Dolomiti XT – race verslag

Donderdag ochtend véél te vroeg zit ik in de auto om Martijn op te halen. We gaan op weg naar Italië om een rondje hard te lopen. Iedereen die ik dit vertel verklaart me volledig voor gek: “zo’n eind rijden voor om te gaan hardlopen..” Maar het is niet zomaar hardlopen. Nee, we gaan naar Forno di Zoldo om de Dolomiti Extreme Trail te lopen, een trailrun door de Dolomieten. Nu heb ik meerdere wedstrijdjes gelopen in Nederland (op asfalt) en een paar keer in de alpen gewandeld, maar ik verder heb ik geen idee waar ik aan begin. Tegen de avond hebben we onze tent opgezet, eten gekookt en daarna op tijd het bed in om wat slaap te pakken nu het nog kan.
De volgende dag gaan we onze startnummers ophalen en wordt de rugzak gecheckt op de vereiste benodigdheden. Tegen de avond gaan we richting start, want Martijn start om 19:30u om aan zijn 103km te beginnen. De Italiaanse sfeer zit er al goed in mede dankzij de Italiaanse speaker die maar door ratelt zonder dat ik er ook maar één woord van versta. Wanneer de lopers vertrokken zijn om de nacht door te brengen in de bergen ben ik blij dat ik nog even terug mag naar mijn tentje. Al is het niet voor lang, want de volgende ochtend ben ik tegen 5.00u weer bij de start om de 53km lopers uit te zwaaien. Vervolgens stap ik in de bus die mij naar de start van mijn 23km brengt. Toch wel iets gespannen, gezonde pre-race spanning denk ik. Het is nog wat koud, mijn langste afstand hardlopen ooit was 21km, hou ik dit vol in dit soort terrein? Toch heb ik ontzettend veel zin om te starten, de omgeving is prachtig en de mensen gezellig.
Om 7.00u klinkt het startschot en zijn we los. Het tempo ligt direct hoog, bergafwaarts op het asfalt. Maar al snel gaan we van de weg af en begint het echte werk. Zodra het omhoog gaat, gaat de snelheid er uit en wordt het zwaar. Zwaar, maar ontzettend mooi want het is hier genieten van de omgeving. Letten op waar je loopt en om je heen kijken gaan niet samen dus dan maar af en toe even stil staan. Op de moeilijke stukken mis ik wat techniek, en op de steile klimmen is het afzien. Ik ben niet de enige die dit voor het eerst doet, en niet de enige die het zwaar heeft. Maar samen met mijn nieuwe Belgische vriend kom ik boven. Het prachtige uitzicht geeft me nieuwe energie om verder te gaan. Vanaf hier is het een lange afdaling naar de finish. De afdaling is lang, de energie in mijn benen bijna op. Heb ik dan toch te veel gegeven in het begin? Ik moet door.. Uiteindelijk kom ik weer in de bewoonde wereld en daar gaat het weer iets berg op. De laatste kilometer moet ik hardlopend kunnen, maar na 300 meter kom ik er achter dat dat niet zo is en moet ik weer wandelen. Ik hoor de muziek in de verte, en ga weer hardlopen. De laatste paar honderd meter tot de finish, wat een mensen, wat een sfeer en wat een gezelligheid. Ik heb het gehaald! Volledig leeg, maar zeer voldaan.
Dan is het wachten op Martijn. Maar met deze sfeer, de speaker die nog steeds onverstoorbaar door ratelt in het Italiaans en het heerlijke weer, is dat geen straf. Vanaf de hoger gelegen finish plaats heb ik een prachtig uitzicht over de kids race die hun eigen trail lopen. Het is en blijft gezellig druk. Iedere loper wordt binnen gehaald als een held en voor iedereen wordt geklapt en “bravo!” geroepen. Het maakt hier niet uit wie er eerste is, iedereen die finisht is een winnaar.

