Door: Ricardo Boerkamp
23 april 2020… Dennis appt me dat de Stubai Trail van 4 juli gaat niet door vanwege de Covid-19 maatregelen. Teleurstelling komt in me op en tegelijkertijd ontstaat een dubbel gevoel: vanwege mijn knieblessure zou ik toch niet op tijd klaar zijn voor dit avontuur. What’s next? Wat volgt is een zomer met wat wielrennen om fit te blijven en na de zomer volgt een periode met het langzaam wat uitbreiden van mijn loopafstanden. Dikwijls vraag ik me in deze periode af: waarom train ik zonder doel? Dan komt een nieuw doel in zicht: de Koning van Spanje Ultra in virtuele editie moet nog voor het einde van 2020 binnen geharkt worden voor de medaille. Op 19 december lopen Dennis en ik de 83km van de KVS over een super modderig parcours en dat avontuur staat als top-blij moment in mijn geheugen gegrift. Op deze manier heb ik voor mezelf van 2020 alsnog een tof trailjaar gemaakt!
En 2021 dan, waar richt ik me op? Samen lopen en ideeën maken met Dennis, maakt dat doelen en avonturen vanzelf opborrelen. Hij blijft maar bezig met die belachelijke Duivelse Uitdaging en daagt mij daarmee uit ook grenzen te verleggen. Dan komt Dennis zijn bericht voorbij: de inschrijving voor Stubai Trail 2021 op 3 juli gaat open… Inschrijven voor die 67km en 5.350 D+. Trainen…? “Kom, we gaan voor de 100+ km, push your limits!” plingt er op in WhatsApp van Dennis. Ik vind dat gaaf. Wat nou geen events?! Ik vind het erg jammer dat er geen georganiseerde evenementen kunnen plaatsvinden. Balen voor trailers en organisatoren en meer dan dat natuurlijk. De beste optie? Je eigen plan trekken. Sinds najaar 2020 heb ik misschien wel m’n leukste trailrun-periode gestart van de voorbije jaren. Routes in Nederland zoeken en maken, trail-maten opzoeken (binnen de mogelijkheden natuurlijk) voor gezamenlijke tochten en inspiratie vinden bij trailrunners om me heen en op de virtuele platforms. Dus wat wordt nu het plan?
Voordat ik een trail avontuur aanga, wil ik een beetje weten of ik het al kan. Stubai Trail in juli, betekent voor mij dat ik dan van te voren de km’s ruimschoots in de benen heb en dat ik in mei en juni wel die hoogtemeters ga trainen, waar dat tegen die tijd mogelijk is. Dus het zou mooi zijn als ik in april die 100+ km’s eens heb aangetikt. Vanuit de KVS ineens naar die 100km+, daarvoor voel ik me nog te onervaren op de ultra-afstand. Dus zeg ik tegen Dennis: “Eind februari nog een keer 50 mijl aantikken.” Ik zoek wat en zie op Strava bij Sjors een mij onbekende route: het Elfbergenpad op de Zuid Veluwe en de stuwwallen langs de Rijn, 86km en bekend als lange afstandswandelpad in 5 etappes. Elf “Dutch mountains” op de route, met als hoogste de Bilderberg van zo’n 60 meter.
Zaterdag 27 februari, half zeven ’s ochtends, een graadje of vier. Ik sta klaar op de parkeerplaats bij het hotel op de Wageningse Berg om te vertrekken. Hoofdlamp op, want het eerste uurtje lopen we in het donker. Voor de verandering is Dennis eens niet stipt op tijd en word ik niet geprankt door hem, met dat ‘ie op een andere plek klaar staat voor de start, hij is gewoon wat later. Om 6:37 uur starten we met een lekker tempo en gaan we al snel de eerste paden op. We hebben het luxe geregeld vandaag: mijn broer regelt verzorgingsposten bij km30 en km60, dat voelt comfortabel. We worden via mijn Garmin-tracker vandaag gevolgd door wat familie en trailvrienden, dat leek me leuk en zo voelt het toch als een soort event in een tijd dat een ‘gewoon’ trailevenement niet kan.
