Asfalt is voor auto’s

Een scherpe vraag, een ontwapenend antwoord. Ik schuif de stoel achteruit en ga zitten voor het avondmaal. Op tafel staan blauwe en roden flessen met de plaatsnaam van dit trainingsoord in kapitalen: SPA. Rondom zie ik herkenbare memorabilia. Polar-horloges, die ook effectief gebruikt worden. Salomon-pulls, die herinneren aan verleden veldslagen op grote hoogte.  En  fluo sportschoenen onder jeansbroeken, zonder er een teletijdsmachine naar de jaren ’90 bij te hoeven denken.  Een vertrouwde context, maar sinds die 55 km met 3500 D+ van de OCC heb ik amper systematisch gelopen. Een nieuwe job zat er voor iets tussen, maar dekt niet de volledige lading. Er is terug een buikje waar er in augustus geen buikje meer was. Als ik sporadisch dan toch eens liep, smeekten mijn verdikte dijbenen steevast na 20 kilometer om vaseline. Misschien was ik toch beter in Chamonix gebleven?

Op het programma: een night trail, een hoogtemeter challenge en twee duurtrainingen.
Kies je voor de meest intensieve trainingsvariant, dan loop je dit weekend in totaal 75km en ongeveer 3 500 D+.
Als dessert krijgen we Veerle Van Hoeck van Team Salomon België op ons bord. Mud Sweat Trails had deze Antwerpse gazelle uitgenodigd om mee te trainen en te getuigen over haar passie. Een Powerpoint met biografie en trainingstips. Jezelf wegen voor en na een training om te zien of je onderweg voldoende gedronken hebt: check. De kleur van je urine analyseren. Relatief wit: goed! Relatief geel: (water) drinken! Dubbel check.

Niet veel later staat de hele meute buiten voor de eerste kilometers van het weekend. Een nighttrail op allesbehalve vlak terrein. Een aantal Vlaklanders rond mij frunniken met de hoofdlampjes die de organisatie hen ter beschikking stelde. Voor sommigen is het de eerste keer dat ze ’s nacht over heuvelachtig terrein dartelen. De groep trekt in een langgerekt lint naar het woud. Dansende lichtjes op hun eerste schooldag.

Na een steile klim en even steile afdaling baal ik, want het terrein houdt me een glasheldere spiegel voor. De Vlaklanders daarentegen glunderen. Echte hoogtemeters, eindelijk! De heuvel die we namen, is qua hellingsgraad  en lengte vermoedelijk het dubbele van de gemiddelde Nederlandse duin. Ik kijk verbaasd naar zoveel begeesterde euforie. Zouden Zwitsers even hard fronsen wanneer een stelletje Belgen keihard klaarkomt op hun 1000 D+ beklimmingen en afdalingen?
De tweede helft van de training speelt zich af aan de bar.
“Nee, het is niet  [Chimaaj], maar [Chimè].”
Een thuismatch. Verhalen volgen. Over Leadville – een 100 mile race in Colorado. Over de TransAlpine Run – 247,3 km en 14.973 hoogtemeter door de Alpen zonder olifanten. Nog een laatste, barman. Nee, die buik wordt er vandaag niet minder op.
“Asfalt is voor auto’s”, foetert iemand in de verte.

Zaterdagmorgen kies ik voor 20 km duurlopen. Bij de lange afdalingen spelen herinneringen aan m’n zomer in Chamonix op, maar het is uitkijken geblazen. De herfstbladeren bedekken losliggende stenen. Niet altijd even enkel-vriendelijk, maar de carrosserie houdt het – deels gedragen door het enthousiasme van de Vlaklanders die als een stel jonge honden enthousiast tegen het geaccidenteerde terrein aanschurken.

Na een lange siësta, komen de Leki-stokken uit de Mud Sweat Trails-bestelwagen. Hoogtemeters dus. Een uur lang mogen we zoveel mogelijk rondjes draaien tegen een steile heuvelwand. Een intensief spel, waarbij sommigen knallen om zoveel mogelijk reliëf in hun lijf te pompen alvorens terug te keren naar hun polder. Het is niet aan mij besteed om voluit te gaan. Godverdomme, waar zijn die bergbenen van deze zomer?

Na het avondmaal mag de riem er af.  Als passieve looptraining volgt een screening van The Barkley Marathons – een relaas van ’s werelds zwaarste en mogelijks absurdste trail race. De inschrijvingsprocedure is geheim, het inschrijvingsbewijs een doodsbrief.

Dear applicant
We regret to inform you that you HAVE been accepted to run in the 2012 Barkley Marathons. You now have three months to get in the best shape of your life.  Your are 1 of only 35 that will submit to 100 nonstop miles of the gnarliest terrain in eastern Tennessee. I gleefully await your feeble attempt at conquering the Barkley… Only 10 have succeeded in 25 years.
Sincere Condolences,
Your friendly Race Director

De wedstrijd bestaat uit vijf rondes. Onderweg moeten de deelnemers – als bewijs van hun doortocht – pagina’s uit boeken scheuren die overeen komen hun startnummer. De titels van de boeken zijn slagen in het gezicht van de lopers – part of the game. Een selectief overzicht van de voorbije jaren: “Doomed” , “A Timet to Die”, “Southern Discomfort”,…
Onder de 2012-deelnemers is de Belg Wouter Hamelinck. Wegens gebrek aan een Nederlandse racer, neemt de zaal het voor hem op. Hij geraakt twee rondes ver. Deze wedstrijd eet gewoon zijn eigen jongen op.

Desondanks, Nederland-België: 1-1

Zondagmorgen. Opnieuw duurlooptijd. Ik hield me gisterenavond in om vandaag voor de 30 kilometer te gaan. Normaliter een fluitje van een cent, maar door de gebrekkige trainingsopbouw voelen de benen als rubber. Aan een splitsing in het parcours wachten mijn medelopers me op. We zijn net bovengekomen aan de skipiste van Spa. Dichte mist omarmt het bos – zonder friendly Race Director voor wie we hier een pagina uit “Gorillas in the Mist” hoeven te scheuren.
“Jongens, ik ga toch maar voor die 20 kilometer gaan.”

Nederland-België: 2-1

Aan de splitsing van de routes speel ik op safe en kies ik voor de 20 kilometer-variant. Geleidelijk vind ik mijn tempo en plezier in het spel terug. Een uitsmijter in de thermen van Spa volgt.