Op vrijdag is de opening van het evenement en het wordt overal lekker druk en gezellig, de eerste lopers komen aan, P-plaatsen inrichten, bogen optuigen, hekken plaatsen, sponsoring ophangen, productstand oprichten, inschrijftent inrichten en bemannen en natuurlijk de keuken inrichten voor de pasta en afterparty! We gaan onze start info ophalen, dit liep nog een beetje onwennig want was het nou eerst de verplichte uitrusting controleren of eerst nummer en tas ophalen! Uit eindelijk komt alles goed en kunnen we het gratis T-shirt voor de 23 lopers ophalen en de schoenen voor de finishers van de 103 passen. Mooie Haglofs vrije tijdsschoenen en ze zitten mij nog lekker ook, eerst nog even gaan verdienen! nu alle spullen binnen en geregeld zijn terug naar de camping en klaar maken voor de start en vooral veel drinken en rusten, belooft een lange en warme dag te worden.
De start is om 1930 uur op terras gelegen aan de hoofdstraat. Het is er lekker druk met gelukkig veel toeschouwers die iedereen veel succes wensen. Na een kort voorstel rondje van de toplopers gaan we van start. De eerste 2km gaan via de brede hoofdweg de vallei uit naar beneden, dit zijn gelukkig ook gelijk de laatste saaie meters! Na een tunnel gaan we gelukkig het terrein in, en dus ook direct omhoog, die hoogtemeters moeten ergens vandaan komen. Hier is het even wat file lopen maar gezien zo kort na de start valt het eigenlijk nog wel mee en als je wil passeren is met een tikje op de schouder van de voorligger zo geregeld. We volgen route “531” vanaf 805m naar Col Marsanch op 1290m, hier is na 5,5km de eerste waterpost. We volgen nog de zelfde route maar nu gaat het dichte beukenbos steeds vaker over naar meer den met gras onder begroeiing met hele mooie smalle trails. Het gaat een tijdje op en neer met de hoogte en we passeren stenige plekken waar water naar beneden komt, hier staan ook de eerste veiligheidsmensen van de organisatie, daar zullen we er verder in de race nog veel van tegen komen op diverse plaatsen. Na de water passage in Val Venier gaat het weer omhoog richting Cornigia op 1730m. Nu volgt een stenig klim naar pasovergang Forc. Piccola op 1930m, hier worden voor het eerst de passerende nummers genoteerd. Korte daling en dan weer klimmen naar Rif. Pramperet. Hier is binnen de eerste volledig ingerichte ravito, een echt feest, gezellig, warm, druk en vooral heel veel lekker eten en drinken.

Vol getankt dalen is nog even wennen, eerst door alm weiden waar het inmiddels al lekker fris aan het worden is, volle maan in aantocht voor deze nacht. Ik loop deze afdaling geheel alleen en dat voelt goed niemand te zien. De eerste 300m dalen zitten er op als we bij almhut Pramper aankomen, hier zouden we eigenlijk alleen water krijgen maar de bewoners hadden er zelf nog van alles bij geregeld tot noten en vruchten aan toe. Ze maakten er echt een feestje van mede doordat ze zelf prachtig verkleed waren, even zwaaien naar de filmcrew en dan toch maar weer verder. Even een stukje vlakke gravelroad en dan weer bos in en route “536” op, de volgende 10km gaan lekker op en neer, steeds stuk af en weer meer op. Het zijn steile klimmen van steeds rond de 100m. het is inmiddels goed nacht geworden, het wordt me te fris en trek een laagje extra aan, Buff onder de lamp en weer op pad. In eens krijg ik een ram voor mijn kop, als ik de lamp weer op heb gedaan en bewust rond kan kijken wat er was zie ik een dikke boom over het pad hangen! Vol geraakt om dat ik naar de voeten aan het kijken was. Even voelen resulteert in een rode hand, niet meer doen en beter opletten nu. Na een tijdje door ploeteren komt de eerste bergpas er aan, passo Duran op 1730m. Hier zit een tijdslimiet maar daar zijn we gelukkig nog ruim voor, ook hier weer veel soorten eten en drinken om bij te taken. Ik neem 5 minuutjes (helaas is het buiten deze keer), bedank en ga weer op weg.
