Selecteer een pagina

Een gouden seizoen..

door | 19 jan 2019 | Home, Nieuws

Zelfs slapend had ik niet van driedubbel goud durven dromen. En toch won ik het: goud op de Ultra Trail, goud op de Skyrunning Extra én goud op het Overall Skyrunning wereldkampioenschap. Nooit eerder heeft één dame alle kampioenschappen gewonnen in één seizoen…

Topsport

Een echte topprestatie, zeggen veel Nederlanders tegen me die over mijn winst lazen op sociaal media. Ze zijn verrast en verbaasd dat iemand uit ons platte land meervoudig internationaal kampioen werd met rennen door de bergen, en die verbazing begrijp ik goed –  maar: als je mijn sportcarrière al een beetje volgde, had je misschien wel verwacht dat die bekroning eraan zat te komen: het was de kers op de taart van jarenlang trainen, steeds sterker worden en steeds meer winnen – tot ik drievoudig kampioen werd. In Nederland wordt meestal niet veel aandacht aan bergatleten besteed. Soms zorgt een mediageniek trail-avontuur voor wat aandacht, maar verder lezen Nederlanders over het algemeen maar weinig over deze topsport.

Nu er steeds meer mensen geïnteresseerd raken in mijn ervaringen als trailrunner, deel ik mijn belevenissen van het afgelopen jaar graag!

The Coastal Challenge

2018 begon voor mij in februari met The Coastal Challenge in Costa Rica, een wedstrijd van 6 etappes waarin een totale afstand afgelegd wordt van bijna 240km en 10.000 positieve hoogtemeters. De moeilijkheid van de wedstrijd zit hem vooral in de hitte en luchtvochtigheid. Het feit dat je in tenten slaapt, als Tarzan door de jungle rent, door rivieren waadt en in een onvoorstelbare hitte op je best moet presteren, maakt deze trailrun tot een echt avontuur om aan deel te nemen. Ook voor mij voelde het als een leuk en bijzonder avontuur, maar het was ook een uitdaging om elke dag zo fit en zo sterk mogelijk aan de start te staan en een zo goed mogelijke prestatie neer te zetten.

En eerlijk is eerlijk: de eerste etappe was voor mij een hel. Reizen voelt over het algemeen zwaar voor mijn lichaam en ik was net een paar dagen in San José toen we ‘s ochtends in alle vroegte de bus instapten op weg naar de startplek van de eerste etappe. Volgens de lokale crew zou dit traject uitzonderlijk warm worden, vanwege de late start. Om er nog een schepje bovenop te doen was dezelfde morgen net m’n menstruatie begonnen, wat betekent dat ik net iets gevoeliger op omstandigheden zoals hitte kan reageren. Toch dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen en ik las in de ogen van de andere onwetende deelnemers dat die er net zo over dachten.

De start was op het strand aan de kust van de Pacifische oceaan en de eerste 10km waren landinwaarts over een wijde vlakke track. Ik schatte dat ik dit stuk gemakkelijk op 4min/km zou kunnen afleggen en begon optimistisch te rennen. Al heel gauw merkte ik dat ik me behoorlijk vergist had. De gevoelstemperatuur lag op 52 graden Celsius (feitelijk 46 graden) met een luchtvochtigheid van bijna 100% en dit bleek een behoorlijk begrenzende factor te zijn. In recordtijd en als eerste dame kwam ik over de finish – fijn, maar ik was kapot! Op dat moment vroeg ik me oprecht af of ik dit 6 dagen zou volhouden. Gelukkig zorgden dagelijkse massages en uitstekende maaltijden voor een goed herstel van etappe tot etappe en kon ik elke dag een nieuwe recordtijd neerzetten.

WK Trailrunning

Na de Coastal Challenge volgde een lange periode van herstel. Ik kon trainen, maar ik miste “chispa” zoals we dat hier noemen en wat je letterlijk zou kunnen vertalen als ‘vlam’, of ‘vuur’. Het zou nog tot 7 april duren totdat ik weer een goede vorm had bereikt, waar vanuit ik sterk op kon bouwen naar het WK Trail (IAAF/IAU). Ik liep toen een lokale wedstrijd van 27km/1.000m+ (Pujada a la Nevera d’Atzeneta).

Mentaal en fysiek was ik op 12 mei helemaal klaar om een overwinning te gaan behalen op het WK Penyagolosatrails (Spanje), afgelegd over een afstand van 85km met rond de 5000 positieve hoogtemeters. Ik voelde me goed, en sterk. Maar ik wist natuurlijk niet hoeveel andere dames dat ook zo voelden, en hoe de wedstrijddag zou verlopen.

De eerste stappen voelden niet heel goed, maar het ongemakkelijke gevoel verdween spoedig en de wedstrijddag verliep verder top! Als wereldkampioene kwam ik over de finish met een ruime voorsprong op de tweede dame van 16 minuten.

