Jungle Marathon Brazilië

De organisatie van de Jungle Marathon probeert hun race niet mooier te maken dan het is. Op hun website vertellen ze de deelnemers onomwonden wat hun te wachten staat:
Ben jij klaar voor:

Temperaturen van 40 °C?
Een luchtvochtigheid van 99%?
Dichte jungle waar geen zonnestraaltje doorheen prikt?
Moerasdoorwadingen waar anaconda’s op de loer liggen?
Rivierdoorsteken met piranha’s en kaaimannen als gezelschap?
Krankzinnig steile hellingen, veelal glad en modderig?
Slapen in een hangmat tussen brulapen en jaguars?
If you are not up for it, don’t do it!

Vanaf het moment dat de deelnemers de boot opstappen naar het eerste kamp begint direct het avontuur. Ruud: ‘Na tien uur varen bereikten we een dorpje zoals dat je alleen kent uit documentaires van National Geographic. Tussen een paar bomen konden we onze hangmat ophangen. Ik was nog nooit eerder in een jungle geweest. En ook slapen in een hangmat was voor mij nieuw.’ Dat goldt ook voor Bart: ‘Ik ben blij dat ik nu weer in een gewoon bed kan slapen. In een hangmat kom je nauwelijks tot rust. Je ligt in een kromme houding en ligt de hele nacht wakker van alle geluiden die uit de jungle komen.’

Tijdens verschillende briefings worden de deelnemers nog even snel bijgespijkerd in hun jungle- en survivalkennis: welke planten moet je niet aanraken, wat moet je doen als je verdwaalt, welke slangen kun je tegenkomen? Dan kan de race beginnen.

“Het is goed om af en toe even uit je comfortzone te durven stappen. Dat is de reden waarom ik aan dit soort races meedoe.”

De etappes variëren van 18 tot 110 kilometer. Bart: ‘Iedere dag werd het aantal kilometers opgevoerd zodat we konden wennen aan de hoge luchtvochtigheid. Tijdens de Marathon des Sables hadden we ervaring opgedaan met het lopen in de warmte, maar in de Sahara is de lucht heel droog. In de jungle is de luchtvochtigheid bijna 100%. Bij de minste inspanning gutst het water van je lijf. Alsof je onder de douche staat.’

‘250 Kilometer door de jungle struinen, wat is daar nou voor lol aan?’

En dan moeten de deelnemers ook nog vele rivieren doorkruisen of overzwemmen. Ruud: ‘Verschillende keren stapte je bij de start van de etappe direct het water in. Bij de Jungle Marathon houd je geen droge voeten.’ Ondanks dat Ruud, Bart en Esther hadden getraind op het lopen met natte voeten – geen plas of beekje werd vermeden – en hun voeten maandenlang insmeerden met kamferspiritus om ze harder te maken, eiste het vocht zijn tol. Vooral bij Esther: ‘Als je een week lang in natte sokken en schoenen loopt, houd je je voeten gewoon niet heel. Blaren waren niet te voorkomen. Ik heb zelfs de laatste twee dagen diclofenac geslikt omdat ik niet meer op mijn voeten kon staan van de pijn.’

Het terrein stelt de deelnemers ook op ander manieren op de proef. Ruud: ‘Ik had nooit verwacht dat het terrein zo heuvelachtig zou zijn. Niet hoog maar wel gruwelijk steil. En het lopen is heel intens. Bij elke stap moet je kijken waar je je voeten zet. Je blijft telkens achter de lage begroeiing haken en gaat daarom geregeld onderuit. Een groot deel van het parcours valt er sowieso weinig te rennen. Er liggen duizenden omgevallen bomen – van soms wel meer dan een meter in doorsnee – waar je overheen of onder door moet. Met hardlopen heeft deze trail dan ook weinig te maken. Het is meer een overlevingstocht.

Esther: ‘Vooraf ben je het meest bang voor de slangen, spinnen of schorpioenen die je onderweg kunt tegenkomen. Maar daar heb je eigenlijk weinig van te duchten. De planten en bomen zijn je grootste vijand. Alles is ruw, scherp en heeft weerhaakjes of stekels. Om te voorkomen dat mijn handen open kwamen te liggen droeg ik handschoenen en een petje om ervoor te zorgen dat ik niet mijn haar vast kwam te zitten in het struikgewas.’
‘Ook lopen met blote benen kwam je duur te staan’, vult Ruud aan. ‘Wij droegen ter bescherming compressietubes. Desondanks zaten we onder de schrammen en schaafwonden. Bij mij is alles ook nog gaan ontsteken. En mijn voeten waren helemaal opgezet. Terug in Nederland heb ik wel even langs de dokter moeten gaan. Maar ach, ik heb het er graag voor over. Ik bekijk dit soort avonturen heel simpel. Je begint ergens aan en stopt pas als je er bent en onderweg beleef je leuke en minder leuke dingen.’ Aldus Ruud, die ook nog een vijftien bijensteken opliep en door oververhitting de race even tijdelijk moest onderbreken. En ook Bart kwam met dikke knieën en een opgezette enkel niet ongeschonden uit de strijd.

Tijden de race zijn de deelnemers zelfvoorzienend. Esther: ‘Behalve een hangmat en kleding moet je ook voor zeven dagen eten meenemen. Zo licht mogelijk natuurlijk en zoveel mogelijk calorieën. Hartkeks voor ontbijt. Winegums voor onderweg en vriesdroogmaaltijden voor ’s avonds. Gelukkig wordt je rugzak in de loop van de week steeds lichter, maar de eerste dagen weegt deze toch zo’n tien kilo. Exclusief de 2,5 liter water die je verplicht bent mee te nemen. Tijdens de Marathon des Sables was het lopen met een rugzak ons zwaar gevallen, daarom hadden we nu hier flink op getraind. Met resultaat. Op mijn voeten na, heb ik geen moment gehad dat ik mij slecht voelde. Ik stond er zelf versteld van dat ik onder deze zware omstandigheden ruim 250 kon afleggen. Dat gaf mij wel een kick.’

‘Het is goed om af en toe even uit je comfortzone te durven stappen’ zegt Bart. Dat is de reden waarom ik aan dit soort races meedoe’. En daarin werd Bart niet teleurgesteld. Tijdens de etappe van honderd kilometer dwaalt hij middenin de nacht door een pikdonkere jungle. ‘Zodra de duisternis is gevallen komt de jungle tot leven. In het schijnsel van je hoofdlamp zie je tientallen oogjes oplichten van dieren die op je zitten te loeren. Met het imponerende geluid van de brulapen erbij werd het best wel spooky. Tot overmaat van ramp hield mijn hoofdlamp ermee op zodat ik het laatste stuk in het schijnsel van mijn telefoon de markeringslinten heb moeten zoeken. Ik was blij dat ik na negentien uur racen om half twee ’s nachts de finish bereikte.’

Bart deed zichzelf de Jungle Marathon cadeau ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag. Behalve mooie herinneringen nam hij ook nog een ander souvenir mee naar huis. Bart presteerde het namelijk om de race te eindigen als derde in het algemeen klassement. ‘Wat de volgende race wordt? Ik heb toch dat boek Extreem Hardlopen? Daar staan nog zoveel mooie dingen in!’