Selecteer een pagina

Mythicas!!

door | nov 1, 2016 | Nieuws

‘Neeee!’ Roept Nicole. Ik sta op een plateautje, een meter of vijf boven haar. De kreet van Nicole had iets paniekerigs. Ik draai me om en zie ver onder Nicole iets de diepte inschieten. Als het de rotswand raakt maakt het nauwelijks geluid, maar als het nog een stuk lager voor de tweede keer met de rots in aanraking komt, spat het uit elkaar. ‘Mijn waterflesje’, het is niet erg,’ stelt Nicole me gerust. Ik wacht even tot ze naar me toe is geklauterd en controleer het zakje van haar shirt waaruit het flesje is gevallen.

Louki

Het deel van de berg waar we ons voortbewegen heet ‘Louki’. Het is de laatste klim van 250 meter naar de top van Mythicas, de hoogste van de zes toppen die samen de Olympus vormen, het dak van Griekenland. In de met verfpunten aangegeven rotsroute komen we hier en daar een boorhaak tegen en stuk of wat geboorde relais kettingen. Mike Sofras, de baas van de Kakalos hut, komt hier regelmatig met Grieken zonder bergervaring die de mythische berg willen bedwingen en heeft voor zijn eigen gemak de route deels ingeboord. Het terrein is hier en daar een grensgevalletje van wel of geen touw gebruiken. Ervaren alpinisten klimmen hier zonder touw en zonder veel poeha naar boven, maar als je geen klimervaring hebt is het beter om hier een gids in te huren. ‘Dit is volgens mij skyrunning’, leg ik Nicole uit. ‘Hoog in de sky, steil en veel handen en voetenwerk.’

De magie van Zeus

Het klimmen is niet te ingewikkeld, al vragen sommige pasjes om wat denkwerk, het is lang geleden voor me. Toch valt het zwaar, ik hap regelmatig even naar zuurstof. Gisteren liepen en klommen we over vergelijkbaar terrein via een directe route naar Kakalos, de spectaculair gelegen berghut op het Plateau van de Muzen, 2600 meter boven zeeniveau. Daarna klauterden we in een uurtje meteen door naar Stephany, de top vlak naast Mythicas. We sliepen in de vrijwel lege hut. Boven ons een strakblauwe lucht. Onder ons een zee van wolken. Litochoro, het dorp onder aan de voet van het Olympus massief, is in mist gehuld. De Middellandse Zee, hier hemelsbreed 10 km vandaan, is vandaag onzichtbaar. De temperatuur is aangenaam, net boven het vriespunt. De magie van Zeus, die hier volgens de Griekse mythologie huisde, heeft deze plek nooit verlaten.

Terug naar Louki. Na het verliezen van het waterflesje klimmen we wat behoedzamer door, over de losse steenmassa’s en de wat vastere steile stukken naar de top op 2917 meter. Daarna volgen we een klauterpad dat ook goed staat aangegeven naar Skala, de derde top van de Olympus. Vanaf Skala dalen we via een spectaculair pad full speed af naar Berghut ‘A’ en vervolgens binnen enkele uren terug naar de parkeerplaats in het dal.

Het parcours naar Mythicas en Stephany was nieuw voor ons, na de Olympustoppen Skala en Skolio eerder dit jaar, stonden we eindelijk ook eens op de twee hoogste toppen. Een zeer positieve ervaring in een zoektocht naar een mix tussen alpien klimmen en trail. Begrijpelijk dat Kilian Jornet hier enkele jaren geleden een van zijn eerste FKT’s op bekende bergtoppen wilde neerzetten. De trailwedstrijden in dit gebied (Olympus Marathon, Lost Trail, Winter Alpine Race (WAR) en Olympus Mythical Trail) zijn redelijk technisch, maar niet extreem. Lazaros Rigos, de man achter de organisatie van de meeste trails in dit gebied wil daar verandering in aanbrengen. Geïnspireerd door de PTL en de (relatief) nieuwe autonome ultra’s als TransGranCanaria 360, Beskidy en Eufòria moet volgens Lazaros (!) ook de Olympus het strijdtoneel gaan worden van een ‘highly technical alpine challenge over long distance, in autonomy’..

Met andere woorden: een mountain event of trail van 250-300 km met grote hoogteverschillen in alpien terrein, zonder bewegwijzering en met basale support voor de lopers. YEAH! Ik ben maar alvast een goede vriend van Lazaros aan het worden…

Splash this around