Door: Marijke van Duuren
Terwijl ‘Wonderful days’ van Charly Lownoise en Mental Theo de Top 2000 vult, zwiepen de ruitenwissers wild heen en weer om dikke regendruppels van de ruit te vegen. Marlin en ik zingen (blèren) mee met de muziek en kletsen wat over koetjes en kalfjes. Nu nog wel. Wezijn op weg naar Velp, Gelderland. Vandaag gaan we onze eerste route van de Twaalf Provinciën Trails lopen. Een initiatief van Mud Sweat Trails waarbij je 15, 25 of 35 kilometer mag rennen. Een uitdagende route met hoogtemeters en grotendeels onverhard… ik ben benieuwd!
Marlin en ik kennen elkaar al vanaf ons zesde. Jarenlang hebben we samen geturnd. Rond ons 16de levensjaar, verliet Marlin de turnhal en ging ik nog een tijdje door. Begin twintig begon Marlin met hardlopen en een paar jaar later stond ik langs de zijlijn tijdens haar eerste halve marathon in Enschede. Wat een sfeer, wat een feestje! Bij sommige lopers dacht ik wel: dit houd jij echt nooit vol… om ze vervolgens twee uur later in dezelfde houding weer langs te zien sloffen. Een week later stond ik ook voor het eerst op mijn indoorschoenen voor een rondje om het blok. Nu zijn we zo’n 17 jaar, flink wat versleten hardloopschoenen en weet-ik-veel-hoeveel kilometers verder.
Terwijl Michael Jackson ondertussen is begonnen aan ‘Heal the World’, draaien wij de parkeerplaats op. Ik stap de auto uit en de regen is opgehouden. We slenteren naar de horeca-gelegenheid en, na het laten zien van onze QR-code, mogen we nog even naar het toilet. De start is niet alleen een mooi begin voor een trail, maar ook zeker een plek waar we met onze kids in de zomer nog eens naartoe willen. Prachtig!
Daar gaan we dan. De eerste meters gaan direct omhoog en we moeten de route zelf navigeren. Mijn horloge is er niet voor gemaakt, hij geeft met tekst aan waar we heen moeten, maar dit werkt voor geen meter. Letterlijk. We gaan steeds meters te ver om vervolgens weer om te moeten draaien voor de juiste route. De eerste drie kilometer staan we ongeveer 20 keer stil. Ja hoor, Jut en Jul aan het navigeren. Navigeerdummies zijn we. Ik gok dat we er na deze trail(s) een boek over kunnen schrijven. De rest van de route loop ik met mijn telefoon in de hand. Ideaal is het niet, maar het (door)lopen gaat in elk geval stukken beter.
De route is ontzettend mooi: weidse vergezichten, smalle bospaadjes, wilde paarden, roofvogels, heuveltje op, heuveltje af… We moeten zelfs even stilstaan om een herder met zijn kudde schapen en twee honden voorbij te laten gaan. Het buitenspelen-gevoel kan niet groter. Ik geniet volop. De hoogtemeters hakken er wel in. Ik loop maximaal een keer 150 hoogtemeters als ik in De Lutte train, maar dit is andere koek. Vijfhonderd hoogtemeters. Richting de laatste kilometers beginnen mijn benen al te trillen als ik een heuvel dichterbij zie komen. Marlin is beduidend sterker bergopwaarts. Heuvel af ga ik dan weer sneller, gewoon laten gaan. We genieten en hebben nog nooit zo weinig gekletst tijdens een loopje. Navigeren, kijken waar je je voeten plaatst en ook nog proberen te genieten van het uitzicht… vrouwen zeggen dat ze twee dingen tegelijk kunnen, maar ik behoor absoluut niet tot die categorie. Dat kletsen doen we wel weer na afloop in de auto met de Top 2000 op de achtergrond.
De route is heerlijk rustig. Het stukje Posbank is iets drukker, maar nog steeds prima te doen. We worden zelfs een paar keer aangemoedigd als we de heuvel op aan het bikkelen zijn (waarschijnlijk omdat ik zo ontzettend moeilijk kijk). En dan komt het einde alweer in zicht. We lopen de laatste honderd meter nog verkeerd. Dat gaat er bij mij echt niet in, dus, hup, weer terug om de juiste route langs het beekje af te maken, met uiteraard nog een klein heuveltje erin… auwww. Maar dan zien we de horeca-gelegenheid voor ons. Vijfentwintig komma zes kilometer op de teller plus een lamme arm van het tillen van mijn veel te grote telefoon. Over mijn benen hebben we het verder maar niet. Nadat we droge kleren aangetrokken hebben, smaakt de warme chocomelk en het appelgebak beter dan best. We krijgen nog een stempel in ons trailpaspoort van de Twaalf Provinciën en dan…draait de hemel de kraan weer open. Wat een timing! Op de terugweg zet ik de verwarming op standje sambal en de ruitenwissers zwiepen opnieuw driftig heen en weer. Die Wonderful days van Charly Lownoise en Mental Theo do not belong to the past, kan ik je vertellen. Vandaag was er zeker eentje in de categorie ‘wonderful’. En ik heb zo’n vermoeden dat ons dat maar liefst nog elf keer kan overkomen. Op naar de volgende provincie!
