Tekst: Sara Eenhoorn
Foto’s: Beer Veeger
Ongeveer een jaar geleden begon ik te fantaseren over het rennen van een Ultra Trail Run. Mijn trainingen gingen goed en hoewel ik nog maar 3 jaar aan het trailrunnen was, merkte ik dat ik afgelopen jaren veel meer te weten was gekomen over mezelf, mijn looptechniek, voeding en herstel. Door kortere trailruns te combineren met langere afstanden tot 60 km en krachttraining te doen, merkte ik dat ik langzaam fysiek en mentaal sterker werd. Hierdoor begon ik te dromen over wat nog meer mogelijk was. En toen gebeurde er iets bijzonders: Ik kreeg van Marc [organisator van MudSweatTrails] de uitnodiging om mee te doen aan de 101km “Koning van Spanje Ultra Trailrun”. Die gedachte prikkelde me. Bij dingen die ik spannend vind maar wel graag wil denk ik niet te lang na. Ik schreef me vrijwel direct in en plots stond ik aan de start van mijn langste trailrun ooit.
Waarom 101km?
Bij de aanmelding voor deze trailrun ging er van alles door me hoofd. Vragen als “kan ik dit wel” en “heb ik voldoende ervaring?” speelden constant door mijn hoofd. Waar ik vooral angst voor had was de gedachte dat ik tijdens de run zou willen stoppen. Bang voor negatieve gedachten die mij tijdens de run zouden kunnen afleiden. Toen ik nadacht over mijn “why” dacht ik aan mijn vader. Hij leed aan depressie en zag wel duizenden keren mentaal af. Ineens merkte ik dat die gedachte me op een positieve manier inspireerde: je mind is zo sterk en alles wat je denkt beïnvloedt je gevoel. Hierdoor ontdekte ik mijn why: wat is 101 km rennen nu in tegenstelling tot een depressie? Helemaal niets natuurlijk. Om mijn why meer betekenis te geven koppelde ik het aan het goede doel, namelijk: Stichting MIND. Die zetten zich in voor mentale gezondheid en steunen mensen met een depressie, onder andere in de vorm van een hulplijn. Marc was de eerste die mij sponsorde: hij gaf het ticket cadeau om mijn missie te steunen. Ik kon niet meer terug: The game was on!
Voorbereiden op een 101km
Een paar maanden voor de start was ik niet in de meest ideale setting: ik was aan het werk als wildernis gids in Lapland waar het -20 was en sneeuwde. Hoe kon ik rennen door de sneeuw en over ijs? Ik vroeg een vriend om advies. Ik kocht mini-spikes die het mogelijk maakte om over een besneeuwd wegdek te rennen en probeerde het uit. Het werkte eigenlijk beter dan ik had verwacht! Het was extreem koud dus lange afstanden trainen was nog steeds een uitdaging, maar ik was aan het trainen en zat in de flow en dat voelde goed. Ook probeerde ik overal waar ik kon te trainen: als ik extra op en neer moest skiën om een deelnemer van mijn groep iets te brengen of te helpen, dan was ik de eerste die zich meldde. Ook hielp ik bewust mee met zware dingen tillen en nam ik regelmatig extra bagage van een ander over. Ik deed alles om nog fitter te raken. Aan het einde van het werkseizoen schreef ik me thuis direct weer in bij de crossfit voor krachttraining en plande ik trailruns in met mijn trailrun buddy. Daarnaast probeerde ik goed te slapen, door bossen en duinen te rennen en vooral mijn focus te houden op het goede doel: stichting MIND.
Niet te streng
In de voorbereidingen was ik niet te streng voor mezelf. Ik wilde genieten van het proces en als ik een keer een trailrun niet uit zou lopen dan was dit ook OK. Vaak overtrain ik en mis ik juist die rust, terwijl rust zo belangrijk is. In de aanloop naar de Ultra Trailrun toe vroegen mensen: zie je het meer als een race of als een avontuur? Dat vond ik een goede vraag. Ik merkte gelijk: ik zie het als een avontuur. Hierdoor voelde ik weinig stress om als eerste te finishen, wat me in mijn gevoel voor mezelf ook niet realistisch leek. Ik had namelijk nog nooit zo’n lange afstand gerend en je bent geheel afhankelijk van de omstandigheden. Je kan nog net zo goed trainen maar bent afhankelijk van het weer, de elementen en hoe je lichaam op het moment van de run presteert. Het hielp om de verwachtingen laag te houden en vaak te zeggen “ik zie het wel hoe het gaat lopen”.