De eerste km die nu komen zijn lekker vlak en lopen door grasland, route “578”, goed om al dat eten even te laten zakken. Na z’n 2km komt er dan toch weer een forse klim aan, even naar 2000m en weer terug. Op zich een mooie route maar er is iets mis, mijn benen willen niet meer omhoog. We zitten op 32 van de 103km in de race en nu dit! Ik loop overal tegen aan te schoppen en krijg er zere tenen van, eerst maar eens even zitten denken. Ik bouw een steenmannetje of vrouwtje voor de geestelijke afleiding. Als ze een halve meter hoog is krijg ik het fris, besef is er nog en moet maar weer eens gaan wandelen. Met wat mopperen kom ik toch boven om aan de afdaling te beginnen, gelukkig is er nu ook een beetje goed nacht zicht op de vallei. Contouren van de bergen tegen de volle maan en beneden in de vallei de nachtelijke lichten van de dorpen, even goed rond kijken, mooi dat was weer een positieve prikkel. We zijn weer bij de volgende waterpost (toch weer iets meer keus) meer als een picknicktafel in het bos met een draaiende auto voor de verlichting is het niet.

Vanaf nu volgt de aanloop naar het hoogste punt van de race. Eerst via een breed pad en dan aan het einde de stenige zig-zag paden op naar de start van het Tivan pad “557”. Ik had me voorbereid en wat beelden gezien maar dat er aan het begin van dit deel van de route iemand de nummers stond te noteren om te bevestigen dat we hier aan gestart waren, best vreemd, wat zou het gaan worden? De benen doen nog zeer bij het lange stijgen maar dat wordt een klein beetje verzacht door het opkomende daglicht. Wat blijft de dagenraad toch altijd prachtig. Eerste zonnestralen komen op 2200m. Ook beginnen hier de eerste sneeuwvelden, mooi vlak met ingestoken treden. We komen op de pas hoogte, ook hier staat weer een busje vol bergwachters te kijken of alles naar wens verloopt. Het blijft 1km bijna vlak voor de afdaling wordt ingezet. Wat nu volgt is een ware droom daling paden van een halve meter breed flauw naar beneden richting Rif. Coldai. In eens worden we verzocht rechts het gras in te gaan om vervolgens over de rand te verdwijnen. Het lijkt er op dat een deel van het pad weg is en we een soort van omleiding krijgen, en wat voor één. Met handen en voeten het gras van een bergwand af krabben loodrecht naar beneden, klein stukje horizontaal om weer omhoog te gaan. Weer aan het gras trekken om op het oorspronkelijke pad te komen. Een D-tour die veel energie vergt. Bij de hut worden we opgewacht door een 2-tal oudere heren, ik denk de beheerders van de hut, ik zie ze zo hier het hele jaar boven zitten / bedienen. Het eten is goed maar karig in kleine stukjes gemaakt. Geeft niets binnen 1,5km volgt de volgende volledig bevoorrade post al weer. Het is een post bij een boeren alm hut op 1820m. Er gaan diverse paden naar toe en dit is nu net het gedeelte van de route waar wat minder markering is aangebracht. Geeft niet echt iets, alm in vizier houden en in Direttissima naar beneden.
Het deel wat nu volgt is 8km lang en kent 3 beklimmingen waarvan de laatste natuurlijk de meeste hoogtemeters maakt. De eerste gaat z’n 100m omhoog via een breed gravel pad naar een skilift. Er volgt een vergelijkbare afdaling en weer z’n 100m klimmen. Nu de laatste van 3, is ook gelijk de mooiste, we draaien weg van de skipiste (waar zelfs een controlepost lui in de stoel zat om de nummers te noteren). Mooie smalle paden licht stijgend naar boven, het is nu al wel goed te merken dat de stukken waar de zon schijnt het goed warm begint te worden. We komen langzaam weer boven de boomgrens en paden worden grasland waar jaarlijks niet veel mensen komen. We zijn boven, prachtig uitzicht en lekker warm. We zullen eens wat gaan uitrekken, de Buff wil niet direct los. Die is inmiddels vast gaan zitten aan mijn hoofdwond! Klaar voor de afdaling naar de ravito op de Staulanza pas. Deze smalle trail is goed ren baar en zelf voorzien van wat fotograven voor fraaie plaatjes. Aan het einde van dit pad val je letterlijk in de post, even zoeken naar de drop bag, ligt in de garage van de hut. Als ik mijn spullen aan het wisselen en aanvullen ben komt er een loper net uit de douch! Dat is luxe, schoon beginnen aan de 2e helft! Ik neem de droge schoenen en sokken uit de tas en stop de ander terug, die voelen niet goed genoeg voor het volgende deel. Nu alles weer klaar is op naar het buffet! Vullen maar! Krijg het 3e bord nudelsuppe met moeite naar binnen, denk dat er wel weer voldoende vocht in zit, op weg maar weer want we zijn nog ruim binnen tijdsgrens.
