Als je denkt dat je een boek koopt dat gaat over hardlopen, dan heb je het mis. In de ban van de Barkley gaat wat mij betreft over twee dingen: personages en de persoonlijke reis van de schrijver die hij de afgelopen 10 jaar op verschillende vlakken maakt.
Over de Barkley Marathons is niet veel literatuur in print beschikbaar. Docu’s op Netflix en Youtube en films van deelnemers als Gary Robbins, Karel Sabbe en Nicky Spinks hebben de afgelopen jaren al meer inzicht gegeven in de race en ‘what it takes’. In de ban van de Barkley duikt nog wat verder terug in de geschiedenis en beschrijft ook de karakters van de wat meer cameraschuwe mensen zoals Frozen Ed en Jared Campbell. Het duidt ook de prestaties van Brett Maune, iemand die ruim vóór de docutijd op eigen wijze en in recordtijd door de onbegaanbare bossen van Tennessee sjouwde.
Het boek laat ook de meer menselijke kanten van Laz zien. Iemand die door documakers graag wordt gepresenteerd als ‘de licht sadistische man van de sigaret’. Mig geeft de briljante geest achter het opzetten van een race op het randje van het haalbare meer kleur en menselijkheid. Ook is hij open over zijn eigen fysieke en mentale rondzwervingen. De passage over het op pad zijn samen met zijn vader op de hellingen van de heilige berg Mount Athos zet aan tot denken. En tot actie. Met dit boek lukt het Mig om lopen als middel voor persoonlijke verdieping te beschrijven, op zijn herkenbaar pure manier. Het leest vlot en laat je achter met denkwerk voor tijdens je volgende eigen rondjes!