Selecteer een pagina

In het adembenemende boek In de ban van de Barkley vertelt Michiel Panhuysen over De Barkley, een ultramarathon die zo extreem is dat zelden iemand de finish bereikt.

In de ban van de Barkley van Michiel Panhuysen vertelt over ‘De Barkley’, een begrip in de wereld van de ultralopers. Mythisch, extreem en in nevelen gehuld. De wedstrijd – die plaatsvindt diep in het Frozen Head State Park in de Amerikaanse staat Tennessee – is een van de slopendste ultra’s ter wereld. Binnen zestig uur moeten de deelnemers 100 mijl afleggen door onherbergzaam gebied. Lopers verdwalen in de dichte mist, raken volledig onderkoeld en krijgen na tientallen slapeloze uren zware hallucinaties. In de 35 jaar dat de race bestaat wisten slechts vijftien lopers te finishen.

Journalist en ultraloper Michiel Panhuysen is de eerste Nederlander ooit die deelnam aan de Barkley en nimmer haalde hij de eindstreep. Zijn fascinatie en respect voor de race, de deelnemers en de even illustere als mysterieuze racedirecteur-filosoof-genie Lazarus Lake werden er alleen maar groter door. In dit adembenemende boek, In de ban van de Barkley, onderzoekt Panhuysen de achtergrond van zijn verslaving aan deze slopende race en de krachten die hem telkens weer dwingen om zichzelf bloot te stellen aan de onmenselijk zware mentale en fysieke omstandigheden, en welke lessen hij hierdoor leerde over zichzelf en het leven.

Michiel: In het voorjaar van 2011 vloog ik van Amsterdam naar Knoxville, Tennessee. Ik was bij toeval op het spoor gekomen van een obscure hardloopwedstrijd van honderd mijl die daar ergens plaatsvond in een duister woud: De Barkley Marathons. Er was geen website van de race, je moest een soort sollicitatiebrief schrijven om deel te mogen nemen, maar naar wie je die brief moest sturen en wanneer was een raadsel. Tussen 1995 en 2010 waren slechts acht man in staat geweest om de finish van de Barkley te bereiken.

Alles om de race heen was bizar en zinnenprikkelend. De spectaculaire mislukte gevangenisontsnapping van de moordenaar van Martin Luther King jr als inspiratiebron van de race, een aantal obscure gebruiken, een extreem zwaar parcours en nog wat van die zaken.

Dat eerste Barkley weekend als toeschouwer was pure magie. Een finisher die voorbij een brandend stuk bos moest lopen terwijl hij zwaar hallucineerde, sterke verhalen rond grote kampvuren, een verzameling boeiende personages die zó uit een film leken te zijn gestapt. Dit ging over zoveel meer dan hardlopen door een bos. Na mijn eerste Barkley ervaring was ik verkocht. Ik ging tijdens mijn looptrainingen regelmatig een helling op zonder het pad te volgen, begon dwars door bramenvelden heen te lopen, kocht een kompas en wat kaarten en liep bij voorkeur in de regen, in het donker en in dikke mist. In 2012 vloog ik weer naar de VS. Om deel te nemen deze keer. Dat zou ik daarna nog vier keer doen.

In de jaren die volgden maakte ik veel mee, ik raakte in de ban van de Barkley. De race in Tennessee triggerde me om steeds langere afstanden te lopen. Dat bracht me soms op vreemde plekken. Het veranderde mijn leven. Of misschien ook wel niet eigenlijk.

In de ban van de Barkley leidde in ieder geval tot een boek. Over de Barkley, over de motivatie van enkele markante finishers van de race, over andere uitdagende projecten als Nolan’s 14, de Haute Route, de PTL of de Tor des Geants.


Het boek is als het enigszins meezit vóór de volgende Barkleystart medio Maart 2021 te koop. De eerste exemplaren zullen door Michiel Panhuysen zelf worden gesigneerd.

Splash this around