Den Coninck van Hispaengien
Heb ick altijt gheeert’
Leert onze nationale hymne ons.
Een mooi uitgangspunt voor de deelnemers aan de Koning van Spanje Trail op 15 mei in Gulpen. Respect voor het verleden. Laten we hopen dat niemand zich aan de Koning van Spanje zal vergalopperen…
Aan de rand van Nederland, op het strand waar de ME paarden daags voor Prinsjesdag trainen tussen de rookgranaten en schreeuwende schoolklassen, liep ik onlangs in de uitgewiste sporen van de nazaten van:
Wilhelmus van Nassouwe
Ben ick van Duytschen bloet,
Den Vaderlant getrouwe
Blyf ick tot in den doot:
Een Prince van Oraengien
Ben ick vrij onverveert
U weet wel wie ik bedoel…
Na een stukje strand benoorden Scheveningen,
door het duingebied Meijendel richting de Wassenaarse Slag,
iets verder door richting Katwijk en terug over het strand.
Het schemerde en het was zeer stil, op wat zeegeruis na. Bijzonder om vlakbij een grote stad als Den Haag hard te lopen door zo’n desolaat gebied. Ik was redelijk sprakeloos, niet in het minst omdat ik daar alleen liep, zompige sporen drukkend op een lichtgezwollen zanddek.
In de oprukkende schemer werkte de stilaan ontstoken buitenverlichting op de Scheveningse Boulevard, kilometers voor me, verblindend. Een uitzichtvervuilende oranje rozige gloed broeiend als Bengaals Vuur in de nacht. Toch ook trok het me naar zich toe, zoog het aan me. Na een kleine twee uur liet het desolate strand me los. Ik besloot me nog even kort te laven aan het weelderige licht, het contrast te ervaren van de harde stad.
Groot was de tegenstelling: de harde tegels en stenen waarover ik liep, de ranzige geuren die ik opsnoof, van shoarma, pizza’s, kroketten en frikandellen. Het schreeuwerige licht van neons: CASINO!, MCDONALD’S!
De architectone megalomanie van het Kurhaus tenslotte bevestigde voor de laatste van de 100 procenten mijn oude vooroordeel: hardlopen doe je niet op asfalt!