Jan Knippenberg Memorial 2016
“Nooit meer” zei ik vorig jaar na afloop van de Zestig van Texel, “60km is echt te ver voor mij”.
Op 23 juli a.s. loop ik in Spanje de Buff® Epic Trail van 42km, dus er moeten km ’s gemaakt worden. Het liefst zoveel mogelijk verticale km ’s dat is het advies van Thomas Dunkerbeck.
Dit jaar liep ik de eerste lange duurloop van 31 km in Fins Lapland op mijn Altra Superiors over de langlaufloipes. Daarna vele malen in Schoorl gelopen op mijn Altras type Lone Peak 2.5. Maar na een paar dagen skivakantie in Westendorf, overigens zeer gezellig, was ik benieuwd hoe ik er fysiek voor zou staan. Ik ging op zoek naar een lange wedstrijd in de regio op een onverharde ondergrond, een tip van Marc Weening
De keuze viel op de Jan Knippenberg Memorial 2016. De loop van 125 km startte in Hoek van Holland, ik koos samen met Ralph Apeldoorn voor de 60 km met start in Wijk aan Zee. Ralph zijn vriendin was zo vriendelijk om ons te brengen en om ons na afloop weer in Den Helder op te halen. Voor de start was het een gezellige boel, veel bekenden en een relax sfeertje.
Mijn uitrusting stond voor mij al enige tijd vast: Buff® kleding, sokken van Teko, schoenen Altra type Instinct, Nathan Vapor racevest, Bodyglide tegen schuurplekken en als voeding de repen van Mulebar (alles gesponsord door de firma Technolyt). Deze repen had ik van tevoren in stukjes gehakt omdat dat wat makkelijker eet en van de zoete gels krijg ik vaak maagpijn.
Na de start liepen Ralph en ik samen op. We kregen spontaan bezoek van Dirk Klaassen, een loopmaat, die een stukje met ons meefietste. Al snel werd duidelijk wie er voor de winst was gekomen want Geordy Klein ging er al snel vandoor. De eerste km ‘s vlogen voorbij, het strand was goed te doen en Dirk was goed gezelschap. Hij zou tot Egmond bij ons blijven. Op naar de eerste verzorgingspost, windje in de rug, de zon kwam bijna door en we liepen ongeveer 14 km per uur.
Bij de post stond echt van alles, we dronken wat AA en maakten even een praatje om vervolgens weer door te gaan. Tussendoor dronk ik uit mijn drinkvest en at stukjes reep. Bij de derde drinkpost moesten we, door het mulle zand, een kleine omweg omhoog lopen. We waren toen bij Camperduin, tijd 2 uur en 16 minuten op de 30 km. Dit ging voor mijn gevoel iets te hard dus Ralph en ik splitsten ons op.
Na de verzorgingspost werd het strand slecht. Ik kreeg bezoek van een andere loper, haakte nog even aan, maar ik kreeg steeds meer moeite met het schuin lopen langs de vloedlijn. Het harde strand was hier ver te zoeken. Mijn tempo was nog steeds goed, ik passeerde de
42 km en zag de voorlaatste verzorgingspost, nog maar 18 km te gaan. Tijdens de Zestig van Texel dacht ik daar destijds heel anders over. Ik dronk een beetje water en cola en ging weer verder. Het zand bleef slecht maar ik wilde niet klagen, dan had ik maar een wedstrijd op asfalt moeten lopen. De km ’s aftellende zag ik de vlag van de laatste verzorgingspost verschijnen. Daar aangekomen vroeg een dame of ik pizza wilde, ik bedankte met: graag een andere keer, maar vroeg haar wel een foto te maken.
Nog 10km te gaan, ik begon het te voelen. Onderweg meldde iemand dat ik nog maar 6 km strand voor de boeg had, heerlijk. Eenmaal bij de dijk aangekomen liep ik schuin omhoog, het zand was ik toen wel zat. Even verderop zag ik Bjorn Paree van de dijk komen en ik dacht: yes de finish is nabij. Maar Bjorn bleek daar alleen te staan voor de foto. Hij riep naar mij: nog een klein stukje de hoek om, je bent er bijna. Op dat moment kwam er een andere loper naast me en ik dacht verdorie word ik op het laatste moment nog ingehaald. Deze loper was echter aan het trainen maar mijn tempo schoot nog wel even omhoog.
In een tijd van 4 uur en 59 minuten passeerde ik de finish, het voelde als een verlossing de voltooiing van deze 60 km. Gelukkig heb ik me, ondanks mijn eerdere twijfel, toch laten verleiden om deze zusterloop van de Zestig van Texel te gaan lopen!