Het pad “472” wat we nu volgen gaat eerst een stuk goed om hoog om vervolgens een km of 7 op hoogte te blijven met minimale verschillen. Ik haak aan achter een groepje van 3 lokale. Het gekeuvel van ze versta ik niet maar ik merk dat ze nog vrolijk en goed onderweg zijn, ze hebben er nog schik in. Dit werkt positief op mijn benen en lijken wel wat te herstellen. Tussen de kleine dennen door komt de Pelmo in eens links opzetten. Wat een imposante rotspunt is deze 3168m hoge berg. Daar moeten haast wel veel rots klimroutes op zitten! In de reclame van de organisatie zat in ieder geval een kaartje van een wedstrijd die naar de top van deze reus gaat en weer direct de vallei in. Op een gras helling naar beneden komt het splitsingsbord van de 23-53 en de 103 in beeld. Direct daarna van achter zware grote voetstappen! De eerste heer van de 53km komt langs ons opzetten, wat een haast heeft die vent, gaat zelfs niet in op de aanmoedigingen van mijn gezelschap. Verderop moest hij zelfs gecorrigeerd worden door iemand van de organisatie omdat het pad werd afgesneden. Na passo di Rutorto gaat het weer voor een tijd naar beneden. We slingeren wat tussen de paarden door, het lijkt er op of de wei en dus de route vandaag wat is aangepast door de paarden zelf, even goed zoeken. Verder op hat ik een waterpost verwacht conform route kaart, het blijkt niet meer te zijn dan een PE-slang die uit de berg wand komt en aan wat planken op hoogte is gehangen, zelfs afspoelen is een optie geworden. Na een stuk gravelroad gaan we via “471”weer het bos in. Het is een steile afdaling op de kam van een heuvelrug de vallei in, soms zacht door de hoeveelheid dennennaalden die er op het pad liggen. We vallen Zoppè di Cadore binnen via een asfaltweg, weer 400m er bij. Het is druk hier, er rijd een shuttlebus en ambulance binnen, er willen wat mensen mee straks naar beneden en er wordt een dame verzorgt aan de kin. Er is hier weer veel te eten en voor het eerst (dat ik het gevonden heb vandaag) ook tirolerspeck stukjes en kaas, echt een geweldige combinatie, kan geen gel tegenop! Ik voel me gesterkt en vertrek vast voor de rest uit en zie wel wanneer ze nakomen. Via een steil pad wat meer weg heeft van een pad bij iemand door de tuin, wel netjes gemaaid voor vandaag komen we bij een asfaltweg. Deze is maar weer kort, om over te gaan op een lange gravelroad op weg naar Rif. Talamini op 1580m hoogte. Dit gedeelte is wat saai, bijna 4km het zelfde , dat hebben we vandaag nog niet eerder gehad. Er staat een bordje dat de Rif nog 1km verder is. De dame uit het gezelschap van 3 voor me begint wat tekenen van vermoeidheid te laten zien. Ze begint na 1km te klagen dat de Rif er nog niet is zelfs niet na de paar bochten vooruit en omhoog die we al wel kunnen zien! We komen er toch gezamenlijk aan, na nog een ruime km! Mooi plek op een open deel in het bos met zicht op de bergen in de verte.