Skyrunning series (ISF)

Na het WK stond het nog open hoe de rest van het seizoen eruit zou gaan zien. Een mogelijkheid was om naar CCC toe te werken en een ander idee was om in de ISF Skyrunning World Series aan te haken en voor de Overall titel te gaan. Deze titel was het jaar daarvoor ternauwernood aan mij voorbijgegaan. Ik besloot voorlopig voor de World Series te gaan en drie weken na het WK Ultra Skymarathon Madeira (Portugal) te lopen. Madeira is een relatief kortere wedstrijd van 55km, en heeft duidelijk meer hoogtemeters (ruim 4.000m+).

Dat betekende een snellere, intense wedstrijd die om een specifieke loop-aanpak vroeg. Ik vertrok met de kopploeg maar op een geven moment merkte ik dat ik in een steile klim moeite had om mee te komen. Ik besloot een andere strategie toe te passen en liet de Nepalese Mira Rai en Emelie Forsberg voor me uit lopen, overigens zonder een te grote afstand te tolereren. In een lange afdaling raasde ik Mira weer voorbij en 15-17km vóór de finish kwam Emelie weer in mijn gezichtsveld. En toen was het een kwestie van tijd voor ik haar inhaalde en daarna werd het een fysieke krachtmeting wie zou winnen. Mentaal stonden we allebei even sterk, schat ik, maar fysiek bleek ik iets sterker.

Twee weken na Madeira stond ik alweer aan de start bij Livigno Skyrace (Italië). Niet echt een logische volgende stap na zo’n pittige wedstrijd, maar misschien begrijp je mijn wens om mee te doen beter als je je bedenkt dat deze wedstrijd 150% telde in de klassering. Livigno is een korte wedstrijd van 34km en de voorbereiding is anders dan voor een ultra. Ik zou minstens 5 weken nodig hebben om sterk aan de start te staan. Die tijd had ik niet, dus bespraken mijn trainer en ik met mijn sportpsycholoog dat het doel niet de overwinning zou zijn, maar zo goed mogelijk te lopen om toch flink te scoren. Het resultaat was matig en ook wat teleurstellend. Ik zat niet goed in mijn vel en voelde me niet erg competitief tijdens de wedstrijd. Ik behaalde een 6e plaats.

De volgende wedstrijd was High Trail Vanoise (Frankrijk), een prachtige ultra van 70km in het hooggebergte met 5400 positieve hoogtemeters. Dit jaar was een groot gedeelte van het parcours met sneeuw bedekt, wat de wedstrijd nog specialer maakte. Ik voelde me weer op en top en ik kon echt van de wedstrijd genieten! Het resultaat was een eerste plaats en top 10 in het algemene klassement.

Deze keer had ik drie weken herstel en voorbereidingstijd voor de volgende wedstrijd: de Comapedrosa Skyrace. Ook deze wedstrijd telde 150% mee, en ik wilde hem daarom niet missen, ondanks dat ik wist dat ik weer niet sterk aan de start zou kunnen staan. Het was weer behulpzaam om door m’n sportpsycholoog begeleid te worden. Het doel van mij en mijn team was dat ik uiteindelijk de Overall Series zou winnen, en we wisten dat je daarvoor een veelzijdige atleet moet zijn die goed is in het lopen van lange afstanden én korte afstanden. Trainen in zoveel mogelijk omstandigheden was dus een goed idee!

Comapedrosa is een Andorraanse wedstrijd van 21km en 2300 positieve hoogtemeters. De eerste klim verliep moeizamer dan ik had verwacht, maar in de afdaling voelde ik me behendig en kon weer wat tijd winnen. Helaas gingen er wat technische dingetjes mis bij de assistentie rondom het eten, wat niet goed viel op m’n toch al gevoelige maag van de afgelopen dagen. De lange afdaling van de top van Comapedrosa leek eeuwig te duren en ik kreeg steeds meer kramp in m’n darmen. Toen ik eindelijk over de finish kwam, kon ik het bijna niet meer houden en rende zonder te remmen door naar de eerste de beste boom om me te verlichten, de mensen negerend die me toeriepen dat ik er al was of wat er aan de hand was. Weer bereikte ik een bescheiden 6e plaats in een uiterst sterk veld. Op naar de volgende race! Alle mogelijkheden lagen nog open dus er was niks verloren.

Het originele plan was om de tijd te nemen en pas weer eind augustus de mythische en extreem technische wedstrijd Kima Trophy (Italië) te lopen, maar 5 dagen voor Tromso Skyrace (Noorwegen) begon het te knagen en besloten mijn partner Pere en ik toch ook in deze wedstrijd mee te willen lopen. Voor Pere, die meedeed aan de Extra World Series kwam het goed uit om een extra wedstrijd te hebben die voor die serie mee zou tellen. Voor mij werd het op deze manier mogelijk om behalve voor de Overall World Series, ook voor de Extra Series te kunnen gaan.

