Redactie: dit artikel had Mig al een tijdje achter de schermen klaar staan met status: “needs review” Om de radiostilte uit Tennessee wat te doorbreken en te voorkomen dat dit bericht volledig verouderd is voor plaatsing nog maar even snel gepubliceerd. Hopelijk binnenkort ververst door een verslag van de race vol cynisme en zonder mededogen.
‘Redefining hardcore’, de titel van een artikel van Jade, de vriendin van Barkley 2013 winnaar Nickademus Hollon, prikkelde mijn geest. Een goede titel voor een serie akkefietjes in 2014.
De Barkley nadert. Eind volgende week zullen in een primitief kampement ergens in redneck staat Tennessee een kleine veertig lopers uit traditie half rauwe en op een BBQ verkoolde kipkluiven naar binnen werken en zich ongemakkelijk voelen aan de vooravond van een loperij die lang gaat duren. Altijd te lang, leert de ervaring. Een race die hier en daar een pad tegenkomt, maar vooral ook niet. Een race die niet aangegeven staat met mooie pijlen en linten. Sterker nog, aan pijlen en linten hebben de rangers die het park bestieren vast een hekel. Een race die footrace mag heten, maar eigenlijk geen trail. De Barkley werd al bijna afgeschaft (in 2002) toen de trail zich nog aan het uitvinden was.
Ik heb wel iets met rondjes lopen. Als ze maar lang genoeg en niet te geciviliseerd zijn. De Barkley is hoogst ongeciviliseerd. GPS, hoogtemeters, overige technologische hoogstandjes als GSM en hulp onderweg zijn streng verboden. Op twee plaatsen op de ronde die 3500 hoogtemeters overbrugt en 35 horizontale kilometers, staan vaatjes drinkwater. Daar moeten de aanstaande finishers – als die er zijn – de maximaal 60 uur die volgen na het startsignaal het mee doen. Wanneer dat startsignaal klinkt wordt pas vlak voor de start duidelijk. It’s all about managing your mind.
De eerste loper die de Barkley wist uit te lopen (de Barkley 100 bestaat officieel uit 5 keer bovenstaand rondje) was de Engelsman Mark Williams in 1995. Kritiek van de Barkley adepten in dat jaar was dat Mark’s onwetendheid over de ‘unfinishable’ Barkley hem ervan weerhouden moest hebben om voortijdig op te geven. Na Mark wisten nog enkele handen vol anderen deze wedstrijd vol te houden tot de eindstreep, de geest was uit de fles. Maar nog steeds schommelt het ‘all time’ finishers percentage van de Barkley rond de 1%. Dat is vrij Hardcore.
Ik heb besloten na dit seizoen met ultra-pensioen te gaan. Misschien niet meteen erna, maar wel ooit eens daarna. Als het gevoel van Hardcore ‘redefined’ is. Barkley en uitjes in Andorra en nabij Grenoble brachten me dichter bij Hardcore. Uitjes in de Alpen en Baskenland moeten dit jaar de genadeklap gaan brengen. Ik zie uit naar de stoere Basken, die in de Ehunmilak veel technische hoogtemeters in Baskische steenchaos gaan verwerken. Ik zie uit naar twee semi-geheime ondernemingen in de Alpen, waar ijle lucht en eindeloze afstand me zullen dwarsbomen tot het uiterste. Daar ergens moet Hardcore eindelijk een herdefinitie krijgen. En anders ga ik eens Het Kanaal over. In zwembroek.
Trackbacks/Pingbacks