Dit was de voorlaatste plek met een tijdslimiet, daar ben ik gelukkig nog ruim voor. Goed eten en zelfs even een koffie drinken, wel wat sap er in om het af te koelen. Na 10 minuutjes weer op weg naar het 2e hoogste punt van de race de Mont Rite op 2160m. eerst via de ”494” en later de “478”. Mooie smalle paden afwisselen stenen of gras als ondergrond en steeds doorgaand stijgend. Net voor de pas komen we uit het bos in een stuk steenlandschap. Het is heet want hier heeft al de hele dag de zon  op staan bakken zonder een zuchtje wind. Aan de rand van het pad ligt een slang van ca. 1m in de zon op te warmen, even kijken en weer door. Slang zal wel denken, doe toch rustig aan met die warmte en ga zitten. We komen op de pas, hier staan wat mensen van de organisatie ons de kam op te sturen, later na de post snap ik waarom. We komen via een breed ander pad weer daar langs om vervolgens de andere kant naar beneden te gaan. De open stenige kam volgend komen we steeds hoger, waar zou de post zijn? We lopen nu over het dak van het nieuwe MMM (Messner Mountain Museum). Weer verder is de graat op, rechts om de bocht en daar is de post, volledig in de bergwand ingewerkt. Alleen het terras ligt net buiten. Even aanvullen en weer door, het is heet hier. Naar beneden en het bos in. We komen weer langs de pas van net, bedanken de medewerkers en gaan de steile afdaling in, prachtige sigletracks zig-zag en steil naar beneden. 5km en 700hm lager via een klein stukje dorpsstraat staan we al weer bij de volgende post op een grote P-plaats, passo Cibiana. De benen voelen in middels wat meer normaal en kan blijven lopen waar ik voorheen over moest naar wandelen. Het lijkt er op dat mijn wintertraining goed uit pakt om zelfs nu onderweg te herstellen tijdens dit werk, we gaan dus zeker niet met de shuttlebus terug naar de finish!
De laatste echte klim van de race komt er aan, nog eens een ruime 300m omhoog. Eerst gravel dan weer bospaden “483” om vervolgens net boven de boom grens te komen. Een stukje vlak op hoogte en dan de “500” naar beneden, bij de pasovergang Le Calade worden nog eens de nummers genoteerd, er volgt gelijk een waarschuwing voor de volgende sectie. De waarschuwing is terecht, maar plek om met één voet te staan en 1m lager weer z’n plekje, vol met stoffig gruis en geen houvast voor de handen of stokken. Na een paar keer hardhandig te zijn gaan zitten toch vol zwetend beneden gekomen, dit stuk heeft wel wat energie gekost. Even wat eten aanvullen en kijken waar de route heen gaat, schrik, wat volgt is net zo iets maar dan omhoog richting de Rif. Bosconero. Het gaat er vooral in het eerste stuk zo steil naar boven dat ik me afvraag of b.v. een lader tegen een gevel net zo schuin staat. Ook dit deel wordt weer overwonnen en via een mooi beukenbos met voet brede paden ploffen we zo op het grasveld voor de hut. Het is er gezellig, de gasten in de hut, waarschijnlijk klimmers uit de berg achter de hut zitten al een tijdje lekker aan het bier en moedigen iedere vertrekkende loper opperbest aan. Via weer een beukenbos maar nu met een wat breder pad gaat het weer rap naar beneden. Onderaan na wat stenenspringen de beek over en laatste deel wordt ingezet. Via de “490 en 491” gaat het langzaam terug naar de finish. Het pad slingert wat en gaat steeds op en af in hoogte, in totaal toch weer 300m klimmen. Het wordt inmiddels wat minder heet en in de delen waar dichte bossen zitten lijkt de schemering in te vallen, het wordt avond. Geen probleem we gaan voor het echte donker binnen zijn en hoeven dus niet meer met lamp op te lopen. In eens, midden in het bos een bord, er staat op “100km”. Dat betekend nog 3 te gaan, dat gaat lukken! Er volgt zelfs na weer wat geklommen te zijn een soort van balkon pad met mooi zicht op de vallei en Forno di Zoldo. Laatste keer door de puinvelden onder de rotsen en afdalen naar de hoofdstraat, brug over en weer …. klimmen. Maar deze is echt de laatste, stukje wandelen en dan als we vanuit de zijstraat komen rennen, het lukt nog ook en weet het tot aan de streep vol te houden. Wat een volk staat er nog langs de kant, super en iedereen klapt en juicht zo hard.
Even aan het hek vast houden en een paar maal goed door ademen en we zijn weer de oude. Wat eten, drinken de drop bag ophalen en natuurlijk de verdiende schoenen! Die staan in het school gebouwtje, op de trap naar binnen staat de race director strategisch met iemand anders te praten en vanaf daar gelijk iedereen zien binnen komen en als ze de schoenen op willen gaan halen stevig de hand drukken! De dame die me binnen met passen heeft geholpen is er nog en herkend me en geeft me de schoenen inclusief felicitaties. Waarschijnlijk is ze ook net als de rest van de helpers de hele nacht en dag in touw geweest maar net als wij blij met wat we doen, puur genieten.