101 km lang genieten
Het was eindelijk zo ver. De dag van de Koning van Spanje Ultra Run 101km Ultra Run. Ik sliep bij vrienden thuis, die moesten werken voor het event. In de ochtend hadden ze pannenkoeken gebakken voor me en alles klaargezet voor de start. Super lief én ik had het nodig. Vanwege de spanning en het feit dat het nog 3 uur ‘s nachts was had ik geen trek en kan je ook dingen vergeten. Het was dus super fijn dat zij er waren. Samen vertrokken we om 4.00 uur ‘s ochtends naar de start toe. Vanaf de parkeerplaats rook ik kampvuur! Wauw er was kampvuur midden in de nacht. De geur van kampvuur maakt me gelijk meer ontspannen. Na het ophalen van het startbewijs en de tracker ging ik aan de start staan. Na de motiverende speech van Marc begon de trailrun dan eindelijk echt.
Het eerste uur was zoeken naar mijn eigen tempo en ritme. Daarna ging het beter omdat de groep renners wat meer verspreid waren en je meer op je eigen tempo kon lopen. Voor de route hingen er geen lintjes dus je moest zelf goed opletten. Het is een paar keer voorgekomen dat ik bijna het pad van een ander volgde of andersom dat ik anderen zag mislopen. Gelukkig hielp iedereen elkaar goed en werkte mijn navigatie ook goed.
Tot 50 km was mijn plan lekker te rennen en te genieten. Niet te snel, niet te langzaam maar op een constant tempo door te gaan tot de helft. Ook nam ik elk half uur een gelletje en elk uur koolhydraten in de vorm van een energiebar of snoepje. Elke 1.5 uur dipte ik mijn tong in een zakje met zout. Ik had dit als tip meegekregen omdat je veel zouten verliest vanwege het zweten. Extra zoutinname zorgt ervoor dat je vocht die je inneemt beter vast houdt.
De verzorgingsposten werden voorzien door vrijwilligers en alles was super goed geregeld. Er was zelfs een pannekoek stand speciaal voor de 101km opgezet. Wat een feest! Doordat alles zo goed geregeld was voelde ik me veilig en kon hierdoor echt focussen op de run. Daarnaast was het parcours super mooi! Ik heb het gevoel heel Limburg te hebben doorkruist en elke heuvel te hebben beklommen. Uitdagend terrein, veel door de bossen (wat met de zon en warmte heel goed uitkwam) en flink veel hoogtemeters, wel richting de 3.000 hoogtemeters!
Vanaf de 50 km kwam ik een andere renner tegen. Hij ging ietsjes minder lekker dus ik besloot hem er doorheen te praten. We deelden onze strategie en motiveert elkaar. We liepen 20km lang op eenzelfde tempo en renden alle vlakke stukken samen. Ik kan zeggen dat we elkaar er echt doorheen hebben getrokken zonder dat we elkaar goed kende. Ik vond dit een mooi metafoor voor het dagelijks leven: elkaar helpen zonder elkaar echt te kennen. Het geeft een dankbaar gevoel en je krijgt er zelf ook energie van.
Na de 70 voelde hij zich zo goed dat hij de flow weer te pakken had en als een speer voor me uit rende. Ik was verbaasd: hij die dacht dat ie zou opgeven.. rende weer als een jong hert door het bos voor me uit. Opnieuw kwam die bevestiging: after darkness comes the light. Het zijn echt fases waar je doorheen gaat. Net zoals met een depressie of wanneer je een slechte dag hebt. Die fase moet je zien te overwinnen door te kijken hoe je de problemen van het moment of die dag kan oplossen.
