Haria Extreme – race report 2017

Op zaterdag start de race, de dagen er voor zijn er mogelijkheden om je startbewijs op te halen. Tevens is er op vrijdagavond nog een briefing en een bijeenkomst waar atleten worden voorgesteld. Deze race is ook een onderdeel van de WAA Spain Ultra Cup, dus de bezetting is redelijk goed.

Deze avond staan dus ook die gasten op het podium die in hetzelfde huis liggen als ik. Ragna Debats, die kennen de Catalanen wel en spreken met veel respect over haar. Wat zij afgelopen jaar heeft gepresteerd houden zij bijna voor onmogelijk en bewonderen haar dan ook om haar grote prestaties.

Nou, nu mijn eigen race 94 km en 3.000 hoogte meters op papier stelt het niet zo heel veel voor met die paar heuvels op deze afstand. De start is bij het nationaal parc Timanfaya. De zon komt op en het hoofdlampje kan direct de rugzak in. We starten tussen 100 kamelen door. Het is fris, zon ca 18 graden heerlijk voor mij om in te lopen. De eerste 50 km zijn “vlak” waardoor je snel te hard van stapel loopt. Ik probeer rustig te starten maar het gaat zo lekker, het landschap wisselt snel tussen mooie lavavelden en goed renbare landbouw weggetjes. Lava knispert onder de schoenen, heerlijk geluidje. Hoe kunnen mensen met oordopjes in lopen je mist zoveel! Als we de lavavelden rondom Le Geria verlaten komen we in het zand terecht op weg naar een van de laagste punten van het eiland. Tussen de badgasten langs de zee en op weg naar de eerste echte klim.

Deze klim is lang en gaat dan ook van zee niveau tot 670 meter. Hier laat mijn maag mij wederom in de steek.. Ik heb gegeten en gedronken het liep echt zo verschrikkelijk fijn. Wat overkomt mij nu, is het de warmte? gebrek aan stroopwafels? Ik moet op relatief eenvoudige klim drie keer zitten om mijn maag te legen. Hidratar Hidratar hoor ik herhaaldelijk dit lijkt op hydrateren …. Maar wat ik ook drink binnen 10 meter ligt het kostbare goedje ook weer op de grond. Ik stoemp op wilskracht omhoog. Boven aangekomen staan Peter en Marjolein. ”goed gedaan Mark “”je ziet er fris uit “ jeemig wat kunnen jullie slecht liegen denk ik. Ik heb ze namelijk de avond ervoor een sms gestuurd dat ze mij nooit nooit in de auto mogen mee nemen en altijd positief moeten blijven. Iets verder op is een verzorgingspost. De verzorging posten stonden om de ca. 15 km. Peter slaat een handdoek om mij heen en Marjolein staat naast mij en zorgt op het heetst van de dag voor een stukje schaduw. Peter haalt te eten voor mij maar het komt er sneller uit dan dat het er in gaat. De EHBO en de organisatie komen er aan. Ik zeg tegen ze dat dit bij mij de normaalste zaak is. Aan Peter vraag ik om mij overeind te helpen. Hier moet ik zo snel mogelijk weg anders lig ik zo uit de race.

Ik vervolg mijn race afwisselend met hardlopen, kotsen, wandelen, hardlopen en weer verder. De zachte briesjes stimuleren mij om in de warmte door te lopen. Op de grote voedingspost in Arrieta probeer ik maar wat te slapen. Ik heb doordat ik het eerste stuk hard heb doorgelopen ruim voldoende tijd. Finishen was het doel vandaag en daar ga ik voor. De tijd laat ik ver achter me en richt mij op het volbrengen van het avontuur. Voordat ik de VP verlaat moet ik de hoofdlamp laten zien, de telefoon en mijn isolatie deken. Kerel, die zit onder in mijn tas zeg ik tegen hem. Maar goed die Spanjaard verstaat dat niet en hij is te dik om zomaar te passeren. Heel mijn rugzak kan ik leeghalen. Maar beter zo dan dat er een atleet / loper ergens halverwege ligt met niets.

Stug loop ik door. Het tempo is er uit. Ik ga tussen de cactussen door naar alweer een nieuwe top helemaal ten oosten van het Eiland. Op het punt Mirador del Rio op 500 meter hoogte is het inmiddels donker en wat is het machtig mooi om hier te kunnen en mogen lopen. Het waait hier behoorlijk en de wind geeft aan door te lopen in de nacht. Ik start aan een 500 meter lange trap terug naar zeeniveau. Daarna mag ik de laatste klim in die ik ooit bij licht heb beklommen tijdens ons trainingskamp. Nu in het donker zie ik lichtjes knipperen, er staan militairen op de berg die je goed in de gaten houden.

De klim die bij daglicht belachelijk is, is in het donker goed te doen. Boven aan hoor ik “Mark kom op!”. Peter en Marjolein zijn er nog steeds. De andere mensen die daar zitten beginnen ook te roepen, heerlijk om zo naar boven te mogen. Boven luid je de bel en juicht iedereen. Peter wisselt mijn batterij en ik denk de laatste afdaling in te gaan van 6km. Niets is minder waar! Nog zeker drie kleine klimmetjes en afdalingen volgen. Ik ben klaar maar de wind duwt in de rug en stimuleert mij wederom om door te lopen. Een mooie laatste afdaling tot in Haria en bij de finish staan nog veel mensen en ik krijg een warm onthaal. De speaker noemt elke finisher een winnaar.