De route is nieuw voor ons en tot Ede gaat het door stille bossen over wat bredere paden. In Ede zijn we bij het mausoleum op de Paaschberg onder de indruk van wat hier gebeurd is in de Tweede Wereldoorlog en van de jonge leeftijd waarop de mensen die hier liggen het leven lieten. Een stuk erna gaan we over een mooi licht glooiend stuk van de Edese Heide, waar de zon z’n best doet door de bewolking te breken. Bij landgoed Kernhem worden we voor het eerst aangemoedigd onderweg door mijn broer en wat support. Dat geeft toch altijd een fijne boost, enthousiaste blije mensen die je avontuur toejuichen. Zo lopen we tot even voorbij de uitkijktoren op de Galgenberg, waar we op km 30 na 3 uurtjes de eerste verzorgingspost treffen. Prima route tot zover, het loopt lekker door en cola, chocolade en banaan zorgen voor een goeie oppepper. Aanmoediging van liefst vijf enthousiaste supporters doet me goed en ik realiseer me dat ik zoveel mensen al een tijdje niet zo bij elkaar heb gehad in Corona-tijd. Met veel ruimte hier in de buitenlucht, op een boeren zandweg bij Lunteren maakt dat dit prima is zo voor mij. Zo gezellig bij deze VP dat het natuurlijk net wat te lang duurt voordat we de tocht voortzetten.
Er volgt een mooi stuk van de route over de Goudsberg en langs het middelpunt van Nederland dat door een kei gemarkeerd wordt. Van daaruit gaat het over het Wekeromse Zand, een heel mooi deel van de route over een zandverstuiving en fraai omzoomd door dennenbos. Daarna volgt een stuk dat me bijstaat als saai, door brede zandpaden langs weilanden en stukken asfalt rondom Otterlo. De inmiddels goed schijnende zon en strak blauwe lucht maakt een boel goed en op deze manier merk ik bijna niet dat het tempo er na 50 km al wel aardig uit gaat. De route wordt weer fraaier bij de Planken Wambuis en bij de Ginkel en na het oversteken van de rijksweg wacht daar bij de Schaapskooi op de Ginkelse Heide op km 60 VP2. Het lijkt hier wel een klein trail-feestje voor ons: Campingstoelen staan voor ons klaar om even te relaxen midden in de zon, energie, vocht en zout wordt weer aangevuld met lekkers en we worden enthousiast en op safe distance verwelkomd en aangemoedigd door opgetrommelde familie en gezin. Wat een lekkere boost is dit, wat gaaf! Weer blijven we ongemerkt lekker lang hangen en kletsen voordat we onze tocht voortzetten, over een fraai stuk, de Zuid Ginkel.
Voordat Wolfheze in beeld komt, is rond km 66 de pijp opeens aardig leeg. M’n rechterknie voelt wat gammel, we hebben van te voren tegen elkaar gezegd dat we wandelen als het nodig is en we passen tempo redelijk ongemerkt aan elkaar aan. Ik mopper wat over mijn tempo en dit onaantrekkelijke deel van de route. In Oosterbeek heb ik me overgegeven aan het toch nodige wandelen en worden we bij het Airborne museum nog een keer toegejuicht door mijn ouders. Bij de Westerbouwing word ik weer blij van de hier voor mij bekende route en het uitzicht over de Rijn. Heveadorp door en dan worden we voor het opgaan van landgoed Duno verrast door Peter’s kofferbak-VP. Wauw, hij komt gewoon dat hele eind hiernaar toe gereden om ons nog even vooruit te helpen voor de laatste 10 kilometer! Hij heeft zelfs een biertje in de aanbieding voor ons, en verstandig genoeg laat ik die toch maar staan en neem graag die lekkere cola aan. Dankbaar en blij gaan we snel verder, wetend dat die laatste km’s nog net voor zonsondergang moeten worden afgelegd. Een mooi stuk over de stuwwallen en langs Kasteel Doorwerth volgen nog en dat stuk door Renkum vergeet ik gemakshalve maar even. Het laatste stuk over het Bergpad terug naar de Wageningse Berg leggen we af net nadat de zon de horizon prachtig oranje deed gloeien. Ik ben heel blij dat mijn auto met droge schone kleren in beeld komt op mijn laatste meters en verklaar Dennis voor gek. Hij loopt na 86 km op de parkeerplaats nog even wat extra voor het completeren van de afstand op 88,88 km voor zijn Duivelse Uitdaging.
Gefixt, gedaan, compleet, TOP! Het was een geweldige dag. Lekker getraind, goed avontuur beleefd en weer een etappe op weg naar het doel Stubai Trail 2021 afgestreept.