Doe het dit jaar. Punt.

Een nieuw jaar strekt zich voor me uit. Ik kijk altijd even om naar het afgelopen jaar. 2015 was een bijzonder jaar voor mij. Never been so high, never been that low either, schreef ik al op Instagram. Op 1 januari 2015 kreeg ik erg slecht nieuws te horen. Op dezelfde dag las ik een tweet: ‘Doe het dit jaar. Punt.’ (ja, ik las mijn Twitterfeed in een ziekenhuis). In al zijn eenvoud was dit het enige lichtpunt dat ik die dag zag. En het bleef me achtervolgen. Er volgden weken van ziekenhuisbezoeken. De trap naar de vijfde verdieping. Naar de zesde, de zevende, de vierde. Altijd die trappen op rennen, met mijn eerste trail in de bergen in mijn achterhoofd. Hijgend door de gangen van het ziekenhuis lopen en altijd op weg naar buiten een trede overslaan als ik die wenteltrap weer af ging –leek me goed voor de coördinatie. Tot die stille nacht van afscheid, waarin ik voor de laatste keer de trap nam naar de zesde verdieping; wandelend, niet langer rennend. In het lege ziekenhuis stapte ik die nacht alle trappen weer af; ik sloeg geen trede meer over. Ik hoorde elke voetstap, zag elke centimeter en voelde de eenzaamheid van de paar andere mensen die door het lege gebouw schuifelden. Ik zat stil op een bank en dacht niets.

Ja, dit is een indrukwekkende hoeveelheid goodies die je zonder probleem mee kunt zeulen

Na vallen volgt opstaan. Na stilte volgt storm. Ik ging mijn eerste bergtrail lopen en hervatte mijn trainingen zo gauw mogelijk. ‘Doe het dit jaar. Punt’, klonk het in mijn achterhoofd. Die race die ik wilde lopen, dat boek dat ik wilde schrijven, die reis die ik wilde maken. Ik ging het dit jaar doen, punt. Drie weken later zat ik met mijn uitgever om de tafel, nog een maand later boekte ik die reis en weer een maand later liep ik die bergrace. Ik deed het dit jaar, punt.
En 2016? Het jaar is net begonnen en ik ben er nu al gek op. Mijn hoofd en hart zitten vol plannen en avonturen. Ik ga mijn eerste echte ultra lopen (#roadtoanultra)! Spanning, sensatie (voor mij dan). Ik ga niet één boek schrijven, maar twee! En op reis ga ik vast ook wel weer. Ik vind het leuk als je mij en mijn plannen volgt via mijn blog of via Instagram. Nog leuker vind ik het als je mij ook vertelt wat jij van plan bent in 2016. Want wat je ook wilt: doe het dit jaar. Punt.

• De rugzak wordt geleverd met een 2L waterzak die in een separaat vak zit opgeborgen. De waterzak kun je dus vullen zonder de hele rugzak overhoop te hoeven halen. De drinkslang is voorzien van een magneetje dat vernuftig aan je borstband klikt. Werkt gewoon goed. Drinkslang eventueel op lengte aanpassen en verder niks meer aan doen.
• Er wordt een regenhoes bijgeleverd, de rugzak zal dus wel niet waterdicht zijn. Maakt ook niet uit, spullen die droog moeten blijven stop ik toch in waterdichte stuf/compressiezakken.
• Op de achterzijde zit een zogenaamde daisychain. Deze gebruik je om de afsluitende bovenflap in te haken en verder kun je hier naar believen nog vanalles aan bevestigen. Van koffiemok tot lievelingsknuffel kun je hier lekker laten bungelen.
• De rugzijde is voorzien van een grotendeels geperforeerde, verwijderbare padding. Deze padding is makkelijk te verwijderen via het vak van de waterzak en kan onderweg ook gebruikt worden om op te zitten.

Plus:

• De rugzak heeft een goede pasvorm en is middels de borst- en zijbandjes goed op het lichaam vast te zetten. Zo is er ook met volle bepakking prima mee te rennen, zonder dat de rugzak gaat schudden en slingeren.
• De rugzak is voorzien van voldoende (afsluitbare) zakken om je spullen die je tijdens het lopen nodig denkt te hebben binnen handbereik te hebben.
• De inhoud is voldoende groot om alle benodigde spullen in mee te nemen om een paar dagen op pad te kunnen gaan.

Minder:

• Achterop de rugzak had ik liever 1 grote (mesh)zak gezien in plaats van de twee langwerpige zakken.
• Ik heb de Nathan Journey gebruikt op meerdere dagtochten en tijdens een driedaagse tocht en kan niet anders zeggen dat ik hem met veel plezier heb gedragen. Geen schuurplekken en geen vervelende drukpunten. Als hij eenmaal omhangt dan heb je er bijna geen omkijken meer naar. Alleen af en toe het borstbandje even bijstellen.