materiaal
materiaalFlinke Kluif
Diederik van Hoogstraten begint zijn mooie, leerzame èn uitermate vermakelijke boek “de rennende Hollander” met twee quotes van twee verschillende Roosevelts. De één stoer en ferm de ander heeft bijna iets liefs en behulpzaams. Beiden zijn voor mij een kleine leidraad geworden in het uitstippelen van mijn afgelopen en komende seizoenen:
“Far better it is to dare mighty things, to win glorious triumphs even though checkered by failure, than to rank with those timid spirits who neither enjoy nor suffer much because they live in the gray twilight that knows neither victory nor defeat.”
& “You must do the thing you think you cannot do”
Al jaren heb ik een klein notitie blokje waarin ik allerlei ideeën, dromen, plannen en onuitvoerbare tochten globaal of zeer uitvoerig opschrijf. Van Franse GR’s tot Britse imaginaire rondjes. Van zomaar een onherbergzaam gebergte tot uitmuntend uitgepijlde wandeltochten in Duitsland. Niet om allemaal ooit af te vinken, maar om zo nu en dan door te bladeren en te kijken of er iets uitvoerbaar is.
Begin november opweg naar het vliegveld van Girona schrijf ik tijdens een koffiepauze wat namen van bergtoppen en dorpjes in de Cadi in mijn blok. Bij de ondergaande zon is deze hoek van de Pyreneeen magistraal uitgelicht. De kleine schetsjes maken dat ik wanneer ik weer terugblader over een maand of over een paar jaar ik direct weer weet wat er hier zo mooi is. Voor het dichtklappen van het blokje valt mijn oog op één bladzijde. In het midden staat met dikke stift groot: Westweg Rothaarsteig Eifelsteig In potlood staat bij Eifelsteig “Lieserpfad” gekrabbeld. Met een rode balpen staat in de kantlijn “maar dan wel met sneeuw”. Vlak voor ik in de grote hal van het vliegveld probeer te slapen op een rij stoeltjes zet ik nog wat digitale lijntjes uit: “hey Lul: google eens op Eifelsteig” en “zeg, co-piloot: hoe is jouw vluchtschema deze winter?”. Het geheel krijgt geen uitgebreid vervolg die avond anders dan: “ga slapen man”.
De weken daarna borrelt het geheel wat verder in mijn hoofd en bepraat t regelmatig na een training bij een biertje. Veel enthousiasme maar ook terughoudendheid. De 300km van de Eifelsteig waar ik het ondertussen alleen nog maar over heb wordt als erg veel gezien.
Ja, dit is een indrukwekkende hoeveelheid goodies die je zonder probleem mee kunt zeulen
Op 1 januari stuur ik een klein groepje heren en dame een bericht met de link van de Eifelsteig met de uitnodiging samen deze tocht als een Long Slow Distance af te leggen ergens eind januari. De meesten bedanken niet voor de uitnodiging maar stemmen ook niet gelijk toe. Enige terughoudendheid is speurbaar.
Het plan is samen met Adriaan, Anne-Mummie, Houdini en Krosse de gehele afstand van de Eifelsteig van Trier naar Aachen te lopen. 313Km dwars door de Eifel met een kleine 8000 hoogtemeters. Onderweg zijn er legio schuilhutjes en deze willen we gebruiken om kort te slapen om zodoende te pogen de hele route zo snel mogelijk af te leggen. Al zal ‘snel’ over deze afstand in winterse omstandigheden zeer relatief zijn. Eten voor onderweg halen we in dorpjes aan de route en warme maaltijden scoren we bij plaatselijke cafés en restaurants. (eerste Mac pas bij Aachen…) Het is nu zaterdagavond, ruim vier dagen voor vertrek.
Gezeten tussen een berg aan kleren, slaapzak, matje, tasjes, mutsen en allerlei kleine spulletjes poog ik voor de vierhonderdvijfenveertigste keer alle spullen nog efficiënter in mijn rugzak te stoppen. Voor me ligt een Ipad waar ik minstens zeventien keer per dag check of de weersvoorspelling nog veranderd is. Zoals het er nu naar uit ziet wordt het koud. Zeker vergeleken met de rest van afgelopen winter. Temperaturen komen voor komende zaterdag niet meer boven het vriespunt.
“Ik heb de Nathan Journey gebruikt op meerdere dagtochten en tijdens een driedaagse tocht en kan niet anders zeggen dat ik hem met veel plezier heb gedragen.”
In het messengergroepje dat ondertussen de werktitel “Flinke Kluif” draagt wordt vooral om de hete brei heen gedraaid. Hele avonden worden volgetikt met geleuter over matjes, volumes van rugzakken en hoeveel kg alles bij elkaar weegt. We praten over de tocht alsof we “mighty things”gaan doen, we praten over “triumph” maar vermijden het onderwerp “failure”. Niet omdat we denken dat we het wel even gaan doen, maar meer omdat geen van ons er een beeld bij kan vormen. Geen van ons heeft ooit 300km gelopen. Allemaal zijn we er volgens mij van doordrongen dat we iets gaan proberen waarvan we denken “we cannot do”