Eerste editie Indian Summer Ultra – race report

Je moet diep gaan om een parel op te duiken. En een parel is het deze ultra-trail. Ik ben blij dat ik de duik heb aangedurfd. Nooit liep ik verder dan 75 km. Diep ben ik gegaan om elke 104 km die ik heb afgelegd te genieten. De glimlach heeft slechts zelden mijn gezicht verlaten. Een bewonderenswaardige organisator en zijn team hebben op professionele wijze een prachtige, uitdagende trail uitgezet door veel van het moois dat Drenthe qua landschap te bieden heeft. Niet makkelijk om alles op rolletjes te laten verlopen – ook in Drenthe zijn er saboterende ‘lolbroeken en sacherijnen’ die linten verwijderen of verhangen – maar het is ze erg goed gelukt.

We hadden een chalet geboekt of camping De Weyert waar ook de start en finish van de ISU was. Er werd om 06:00  ‘s ochtends gestart en op deze manier kon ik een kwartier voor de start vanuit het chalet naar de streep wandelen. Nog even je startnummer roepen, ten teken dat je gestart bent, en dan de donkere, koude, vochtige vroege ochtend in. Op weg naar het Balloerveld, waar je omkijkend een mooi lint van hoofdlampjes over de single tracks zag slingeren. Het blijft bijzonder in het donker te lopen zonder een idee te hebben waar je bent. Na zo’n 20 km werd de eerste goed gevulde verzorgingspost bereikt en langzaam werd het licht. De volle omvang van de schoonheid van het landschap begon zich te ontvouwen.

Heidevelden, meerdere hunebedden, mulle zandpaden, drassige veenplassen en kanaaloevers, akkers en oude wegen met kleine keien. Met uitzondering van wat felle klimmetjes in het laatste gedeelte, kom je onderweg weinig heuvels tegen, maar dat is verre van een degradatie van het parcours wat meer dan voldoende afwisseling qua ondergrond en uitdagingen biedt. Het maakt het parcours uitdagend zwaar, maar goed beloopbaar.

Het parcours is verdeeld in 6 etappes. Vijf voor de 100 km en 6 voor de 125 km. Dit maakte ook een duoloop en estafetteloop mogelijk. Bij alle verzorgingsposten moest je vertrek gemeld worden bij de organisatie. Bij de laatste post met nog zo’n 16 km te gaan krijg ik te horen dat ik op de derde plaats loop. Ik kwam hier redelijk moe aan, maar dit nieuws gaf me nieuwe energie. Nummer 4 voor blijven en proberen of ik nummer 2 in zicht kan krijgen.

Voorzichtig slinger ik over het stuk MTB parcours met alle heuvels. Voorzichtig omdat ik hier geen kramp of andere ellende wil oplopen. Prachtig stuk van het parcours. Uitzicht op een meer en aangrenzende bomen gehuld in een kleurenpracht. Dan houden ineens de linten op en ik weet niet hoe verder. Een van de fotografen is een reddende engel en wijst me de juist kant op. Enigszins onzeker kom ik dan na enige tijd weer linten tegen. Nu kan ik op zoek naar nummer 2 en elke keer als ik voor me iemand zie lopen kijk ik of hij ook een blauw armbandje om heeft. Dat zijn de 100 km solo lopers. Een mooie mind-game die de focus scherp houdt.

Ik kom geen blauwe armbandjes meer tegen en sta na 104 prachtige kilometers op een typische Indian Summer day op de finish de hand te schudden van organisator Winfried Bats.