Door: Dylan Metselaars
Minstens één keer verdwalen, dwars door de bramenstruiken waaronder ooit het pad lag en natte sokken. Alle vinkjes konden deze zondag weer worden gezet op de ‘dit was een geslaagde trail’-checklist.
Het was de vroege wekker om 4.15 uur meer dan waard. De reis ging naar Trois-Ponts in de Ardennen voor de MST-trainingsdag ‘Bergbenentrainen’. Met 45km en 1.750 hoogtemeters paste de dag perfect in mijn voorbereiding op de Eiger Trail en Dolomiti di Brenta Trail.
De weersomstandigheden waren perfect en daarmee konden we van geluk spreken. De dagen ervoor waren loeiheet en de Belgische meteorologen voorspelden genoeg regen, waar slechts een comfortabel deel van viel.
Een schitterende route leidde ons via Stavelot richting Malmedy om via Amermont en Coo weer terug te keren in Trois-Points. Tot zover een veel te korte samenvatting waarmee ik het 7,5 uur durende loopje meer dan tekort zou doen.
De route had namelijk alles in zich: verschillende ondergronden, lichte en steile klimmetjes en veel verschillende natuur. Een echte training werd het ook met een redelijk technisch parcours. Het begon al na een kilometer met een forse klim en niet veel later waren touwen die langs de afdaling hingen geen overbodige luxe.
Al snel kwamen we bij de eerste verzorgingspost op 11km, waarna opnieuw na nog geenn kilometer een steile klim wachtte. Op nog geen derde van de route was vervolgens al vrijwel de helft van de hoogtemeters achter de rug. Het was het moment om de trailstokken weer even op te bergen, maar minder uitdagend werd het er zeker niet op.
De vele uren zon in combinatie met de regen hadden veel paadjes de weken ervoor namelijk doen verdwijnen tussen de bramenstruiken, brandnetels en hoog gras. Zo was het goed zoeken naar een doorgang rond Spa-Francorchamps, waar alleen een hek ons plots scheidde van het fameuze circuit. Of na de verkeerde afslag waar we vanuit de bramenstruiken het goede pad wel zagen, alleen nóg meer takken met stekels ons de weg ernaartoe versperden.
Gelukkig zijn we als trailers wel iets gewend en de paar schrammen en natte sokken door het hoge gras hielden ons dan ook niet tegen. Zonder geen complete trailervaring, toch? Na de tweede verzorgingspost op 28km werden de paadjes weer een stuk beter begaanbaar en ruilden we de bebossing in voor schitterende uitkijkpunten.
En uiteraard zat het venijn ‘m in de staart. Met nog maar 4km te gaan wachtte nog de zwaarste klim van de dag: bijna 300 meter omhoog op nog geen kilometer. Twintig minuten verder betekende het wel dat de laatste kilometers als een sneltrein naar beneden gingen. Op weg naar het Belgische biertje en hapje om met elkaar terug te kijken op een meer dan geslaagde trainingsdag.
De bergbenen zijn weer een stukje gegroeid!
