De discomfortzone – de Andorra Ultra Trail

Hardlopen is een uitstekende manier om je comfortzone te verlaten. Tempotrainingen, heuvelsessies en lange duurlopen maken je als loper sterker en dat lukt nu eenmaal niet door altijd in je fijne gevoel te blijven hangen. Het is op het moment zelf niet altijd (lees: nooit) lekker, maar achteraf zakt een warme deken van voldoening over je heen. Om dat gevoel van voldoening groter en langduriger te maken, verleggen lopers hun grenzen. In een training weet je vrij zeker dat je het einde wel haalt; tijdens een wedstrijd is dat soms nog maar de vraag. En dat is wat het spannend maakt. Dat is waar de magie begint.

Is het verslavend? Dat zou kunnen.
•       Je hebt er steeds meer voor nodig om hetzelfde geweldige gevoel te bereiken
•       Het logische is van ondergeschikt belang
•       Je gezondheid en (soms zelfs veiligheid) ook

Die eventuele verslaving is de reden dat we naar Andorra gingen voor de Andorra Ultra Trail. Het was een hoop geregel, het kostte geld, we moesten er lang voor trainen – allemaal redenen waarom een ander mens wellicht ‘nee, dank je wel’ zou zeggen. Wij werden er warm van. Linda liep de marathon, haar debuut op de 42 kilometer, en dan met 3000 hoogtemeters. Barbara ging voor de Celestrail van 83 kilometer, haar eerste ultra (misschien heb je al gelezen hoe dat kwam). Vlinders tuimelden rond en rond van de spanning.
Hoe kun je zoveel zin hebben in iets dat zoveel pijn gaat doen? Want dat het pijn gaat doen, is zeker. De vraag is hoeveel, en wat je dan doet. Wat ons betreft was dat vrij duidelijk: Linda had ongelooflijk veel pijn en wist de finish te behalen. Barbara had geen pijn maar durfde in de donkere, koude nacht niet verder en heeft de finish bij lange na niet gehaald. De angst, kou, slaap en algehele mentale zwakte waren blijkbaar zo oncomfortabel dat ze ermee kapte. En toch droomt ze opnieuw van die ultra. Misschien zelfs wel van dezelfde.

Linda haalde de finish met twee ontiegelijk zere knieën, waardoor ze wekenlang niet normaal kon rennen en misschien andere loopavonturen moet afzeggen. Maar als je haar vraagt om het weer te doen? Ja, meteen!

Ordino is een klein dorp in een klein landje middenin een stel reusachtige bergen. De Pyreneeën zijn hier groen, er zijn watervallen en er lag zelfs hier en daar een plukje sneeuw. Het hele dorp ademt bijna een week lang trailrunning. Het barst uit zijn voegen van al die lopers en van de adrenaline die wordt rondgepompt door al die sportharten. Je kunt het opsnuiven, zo sterk hangt het avontuur in de lucht. Wij inhaleerden het met volle teugen.

De race kent vier afstanden: de Ronda del Cims van ruim 170 kilometer; de Mitic van 112 kilometer; de Celestrail van 83 kilometer en de Marato del Cims van 42 kilometer. Elke deelnemer heeft zijn eigen redenen om mee te doen, zijn eigen redenen om uit zijn comfortzone te treden. De start van de Celes was magisch; om twaalf uur ‘s nachts was er een feestje met muziek en vuurwerk. Het vertrek door dat smalle straatje, het publiek en dan eindelijk die donkere nacht in, de berg op. Barbara verwachtte niet dat de bewegwijzering zo duidelijk kon zijn, maar alles klopte. ‘De stukken waarin ik min of meer alleen liep, waren zo mooi. Ik had de rest van het parcours ook graag bij daglicht gezien.’ De Marato del Cims is volgens Linda een plaatje.

Golvende single tracks door het bos, kabbelende beekjes in de groene bloemenvelden en kale bergtoppen van waaraf je groepen wilde paarden ontwaart. ‘En ook al kwam ik strompelend als een bejaarde over de finish, Het Grote Lijden was nergens te bekennen. Wat een feestje!’
Wat we al zeiden, we lieten onze comfortzone achter ons. ‘Klappertandend middenin de nacht op een berg zitten is niet mijn gewone dagelijkse dingetje (en gelukkig maar).