Hello Kitty strikes again
In oktober 2015 verbaasde het me hoogstelijk dat Asimina Inglezou deelnam aan de Rodopi Ultratrail (ROUT) in Griekenland. Inglezou is een soort miss Griekenland voor sexy modellen, niet bepaald het type vrouw dat je in een pittige ultra verwacht.
Zij startte aan de ROUT met weinig meer aan dan een broekje en een topje. In haar hand nam zij een Hello Kitty handheld waterflesje mee. En dat is vrij minimalistisch voor een race waarbij de afstand tussen twee bevoorradingsposten groot is. Ze strandde na 80 km ergens omdat ze het koud had gekregen, werd op een brancard het bos uitgedragen en presteerde het om na een paar kilometer van de brancard te stappen en doodleuk weer op te staan om de race te hervatten. Om 20 km later alsnog uit te stappen.
De reddingsdienst werd er tureluurs van, hoewel het mij toch een zeer Grieks scenario leek.
Het leidde tot mixed feelings bij de organisatie en andere lopers. Sommigen vonden het prachtig en maakten een selfie met Inglezou. Anderen konden haar bloed wel drinken.
Op 1 juli 2016 kom ik haar weer tegen, tijdens de Olympus Mythical Trail (100 km/D+ 6000m) deze keer. Ik ben zeer verbaasd en met mij vele anderen. Hello Kitty again? Wat heeft zo’n wezen te zoeken in een bergmonster van 100 km?
Bij de eerste lange beklimming, vanaf de start in Agiannis naar het checkpoint in Livadakis haal ik haar na 2 uur lopen in. Ze heeft het helemaal gehad en klaagt. Ze is als veel anderen wat te snel gestart waarschijnlijk, bij 35 graden en een hoge luchtvochtigheid past enige matiging.
Ze is weer spaarzaam gekleed, begrijpelijk met deze temperaturen, maar omdat de race over 25 km op een hoogte van tussen de 2600 en 2900 meter loopt lijkt het mij toch verstandig om voor de zekerheid ‘iets’ mee te nemen als een regenjas, of wat reservevoer en in ieder geval wat meer water dan dat er in haar Hello Kitty flesje past. Ze is een van de weinigen zonder rugzak.
De race is mooi en zeer afwisselend. Op km 30 is er een uitgebreide bevoorrading midden in een gezellig uitgaansgebiedje in Litochoro, het stadje dat als uitgangspunt voor de beklimming van de Olympus dienst doet. De Olympus is dé berg uit de Griekse mythologie, en hoogste punt van Griekenland (2917 meter). Na een stuk pizza, wat soep en een biertje begin ik aan het tweede deel van de wedstrijd, met als opwarmertje een klim vanaf iets boven zeeniveau naar bijna 3000 meter. Het loopt allemaal niet erg lekker in dit weer, zelfs voor Grieken is het wat te heet bij de hoge luchtvochtigheid, een groot aantal lopers gooit na 30 km de handdoek in de ring. De wedstrijd is gestart om zes uur in de avond, er is zwaar onweer voorspeld, maar dat blijft uit in de eerste 18 uur van de wedstrijd.
Ik zie de zon opkomen nabij Petrostouga, een berghut op 2000 meter. Boven mij rijst de Olympus op, majestueus, speeltuin van Zeus, Hera, Poseidon en nog wat van die klassieke goden. Onder mij zie ik de Middellandse Zee, hemelsbreed een kilometer of vijftien verwijderd. Het levert spectaculaire uitzichten op. In Kakolos, de volgende berghut, onder aan de Troon van Zeus, begroet ik Griekse bekenden. Na een paar ultratrails in Griekenland begint de OMT een thuiswedstrijd te worden. ‘Where is your wife?’ vraagt iemand. ‘Still looking for a partner in the PTL?’
Ik finish in ongeveer dezelfde tijd (net geen 23 uur) als vorig jaar, maar niet nadat ik rond een uur of twee in de middag wordt overvallen door een solide tropische onweersbui met hagelstenen zo groot als knikkers. Ik schuil minuten onder een boom om deuken in mijn schedel te vermijden.
Jonathan Koutstaal is mij aan de finish net voor, en samen wachten we op Nicole, die twee uur later arriveert. De cut off time voor een reglementaire finish ligt op 28 uur. Asimina Inglezou klokt 27.57 uur op de finishlijn. Meteen komt het geruchtencircuit op gang. Natuurlijk! In de laatste 20 kilometer is de kluit makkelijk te bedonderen, als je in een jeep stapt die je (via een kleine omweg) van checkpoint naar checkpoint brengt. Miss Kitty was zeer minimalistisch gekleed, de donderbui bracht mij een volle laag hagel, maar een stuk achter mij in de wedstrijd woedde kort een hagelsneeuwstorm. Daarin wil je als schaars geklede deerne niet lang vertoeven. Dát ze in een auto (van haar echtgenote) heeft gezeten om even te schuilen en op temperatuur te komen na de eerste volle laag sneeuw, hagel en regen, is zeker.
Maar of die auto haar ook verplaatst heeft tijdens de wedstrijd?
Heerlijk, al die geruchten. Lopen in deze contreien is meer dan je kilometers afwerken. Grieken zijn de uitvinders van drama en logica. En waarschijnlijk ook van de soap. Mogelijk ga ik nog eens op onderzoek naar de motieven van mevrouw Inglezou. Mocht dat nog boeiende verhalen opleveren, dan meld ik mij wederom op dit platform.
Trackbacks/Pingbacks