Trailrunnen is eigenlijk niets meer dan eten, drinken en een beetje rennen. Je moet die machine -mentaal en fysiek- draaiend houden en positief blijven. Je gaat vroeg of laat in je run fysieke problemen tegenkomen: stijve spieren, honger, mental breakdown of een knie die wat raar doet. De impact op je lichaam is namelijk groot. Wanneer je fysiek problemen tegenkomt, moet je je aanpassen en creatief zijn om het probleem op te lossen. Als je moet wandelen dan wandel je. Kan je er zelf niet uitkomen, bel een vriend en zeg dat je er doorheen zit. Grote kans dat je na dat ene belletje je mentaal veel beter voelt.
It’s a mental game.
Ja. Het is een mental game en je gaat jezelf hoe dan ook tegenkomen. Wat mij heeft geholpen is dankbaar te zijn voordat ik überhaupt de kans heb om met dit lichaam hieraan te beginnen. Dat mijn lichaam dit kan. Denk er niet te licht over. Bereid je heel goed voor en sluit je af voor én na de race om het allemaal te verwerken wat je gaat doen en wat je hebt gedaan. Vier hoe ver je komt, ook al haal je de finish niet. Het is echt belangrijk dat je intentie (why) klopt met wat je aan het doen bent en dat je je niet vergelijkt met anderen. Makkelijker dan gezegd, maar ook dit valt te oefenen in het dagelijks leven.
Mud, Sweat én Trails
De naam doet zijn eer aan. De koning van Spanje Ultra Trail kende modder, heel veel zweten en heel veel echt trail parcours. Daarmee bedoel ik veel onverhard terrein door bossen, over heuvels, weidevelden en langs grillige paadjes ver weg van de bewoonde wereld. Dit maakte de trail super avontuurlijk en afwisselend. Ben je ook iemand die van een uitdaging houdt? En is voor jou het avontuur belangrijker dan de race? Dan zit je bij MudSweatTrail goed en ben je zeker van het mooiste parcours en een goede organisatie voor- na en tijdens de trail. Zowel voor beginners als ervaren mensen is er qua Trails genoeg keuze.
Paniek voor de finish
Mijn doel was om voor 20 uur binnen te lopen. Het was fijn om die tijd voor mezelf te zetten want zo had ik een richtlijn voor het gemiddeld aantal km dat ik per uur moest afleggen voor mezelf. Het laatste stuk van 500 meter ben ik echter verkeerd gelopen. Heel dom, want ik ging op het geluid van de finish af en dat was naar mijn idee op de T-splitsing naar beneden. Ik raakte in paniek want ik was er echt bijna. Ik belde een van mijn vrienden op die aan de finish zou wachten en vroeg even of hij mij kon zien. Gelukkig was dit zo en hielp hij mij weer de goede kant op. Hierdoor heb ik 10 minuten verspilt aan het niet meer weten. Heel stom maar blijkbaar was ik te gefocust op het gejoel van mensen die bij de finish stonden en ik door de bossen kon horen. Zo dacht ik dat ik de goede kant op liep. Uiteindelijk liep ik ‘s avonds om 19:18:19 uur binnen. In totaal heb ik 14 uur 18 minuten en 19 seconden over de trailrun gedaan. Een gevoel van trotsheid overviel me.
Grootste les
Geef dingen in je leven betekenis. Als je een why hebt voor hetgeen wat je doet, of het nu gaat om je werk, sport of de reden waarom je wel of niet in een relatie bent, het leven wordt zoveel mooier als je helder weet waarom je dingen doet of besluit te gaan doen. Heb iets voor een ander over en doe het met overgave. Mijn doel was om geld op te halen voor stichting MIND. Hiermee lag mijn focus niet op mezelf maar op een doel hoger dan mezelf. Het heeft ervoor gezorgd dat ik geen moment heb getwijfeld. In totaal heb ik €1000.- opgehaald in amper 6 maanden tijd. Ik ben zo dankbaar dat dit geld nu letterlijk mensenlevens gaat redden. Echt ongelofelijk mooi.
