Een boek over de Olympus leert me in juni 2018 dat het massief 55 toppen boven de 2000 meter telt. Nooit eerder zag iemand in die 55 toppen een uitdaging. De 55 Peaks lagen daar eeuwenlang te wachten. Op een eerste aaneenschakeling. Door mij.

De Olympus wordt in de klassieke literatuur beschreven als het huis van de 12 Goden en trekt mede daarom veel bezoekers. Toeristen komen vooral af op Mytikas, de hoogste berg van Griekenland, maar het grootste deel van de rest van het massief wordt zelden begaan. Het is remote area, een prachtig maanlandschap, met uitzicht op een diepblauwe zee, ruim 2000 meter lager.

Het vergt een week studeren in boeken en kaarten en gesprekken met locals voor ik al mijn 55 toppen op de Olympus heb gevonden en ze heb gekoppeld in een voor mij logische lijn. De lijn is ongeveer 125 km lang, met een hoogteverschil van 8200 m, waarbij 30% over paden gaat, en 70 % door gras en puin. Bij de afklim van mijn route naar Mytikas en de klim naar Stefani klauter ik tweede en derdegraads rots passages. Toeristen die naar de top worden gegidst gaan hier meestal aan het touw.

Terwijl ik in de weken voorafgaand aan het lopen van het project de ideale lijn aan het bestuderen ben, begrijp ik voor mijzelf steeds beter waarom ik dit doe. Het gebied is zo uitgebreid, het is zonde dat lopers in het gebied allemaal over hetzelfde pad dezelfde top oplopen. Het gebied heeft zoveel meer te bieden. De 55 Peaks brengen me overal in het hele gebied.

Door een rugblessure geplaagd moet ik het project uitstellen tot 17 augustus. Op die dag start ik aan mijn klus in Kokkinopilos, een onbeduidend dorp aan de westkant van het massief. Het is een uitdaging op zich om in het westen van het massief te komen. Alle infrastructuur bevindt zich aan de kust, in het oosten.

Ik knok me in 42 uur door het massief heen, navigerend op kaart en kompas en mijn gps, waarop ik mijn min of meer ideale lijn heb uitgezet. Ik geniet van de eenzaamheid van het gebied en de kuddes wilde paarden en berggeiten die ik tegenkom. Er zijn alleen in het drukkere deel van het gebied enkele bemande hutten, die worden bevoorraad met ezels. Ik volg de tracks van schapenhoeders en loop veel over ‘scree’ en blokken. De enige bron die ik tegenkom ligt op een uur van mijn startplek, er zijn vrijwel geen beekjes in het droge gebied. Na 18 uur lopen slaap ik in Petroustrouga, een berghut op 2000 meter. Monica kent de eigenaar van de hut en heeft met hem geregeld dat ik na 22 uur nog een hap eten krijg en een bed in het winter deel van de hut. Voor iedereen op is ben ik alweer vertrokken….

De tweede dag ben ik er na zes uur wel klaar mee. De zware rugzak trekt me continu uit balans op de blokken, ik ben moe na twee korte nachten slaap, ik heb honger omdat ik te weinig eten heb meegenomen… ik kom langzaam in de ultramodus. Uiteindelijk loop ik ook het tweede deel van het project in 18 uur. Monica, Gregoris, Stellios, Alexandre en Thomi vangen me op in Litochoro met pizza, bier en champagne.

Ik heb een zware periode achter de rug. Van die dingen die je overkomen in het leven. Het 55 Peaks Project gaf me weer een mentale richting. Ik leerde dat een project niet extreem hoeft te zijn om toch van grote waarde te kunnen zijn. Misschien is het wel een idee om deze ervaring in de toekomst met anderen te delen. Griekenland is daar een perfect land voor. Het is bergachtig, het lopen is er vrij technisch. En er is altijd wel een strand en een goede taverna in de buurt…