Selecteer een pagina

Verslagje van mijn laatste stevige Barkley training. Met gels en toverdrank.

….Bij het intreden van de avondschemer trek ik mijn gaiters aan. De sneeuw is kniediep vanaf 1400 m, vanaf hier geen verse sporen meer, de laatste 500 hoogtemeters wordt het ploegen. Ik neem een gel en wat toverdrank. Nog een uur stoempen.
Ik bereik de Petroustrouga hut (1900 m) 20 minuten nadat ik mijn lamp onder mijn muts aan de praat heb gekregen, mijn trouwe Myo hapert. In dik twee uur daal ik af naar he dorp Litochoro, mijn tijdelijke verblijf onder aan de voet van de Olympus (Griekenland). In het donker door de bergsneeuw lopen heeft iets magisch. Ik stop halverwege de lange afdaling een paar minuten om de overweldigende stilte tot me door te laten dringen. De berg spreekt zwijgend.

De dag startte bij zonsopkomst 12 uur eerder met Lazaros Rigos met wie ik van Litochoro naar Livadaki (2100 m) liep en terug. Zaira, de zwarte labrador van Thomi liep met ons mee. De hond is uitzinnig in de sneeuw maar kan haar krachten slecht verdelen. Niet handig als je 1800 meter steil moet stijgen. Gelukkig was Lazaros, de trotse Griek en organisator van de Olympus Mythical Trail, bereid om al het spoorwerk te doen. We raffelden het ochtendprogramma in zes uur af. Die middag gaan Lazaros en Zaira helaas niet mee. De eerste moet werken, de tweede is gesloopt.
Na een snelle pasta in Thomi’s huis ben ik om drie uur in de middag weer op stap naar Petroustrouga.
Als mijn tochtje er op zit ga ik op de bank liggen, ik heb niet veel meer te zeggen en heb geen honger. In totaal liep ik in 13 uur een Barkleyloop qua hoogte en afstand. Iets van 40 km met dik 3000 hoogtemeters, steil, technisch en zwaar.

Mijn dubbel Livadaki/Petroustrouga actie is de afsluiting van twee periodes van training in Griekenland, ter voorbereiding op de Barkley. Ik deed er vooral techniek en krachtwerk. En mentale belasting. Hill repeats suck! Mountain repeats suck even more!
Ik trainde de afgelopen maanden ook voor het eerst met iets waarmee ik weinig ervaring had, zelfs na al die jaren: fourageren. Ik ben gewend om ‘het’ op een banaan en een stuk pizza te doen. Bij een dagenlange belasting werkt dat voor mij het best. Maar de Barkley duurt maar kort. In mijn eerdere Barkleys liep ik regelmatig leeg tegen het einde van loop 1 en gedurende loop 2. Die vijfde klim van 500 meter wilde nog net, maar bij nummer acht was de tank gewoon leeg. En er was nooit echt tijd genoeg om die tank weer rustig te vullen.

In Litochoro kwam ik de afgelopen zomer met gels van Hammer in aanraking. Eerdere experimenten met gels waren nooit echt succesvol. Maar de Amerikaanse gels met expressosmaak en cafeïne vielen vanaf het begin erg goed. Het afgelopen half jaar ben ik ze met grote regelmaat gaan gebruiken, ze werkten ideaal als ik vanaf zeeniveau naar 2500 meter liep om het laatste uurtje klimmen, of om de nacht door te komen. Ook werkten de ‘Hammertjes’ prima als wortel aan een hengel: Bij oplopend discomfort kijk ik op mijn horloge en dan sta ik mezelf toe om 25 min later een gel naar binnen te werken. Het is een beetje alsof je vloeibare koffiesnoepjesstroop naar binnen werkt. Ik kan er op momenten echt naar uitkijken. Langzaam verloor mijn weerstand tegen het chemische astronautenvoer.

Ik besloot daarom nog een stap verder te gaan en vulde tijdens lange trainingen een fles met toverdrank, gemaakt met water en een voedingspoeder (Perpetuem), ook van Hammer omdat ik dat merk inmiddels vertrouwde. De eerste twee keer vond ik dat maar niets, mijn oude weerstand tegen dit soort energiebronnen was sterk. Maar tijdens mijn laatste Griekse training deed de combi toverdrank en gels wat hij moest doen. Gedurende 13 uur was er geen dip in wat voor energielevel dan ook. Mijn knieen protesteerden, mijn quads kraakten en mentaal had ik een harde noot te kraken. Maar energie was er zat, de hele dag. Dat moet toch die toverdrank zijn geweest.

Splash this around