Barkley 2019

Met foto’s van Fabien Duflos

Net na de Meatgrinder (Gehaktmolen) op weg naar boek twee laat ik mijn stokken liggen. Ik heb geen zin om ze op te halen en de aansluiting met het groepje waarin ik loop te verliezen. In mijn eerste Barkley in 2012 liep vrijwel iedereen nog zonder skistokken, alle Amerikaanse lopers gebruikten boomtakken als wandelstok. Twee nieuwe stokken waren dan ook snel gevonden. Al die nieuwerwetsigheid is geheel on-Barkley!

Na twee jaar afwezigheid besloot ik dit jaar een allerlaatste vijfde poging te wagen om drie van de vijf Barkley rondes (loops) van 20 mijl binnen 40 uur te lopen (Funrun). Ik had mij als nooit tevoren voorbereid op deze race die altijd een grote inspiratiebron voor me is geweest. In een paar maanden tijd heb ik zeker 60.000 Griekse hoogtemeters verstouwd en ik had een heus foodplan met gels en powerdrank van Hammer. Maar de maand voor de race had ik wat pech met een slecht genezende wond bij mijn Achillespees en een minigriepje vlak voor de wedstrijd. Wil je een goede Barkley lopen moet alles perfect zijn.

Barkley-tijd is altijd weer goed voor een hoop geruchten, mysteries en fake news. Of het iemand lukt om de finish te halen blijft ieder jaar afwachten. Drievoudig Barkley finisher Jared Campbell (VS), de meest recente Barkley finisher John Kelly (VS), FKT houder op de Appalachian Trail en de Pacific Crest Trail Karel Sabbe (BE), Wereldkampioen rogaining Greig Hamilton (NZ), Big Dog Backyard Ultra winnaars Guillaume Calmettes (FR) en Johan Steene (ZWE) en nog zo wat lopers met een aardige trackrecord staan aan de start van de Barkley 2019. Maar dat resulteert voor het tweede jaar op rij niet in een finish.

Een uur voor de race van start gaat wordt het starttijdstip bekend gemaakt. Met de rookpluim die om 9.23 uur in de ochtend vlakbij de Yellow Gate aan de hoge kant van de campsite in Frozen Head State Park Tennessee uit Laz’s sigaret kringelt, krijgt de BM100 2019 een vrij late start.

Samen met Stephanie Case lukt het me om Loop 1 vlot door te komen. Ik kom haar samen met twee virgins (twee lopers die hun eerste Barkley lopen) tegen aan het begin van de steile afdaling na boek één (Check Mate Hill). Onze samenwerking verloopt feilloos, we vinden alle boeken zonder enig tijdverlies en weten alle moeilijke passages soepel te slechten. Fangorn Forest, Hirams vertical Smile, The Meatgrinder – een nieuw stuk- , Son of a Bitch Ditch, Garden Spot, Leonards Buttslide, Little Hell – het tweede nieuwe stuk parcours- , Rat Jaw…. Ik denk dat niemand Testicle Spectacle en Methlab Hill echt miste… Toch doe ik er een uur langer over dan in 2016 om bij de Lookout Tower te geraken. Ik ben erg moe en krijg weinig adem, mijn nog niet 100% uitgegriepte lichaam laat verstek gaan. Tijdens de beklimmimg van Rat Jaw, een steile met bramen begroeide helling ontmoeten we Jared, die bezig is met zijn afdaling naar de gevangenis. Hij hinkt en steunt zwaar op zijn stokken. Na Loop 1 te hebben voltooid stapt hij op aanraden van een arts uit de race. Een dag later blijkt hij zijn enkel te hebben gebroken. Een beetje Barkley legende loopt gewoon een Loop uit met een gebroken poot. Ik zal nooit een Barkley legende worden.

Stephanie en de virgins stoempen met veel geweld na de gevangenistunnel over Bad Thing naar Needles Eye. Ik kan maar net aanhaken, maar ben gesloopt bij het op twee na laatste boek boven op Indian Knob. In de vervelende blokkenafdaling via Zipline val ik een paar keer voorover. Daarbij breek ik ergens het laatste kootje van mijn middelvinger. Een golf van misselijkheid komt snel op en gaat niet meer weg. Ook niet als ik twee uur later terug ben bij de Yellow Gate, waar ik het eten dat Fabien en de crew van Karel Sabbe me voorhouden probeer weg te krijgen. Zonder resultaat. Fabien, een Franse vriend die me ondersteunt, is inmiddels op zoek naar stokken bij iemand op de campsite.

Na een ‘interloopal period’ van 20 minuten haal ik enigszins gemankeerd bij Laz aan de Yellow Gate mijn startnummer op voor Loop 2. Ergens boven aan de eerste klim naar Bird Mountain gaat daarna het licht uit. In een zware hoosbui verdwaal ik in een duister vochtig dennenwoud, boek één heb ik nooit gevonden. Na enkele uren dolen kom ik terug bij de Yellow Gate om de buggle te aanhoren die het einde van mijn Barkley beklinkt.
Een voor mij zeer teleurstellend resultaat, hoewel de Barkley altijd garant staat voor een weekend vol mooie momenten. De race gaat door na mijn afhaken. Na dik 35 uur lopen melden Greig Hamilton en Karel Sabbe zich aan de Yellow Gate, na drie loops. Ze hebben een kwartier om zich klaar te maken voor een vierde loop. Beide lopers zitten op een stoel naast de gele slagboom. Karels crewleden Emma en Jorn zijn goed op elkaar ingespeeld en ontfermen zich professioneel over de loper. Samen met Fabien en Mike Dobies bekommer ik me om Greig. Ik trek een blik koude ravioli open en probeer de Nieuwzeelander te voeren, terwijl iemand anders zijn sokken uittrekt en weer iemand anders naar zijn tent rent om er een paar verse sokken uit te vissen. Tussen het voeren door probeer ik zalf op de stinkende beblaarde voeten van de Nieuwzeelander te smeren. En passant vis ik een worstje van het bord van Karel en stop ook die in Greigs mond. Fatsoen en hygiëne komen na de race wel weer.

De twee crews slagen erin om de twee lopers in de laatste minuut voor het verstrijken van de 36 uurs cut off time in Loop 4 te laten starten. Greig en Karel zijn de enige die aan Loop 4 starten. Nog vier anderen weten Loop 3 uit te lopen binnen 40 uur.

Als de Belg en de Nieuwzeelander weer lopen geven beide crews elkaar een knuffel. De gezamenlijke actie om beide lopers in de race te houden toont op een onvergetelijke manier aan hoe deze race mensen aanzet tot samenwerken… tegen de Barkley! Racedirector Laz ziet het met een grote grijns aan. Hij heeft een sterk vermoeden wie er dit keer gaat winnen: Binnen een uur meldt Greig zich weer op de campsite, nog een uur of twee later verschijnt ook de dappere Belg opnieuw aan de Yellow Gate. Zonder de 14 pagina’s die zij uit de verborgen boeken hadden moeten scheuren.
Voor een laatste keer klinkt de buggle… Laz wist het al lang. The Barkley won! Again.