Ik had laatst een discussie over nachtelijk lopen met een verlicht voorhoofd. “Een lamp heb je als trailer niet nodig in Nederland, want je mag toch het bos niet in na zonsondergang”, zei mij een door mij zeer gewaardeerde loper. Ja, ja….
En gelijk heeft ie. Nachtelijk bijlichten van zwijnen en egels is onethisch en illegaal. Dat wil niet zeggen dat het natuurlijk wel erg interessant kan zijn om het stiekem toch te doen, met je Myo door de blubber schijnselen. Dat is een van die redenen waarom Belgen vooral in België lopen. Nederland heeft veuls te veul regeltjes. Hoor mij eens, word ik soms een liberaal? Trailrunning mag alleen overdag. Het mag niet met een verlicht voorhoofd, het mag alleen maar met trailschoenen of op blote voeten, het mag alleen maar op paden… Pff, vermoeiend hoor. In België heb je daar allemaal geen last van. Er is niemand die je aan de rand van het bos staat te controleren, zoals in Nederland het geval is. Belgische boswachters zitten beschonken naast Bromsnor in de dorpskroeg na zonsondergang.
Dat duistere lopen heeft wel wat bizars, zeker als het een beetje mist. Dan lijkt het alsof iemand je voortdurend in je gezicht schijnt. Als er geen vocht in de lucht zit loop je door een tunnel van licht. Dat maakt zelfs een saai stuk door een weiland opeens weer spannend. Het mooiste is eigenlijk de periode vlak voor en na het ontsteken van je lamp, het moment dat het zonlicht het aan het verliezen is van de duisternis. Het omgekeerde kan ook, maar dat is me te vroeg, dat maak ik zelden mee.
Nog meer verlichting: het afzweren van paden. Geïnspireerd door stoere verhalen van de Barkley probeer ik steeds vaker uit wat er met je gebeurt als de paden jouw looprichting verlaten. Dat je handen bruikbare tools worden om een hellinkje op te klauteren, of af te remmen op een boom in de afdaling. Als leren tuinhandschoenen bruikbare attributen worden, bij het struinen door kreupelhout, omgevallen bomen en bramenvelden. Tis weer een andere dimensie… trailrunning zonder trail. En vaak ook zonder running, moet ik eerlijk toegeven. Want ik ga regelmatig onderuit.
Tot slot. Ik merk dat ik de laatste tijd ook asfalt weer ben gaan waarderen. Al dat gedoe in de modder. Gewoon een stukje glad wegdek op zijn tijd. Om even wat andere spieren te gebruiken en hard door te knallen. Geen leer, geen licht, geen rugzak, geen gedoe, gewoon effe lekker doorjanken. Misschien is dat ook wel een soort van verlichting….
Trackbacks/Pingbacks