Het jaar daarvoor had ik de Tromso Skyrace ook gelopen en ik herinnerde me dat de wedstrijd een groot gedeelte heeft dat ik heerlijk vond rennen, maar ook een extreem technisch gedeelte over een steile, geëxposeerde rotsgraat. Op dat soort stukken gaat veiligheid bij mij voor alles en neem ik geen enkel risico, waardoor ik niet competitief loop en standaard een aantal minuten tijd verlies. Dit jaar gebeurde dat in Noorwegen ook. Ik kwam net een minuutje vóór mijn mede-loopster Hillary Gerardi aan bij de bergkam, en binnen een mum van tijd was ze me voorbij en verdween ze in het landschap. Ik hoopte haar later weer in te halen want op het laatste gedeelte van de race kun je voluit rennen en daar ligt mijn sterke kant, maar helaas vond ik dit keer niet de motivatie om alles te geven en daarom besloot ik tevreden te zijn met een tweede plaats.

Er stonden nu nog twee wedstrijden van de World Series op mijn kalender en ook kwam het WK Skyrunning er nog aan. Kima Trophy, een wedstrijd die me wat tegenstond omdat het niet mijn stijl is maar 150 punten op kon leveren. Het WK, dat 50% technisch en 50% niet technisch was en waarvan ik het dus lastig vond om in te schatten hoe het me zou vergaan. En dan was er nog de Limone Skyrace, waar ik hoopte als winnares van de Overall Series aan de start te staan.

Stap voor stap begon ik aan het laatste staartje van mijn seizoen. Ruim anderhalve week vóór Kima Trophy reisden Pere en ik met onze California Van uit onze woonplaats in Catalonië naar het Italiaanse Filorera in de vallei van Val Massino. We deden wat boodschapjes in de lokale winkeltjes en vertrokken naar Preda Rossa, ongeveer 1000m hogerop. We hadden het heerlijk naar onze zin met ons nomaden leventje. Bru, de hond liep lekker vrij rond en had in dit koelere, hoge gebied geen last van de zomerse hitte, dochterlief Onna vermaakte zich met het beklimmen van rotsblokken, kleine wandelingetjes en spelletjes bij het riviertje en wij deden meerdere parcoursverkenningen. Helaas ging het 6 dagen vóór de wedstrijd mis. Ik verstuikte mijn enkel en kon niet volledig op m’n voet steunen, laat staan rennen. Het was onduidelijk of ik überhaupt zou kunnen starten. Maar wilskracht heb ik van nature, en aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me ook niet, dus op de wedstrijddag stond ik met een flink verband om mijn enkel aan de start.  Een “nee” heb ik, dacht ik bij mezelf, dus het kon alleen maar beter worden. Een derde of vierde plek zou al genoeg zijn voor een goede ranking. Tijdens de eerste 1500 hoogtemeters leidde ik de wedstrijd en voelde me fysiek sterk (behalve de pijn aan mijn enkel). Helaas begon na dat eerste stuk het technische gedeelte van de wedstrijd. Als loper ben je vanaf dat moment vooral bezig van rotsblok tot rotsblok te springen – en dat moet je uren volhouden. Bij de eerste langere afdaling kwamen er in no-time 30-40 mensen aan me voorbij en ook in de volgende klim op de rotsen kon ik niet meekomen. Ik dacht “als ik de wedstrijd uit kan lopen in een acceptabele tijd, zonder m’n enkel opnieuw te verstuiken mag ik gelukkig zijn” en deze gedachte hielp me om hardnekkig door te zetten ondanks het ongemak en de onzekerheid bij het rennen en springen. Toen ik zonder ongelukken bij de finish kwam was het wel even flink slikken en waren tranen onvermijdelijk door alle angst, leed en onzekerheid die ik had moeten doorstaan tijdens al deze uren. Uiteindelijk finishte ik als 7e dame in een tijd van 8 uur en 17 minuten. Petje af, zullen veel mensen denken, maar voor mij was het echt een dieptepunt in mijn seizoen, dat juist zo goed begonnen was.

WK Skyrunning?

Eenmaal thuis vertelde ik mijn team, bestaande uit mijn trainer, fysio, nutritionist en sportpsycholoog, dat ik niet aan het WK wilde deelnemen omdat ik me tijdelijk niet competitief voelde en alleen wilde deelnemen als ik een reële kans op een overwinning had. Ik houd van avontuur, maar het gaat me toch vooral om de competitie tijdens wedstrijden.

