Battle of the Bulge

‘Wij’ zijn long-time-friends (het gros ken ik al van het eerste jaar middelbare school) Bas, Leendert, Erik, Pim, Jeroen en ondergetekende. Hun, ‘ik wil ook weleens zo’n trail lopen’, was niet tegen dovenmansoren gericht. Met alle soorten van plezier heb ik de handschoen opgepakt om een passend weekend te organiseren waarbij 4 van de heren aan de start zou staan van hun allereerste trail. De Houffatrail biedt ons alles wat we nodig hebben.

Voor de 4e keer alweer organiseerde het Belgische Sport Events het Xtrails weekend te Houffalize. In totaal maakten 1.489 lopers hun opwachting op één van de zeven (!!) afstanden die dit weekend georganiseerd werden. Prima georganiseerd, dat mag gezegd worden! Mooie routes, prima verzorging en een goede accommodatie had de organiserende club rond Houffalize gevonden. Het mountainbike-mekka Houffalize, waarbij het mtb-parcours net buiten de plaats een belangrijk aandeel in de raceroute had. En natuurlijk ontbraken de min of meer vlakke, maar volledig onbeloopbare gedeeltes (stenen, boomstronken, ijs en vooral modder!) langs de Ourthe ook niet. Een waardig parcours in de Ardennen, die wat mij betreft winters nog beter uit de verf komen dan zomers.

De winterse Ardennen die in 1944 de omgeving waren van het ‘laatste kunstje’ van Hitlers Wehrmacht. Een alles-of-niets-aanval terwijl het Derde Rijk al aan beide kanten opgevreten werd door de geallieerde legers. Breekpunt in de strijd zou het logistiek zeer belangrijke Bastogne zijn. Een kruispunt van vele wegen en daarom van het grootste belang voor de Duitse opmars. De overhaast ingereden 101e Amerikaanse Luchtlandingsdivisie (die een paar maanden daarvoor Eindhoven nog had bevrijd) weigerden zich, ondanks de omsingeling en de massale artilleriebeschietingen (zeer indrukwekkend verfilmd in de serie Band of Brothers) aan de Duitsers over te geven. Het antwoord van de Generaal McAuliffe op het Duitse verzoek zich over te geven (‘Nuts!’) was meer dan duidelijk.
Wat volgde waren verschrikkelijke dagen van luchtaanvallen, artilleriebombardementen en vooral van extreme schaarste. Aan alles was een tekort. Voedsel, munitie, winteruitrusting. Op een bepaald moment waren er nog slechts 10 granaten per stuk zwaar geschut over. Toch hielden de ‘Screaming Eagles’ stand. Gesteund en vooral gesterkt door bevoorradingen door de lucht bleven de noodlijdenden soldaten de moed erin houden om uiteindelijk op Tweede Kerstdag 1944 door het 3e Amerikaanse leger van Generaal Patton te worden ontzet. Het tij was gekeerd en het Ardenneoffensief werd in het voordeel van het geallieerde leger beslist.

En nu staan wij als Hollandse jongens, aan de vooravond van ons eigen Ardennenoffensief, te blauwbekken bij een schamele herdenking in datzelfde Bastogne. Schamel gezien de hele entourage, maar ook wel weer indrukwekkend. De oude militairen (voornamelijk Belgen, een enkele Fransman en een nog schaarsere Amerikaan) lopen fier met hun vlag door een koud en sfeerloos Bastogne. Opvallend ook hoeveel Amerikanen nog op zo’n herdenking afkomen.
Schamel is niet het woord wat bij onze voorbereiding in de Ardennen hoort. De eerste avond in ons huis wordt namelijk een ouderwets weerzien tot (voor sommige van de vriendengroep) in de vroege uurtjes. De biervoorraad is na één avond al op! Die avond staan de trailschoenen van de trail-rookies tussen de flessen Orval, Leffe en Jupiler, de zakken chips en gezelschapsspelletjes op tafel. Hoe gezellig het deze avond ook is, die eerste trail maakt de mannen nieuwsgierig. Wat houdt het nu precies in? Hoe zwaar is het? Zijn de schoenen goed? Korte broek of lange tight?

Hoe mooi is het om deze onderhuidse ‘spanning’ te zien. Natuurlijk we zijn mannen, dus laten vooral niet te veel twijfels doorschemeren. Een elite-militair en jongens met marathons en triatlons op hun naam. Zo druk hoeven ze zich nu ook weer niet te maken.

Ik geniet van deze momenten. Hoe mooi is het om jouw passie, weer je veel te vaak, te lang en met te veel vuur over spreekt, met je beste vrienden te kunnen delen? Ze zelfs enthousiast te maken? En ondertussen voel ik het ook bij mezelf. Ik mag weer, zo’n Ardennentrail is altijd een cadeau, zeker nu ik al wat langer hier niet meer gelopen heb en de winterse Ardennen (voor mij voor het eerst hier in de winter) een hele aangename sfeer uitademen.

Maar mijn voorbereiding is flinterdun. Dat is lastig. Ik wil hier graag lopen voor wat ik waard ben, maar zal toch ook behouden moeten zijn. Ruim 50 kilometer en 1.500 D+, dan lijkt 6 uur (en dus 8,5 km/uur) me een mooi uitgangspunt. Een uitgangspunt wat ik me die zondagochtend na een uurtje race op de eerste post gelukkig nog realiseer. Het gemiddelde is daar 9,5 km/uur en het eerste stuk met hoofdlamp over een donker, glad en op sommige plaatsen ijzig parcours, was echt niet heel makkelijk. Het gas gaat er dus wat af. Ik wacht op Stella om eten bij te kletsen met haar (waar is de tijd gebleven dat we met een groep Nederlanders in Chamonix verbleven voor onze TDS of CCC?) en temporiseer.

Het gemiddelde op de tweede post na een kilometer of 26 klopt beter. Precies 8,5 en het lijf voelt goed. Ik merk dat ik vandaag goede benen heb en het traditionele dipje na een uurtje of twee heb ik ook weer overleefd. Nu terug naar Houffalize om daar na een kilometer of 37 zo’n beetje aan de finish te passeren. Altijd een lastig mentaal dingetje, maar kort daarvoor ligt de passage op het mtb-parcours. Steil naar beneden (mijn ding, heerlijk!) om vervolgens bam weer steil naar boven te gaan. Die afwisseling, die verzuring in de benen, de uitzichten op Houffalize, dit blijft toch prachtig! Zeker op deze dag. Mijn vrienden ergens onderweg in hun race, een parcours in prima conditie en passend weer voor de winterse Ardennen.
De laatste lus naar de aankomst is er één zoals we die zo vaak zien in de Ardennen. Glooiende hellingen, lopende stukken bovenop, een drassig stuk langs een riviertje en een laatste steile afdaling naar de streep.

Pim en Erik zien me finishen en roepen vanaf hun plaats op de ‘tribune’. Bas staat na zijn 26 km al onder de douche en Jeroen en Leendert zijn nog aan het uitvechten wie deze keer de onderlinge strijd wint. Zoals Leendert het zei: ‘Jeroen traint altijd hard voor de sportwedstrijden waar we samen aan mee doen en ik train bijna niets en dan finish ik toch eerder’. Dat was de perfecte olie op het vuur om de onderlinge strijd nog wat verder aan te wakkeren. Jeroen pakt zeer tactisch een colaatje in de avond voor de race, terwijl Leendert nog een biertje pakt. En wellicht wordt daar de strijd al beslist, want Jeroen wint vandaag ‘The Battle of the Bulge’!