Ik wriemel en wurm met wat creatieve printerij, knip- en plakwerk en wat stevig geklier met een brede rol plakband, een set min om meer waterdichte hoogteprofielen van de Tor des Géants (TDG) bij elkaar. Het voelt zinloos. Ik zal er geen hoogtemeter meer of minder door maken, vermoed ik.
Bij de HEMA schaf ik wat sokken, basishygiëne en goedkope smeersels aan. Het doel is om low cost door de bergen te navigeren en ik moest deze week ook al nieuwe stokken laten invliegen, omdat mijn vorige paar door de Spaanse Guardia Civil uit mijn handbagage werd gevist in Bilbao, een maand of twee geleden. Ik denk even terug aan de Barkley, waar de meesten gewoon een paar stukken hout scoren, als stok. Die kunnen dan na iedere Loop mooi op het vuur, bij de yellow gate. Ik voel me een prutser. Ik ben een prutser. Met glimlach. Een paar weken terug harkte ik met Gideon door een wandje in Zwitserland. ‘Harken’, een vreemd woord. Gi gebruikte het zeker 43 keer die avond. Ik weet nog steeds niet waarom hij het over ‘harken’ had. Ik vind het achteraf gezien meer ‘rommelen’, ‘klootviolen’, of ‘prutsen’. Een actie die stevige overeenkomsten vertoont met mijn knip en plakwerk van vanmiddag.
Het harken in de Haute Route enkele weken terug werd de bevestiging van onze aangekondigde ondergang. Met knip en plakwerk probeerden we er vervolgens nog iets heroïsch van te maken. Dat lukte perfect, waarmee we bewezen een soort losers met ingebakken gevoel voor heroïek te zijn, ‘too pigheaded to quit’. Misschien was het ook wel gewoon een beetje dom. Nog een dag of tien. Dan ‘zal’ ik weer. Ik weet al waar de schuurplekken blaren gaan vormen. Ik weet al hoe ik me de nacht van maandag op dinsdag ga voelen. Ik weet al hoe mijn knieën gaan zeuren. Ik weet al dat na uren soppende sokken mijn voetzolen papperig zijn en pijnlijk kloven. En ik heb een vermoeden van nog veel meer naderend onheil. Why? Vroeg Jared Campbell zich af na zijn finish in de Barkley van 2014. Waarom doe je jezelf dit soort dingen aan?
“There are lessons in life that can only be learned through fairly massive deviations from our normal, comfortable routines. These lessons alter our perspective on life and better equip us to deal with life’s unforeseen challenges. They can sharpen our optimism and generate a deeper appreciation for the simple things in life.” Woorden van een puur mens. Er ontstaat de laatste maanden een lichte onbalans tussen ‘massive deviations’ en ‘routines’. Die afwijkingen worden routine, zo lijkt het soms.
In de TDG staat dit jaar voor de tweede keer Nickademus Hollon aan de start. Dat bevreemdt mij. Nick is een goede jongen, nog geen 25 jaar oud. Op die leeftijd hoor je nog vooral achter de meiden aan te lopen, heb ik altijd begrepen. Maar Nick loopt voor de meiden uit, waarschijnlijk. Nick is een soort held, die wil gewoon winnen. Die zat vanmiddag vast geen hoogteprofielen in elkaar te prutsen. In de TDG komen wat dingen samen, vermoed ik. Al weet ik nog niet helemaal welke dingen. Ik kies even het spoor van de antiheld in deze. Uit lijfsbehoud. Niet dat ik veel andere keuze heb. Ik huiver. Nu al.
Trackbacks/Pingbacks