Hole of glory, column 100% MIG
Ik wist vroeger dus echt niet wat dat betekende en ik denk velen met mij. ‘Glory hole’ ofwel ‘hole of glory’. Ik dacht dat dat iets was als ‘hall of fame’, ook al heb ik maar een vaag idee bij wat dat exact betekent. Ietwat vreemde begrippen misschien op een platform voor trailrunners. Maar ik moest er zomaar aan denken toen ik het lijstje favorieten bestudeerde van de UTMB, die volgende week van start gaat. Mijn eigen naam kwam in geen van de lijstjes voor, ik ben te oud en te traag en misschien ook te lelijk. Geen ‘hall of fame’ voor mij en al helemaal geen ‘hole of glory’, al ben ik niet vies van vaseline…
Toch komen ik en Jonathan (Koutstaal) waarschijnlijk in diepe krochten uit, volgende week. Niet de krochten van de gay scene, vermoed ik. Maar wel in de verborgen en smerigste delen van ons bewustzijn. Een etmaal of zes nauwelijks slapen, gal spugen, honger, pijn, pure weerzin, mentale instorting. Walking death. Ik ga er niet vanuit dat we voor het einde van ons rondje veel plezier gaan beleven. Als we de komende week onszelf niet tegenkomen, dan komen we onszelf nooit meer tegen.
Het aanstaande project is de PTL. Het is niet de eerste keer dat ik me dit jaar in een ongemakkelijke positie wurm. Eind februari moest ik van mezelf een rondje Gran Canaria doen. De TransGranCanaria 360 (die helaas geen 360 km is, maar 80 km korter) liep uit op 80 uur waarvan zeker twee etmalen heel erg ellendig waren. No glory, hoewel twee maanden geen bier drinken voor de race en flink wat krachttraining vooraf me een eindklassering opleverden waar ik achteraf eigenlijk best trots op was.
Twee maanden geleden herhaalde ik dit spelletje in Andorra. Hier was het terrein gruwelijk en duurde de trip nog een etmaal langer. Ik kan het niemand aanraden. Tenzij je op zoek bent naar iets. In Andorra zien ze me niet meer terug.
De derde PTL start in drie jaar? Wat bezielt me? Twee keer bewees de Petite Trotte a Leon een regelrechte ramp te zijn. Ernst Jan die brak na 200 km lijden. Renske die een naald onder de nagel van haar dikke teen stak om de ondragelijke pijn van een drukkende blaar te verminderen. Robin die voor de zoveelste keer als een Jezus zijn kruis de berg op droeg. Glory of fame vindt niemand in de PTL. Hoogstens een deel van zichzelf.
Met trail running heeft het extremistische lopen slechts raakvlakken. Paden zijn er vaak niet en running wordt beperkt tot de paar vlakke kilometers die het parcours kent en wat afdalingen. Naast het soms complexe terrein zijn de twee grootste uitdaging de onophoudelijkheid (it never stops) en de autonomie. In Euforia was er één ondersteuningspunt per etmaal, in de PTL is de support ietsje beter, maar duurt de rit wat langer. Het zal op hetzelfde neerkomen. Jezelf binnenstebuiten keren en dan kijken of er stukjes van je ziel liggen bij de bagger voor je.
Voorzichtige waarschuwing
Als je googlet op ‘glory hole’ kan het zijn dat je onpasselijk wordt. In de PTL word je zeker onpasselijk, vroeg of laat. Wat het voor de loper oplevert is niet altijd duidelijk. Voor enkele volgers van onze trackers op internet levert het mogelijk wat leedvermaak of kijkplezier op. ‘Nog één keer zo’n lange’ wordt mijn mantra. En dan hoef ik nooit meer zo ver. Holy glory.