Ik werkte hard aan mijn herstel. Ik deed specifieke oefeningen en zocht technisch terrein op om mijn enkel te prikkelen en de mobiliteit te verbeteren. Het ging snel de goede kant op en al gauw voelde ik mijn vertrouwen weer terugkomen. Het begon te knagen. Zou ik toch naar het WK Skyrunning moeten gaan? Ik besloot een ultieme, risicovolle test te doen: Burriac Atac!, een nachtelijke wedstrijd van 19 kilometer, waarbij je meer dan duizend hoogtemeters maakt. Ik kende de wedstrijd niet, dus alles wat ik zag in het licht van mijn hoofdlamp was volledig nieuw voor me. De tocht leidde voornamelijk over smalle slingerachtige bergpaadjes en eindigde op het strand. De wedstrijd was op zaterdagavond 8 september en het WK (Ben Nevis Ultra) zou al op vrijdagochtend 14 september plaatsvinden….Had ik hier wel goed aan gedaan?

Het bleek een zeer goede stap te zijn! Ik rende zo hard als ik kon en voelde de adrenaline door mijn lichaam stromen! Eerst liep ik bij de eerste 10 atleten en kilometer na kilometer werkte ik me naar voren totdat ik tweede liep. Als eerste dame en in minder dan vijf minuten achter de winnaar kwam ik overgelukkig over de finish. Het vertrouwen was terug en ik zou naar het WK in Schotland gaan!

Zowel Pere als ik voelden ons sterk en we hadden allebei een reële kans om te winnen. De avond vóór de wedstrijd, toen we al in bed lagen, werd er ineens op de deur gebonst. Alke Staal, een van de stafleden, deelde ons mee dat de organisatie had besloten ons de alternatieve bad weather route te laten lopen vanwege de kille omstandigheden op de bergtoppen. Dat was echt een tegenvaller. Pere – die het meestal juist goed doet op hoge bergtoppen – voelde zijn mogelijkheden op een goede wedstrijd verdwijnen. Ik had graag laten zien dat ik klaar was om dubbel wereldkampioene te worden op het originele parcours, maar kon dit vlakkere parcours wel als een uitdaging zien en mentaal sterk aangaan. Zo leidde ik de wedstrijd van het begin tot het einde en kwam als dubbele wereldkampioene over de finish! Pere liep overigens een sterke wedstrijd: grotendeels in de vijfde positie, en uiteindelijk kwam hij als zevende heer over de finish.

Het slot van de Skyrunning Series

Na deze boost had ik erg veel zin om Limone Extreme voor te bereiden. Ik had een aantal weken de tijd om mijn benen ‘snel te maken’, en erg langzaam was ik sowieso niet na de goede voorbereidingen tijdens de Burriac Attac en het WK parcours. Mijn trainer en ik gingen aan het werk en ik genoot met volle teugen van het oefenen. Na het matige resultaat bij Kima kon de “Overall” titel nog naar mijn medeloopster Hillary gaan, of naar mij. Bij de heren was het zo goed als duidelijk dat Kilian Jornet zou gaan winnen.

Net als afgelopen jaar maakte ik een snelle start bij de Limone Extreme en kwam in een tweede positie bovenaan de eerste klim, vlak achter Tove Alexandersson, de dame die aan kop stond. Iets later deed Holly Page een “attack” die ik kon weerstaan en vanaf toen bleef mijn positie hetzelfde. Een tweede plaats bij een korte, explosieve wedstrijd waar alle topsporters die gespecialiseerd zijn in deze afstand bij aanwezig zijn is naar mijn gevoel een top prestatie! Daarbij was mijn derde grote doel bereikt: ik was de winnares van de ISF Overall World Series!

Verdere dromen..

Nu was mijn volgende droom om in 2019 de UTMB voor te bereiden en pas in november kwam ik er achter dat ik daarvoor niet de goede itra punten had. De wedstrijden die ik liep leverden me voor deze serie 4 punten op, maar voor de UTMB moet je in drie wedstrijden 15 punten scoren. Gelukkig leverde de Tramuntana Travessa, een wedstrijd op Mallorca die ik als oefening wilde gaan lopen, vijf extra itra punten op. Voor de punten hoef je overigens alleen te finishen. Ik finishte de 128 kilometer lange afstand met 5.500m+ als eerste dame en tweede deelnemer in het algemene klassement.

Mijn droom waarmaken was dus alsnog een mogelijkheid, maar ik had nog weinig tijd over omdat ik de punten vóór eind december binnen moest hebben. Zo liep ik zeven dagen later de Pilgrim’s Challenge, een wedstrijd van 130km en 6.400m+. Deze challenge was 6 itra punten waard. Het werd een mooie ervaring, omdat de wedstrijd gedeeltelijk over het IAU WK parcours ging en mooie herinneringen opleverde. Een mooie manier dus om mijn lange seizoen af te sluiten, en nu: op naar het nieuwe jaar!

Splash this around