Komend weekend wordt het eerste echt drukke trailweekend van dit jaar in de Benelux. In Bouillon staan duizend lopers aan de start bij de vijftig en de halve vijftig van de Bouillonnante. In Limburg wordt de ‘Plus Lourd de Limbourg’, ofwel Limburgs Zwaarste gelopen. Dit soort momenten roept bij sommigen heftige emoties op. Begrijpelijk, het is niet niets, om 25 kilometer of een veelvoud daarvan door de modder te ploeteren, want dat er stevig zal moeten worden gebaggerd staat wel vast….
Sommige lopers halen in de voorbeschouwingen op diverse fora herinneringen op aan het verleden. Mooie herinneringen en minder mooie herinneringen. Ik word daar enigszins vrolijk van. Niet zozeer van die mooie herinneringen, maar vooral van die minder fraaie herinneringen. Ergens op het wereldwijde web probeert een zeer verdienstelijke maar bozige loper de benen onder het lijf van een andere verdienstelijke loper te zagen. Het betreft twee mannen die de pubertijd ruimschoots achter zich hebben gelaten. Sterker nog, ik denk dat zij ook hun midlife crisis reeds jaren achter zich hebben gelaten. Nationale moppermannen.
Toch vechten zij een venijnig spel uit over de regelen der trails. Nou worden er dit jaar wel meer schermutselingen waargenomen in de sfeer van ‘hoe het moet op de trails’. De UTMB organisatie kiepert de Andorreense ultra trails uit het puntenbestand (misschien wel omdat ‘Andorra’ op details zwaarder is dan ‘Chamonix’) en in België werd de net opgerichte trailfederatie buitenspel gezet door de Belgische Atletiekunie. Beide verbanden organiseren dit jaar nu een soortement van Belgisch Kampioenschap trail running. Internationale moppermannen.
Van afstand kijk ik licht geamuseerd naar al dat gekissebis. Ach, ik heb er ook niets bij te verliezen. Mij maakt het niet zoveel uit wat de definitie is van een trail. Ik heb het sowieso niet op met paadjes. Een kampioenschap gaat ook aan me voorbij. Ik ben te oud, te slecht, te lelijk en te mismaakt voor serieuze competitie. Ik ben allang blij als ik binnen ben voor ze de finish sluiten… De broederstrijd tussen de Alpen en de Pyreneeën zal wel diepe wortels hebben. Daarover laat ik mij niet uit. Het zal een ordinaire broederruzie zijn. Jammer.
Misschien zijn het de tekenen van volwassenwording van een jonge sportieve discipline. Het zijn in ieder geval leerzame en amusante confrontaties. Het blijft natuurlijk mensenwerk. Laten we hopen dat de loperij zelf het belangrijkste blijft en de bosbrandjes die af en toe oplaaien als zijdelings amusement afdoen.
Ik blijf er in ieder geval vrolijk onder en hoop op mooie verhalen uit Limburg en Bouillon. Succes en have fun!