La Sportiva Vertical KM

In de Alpenlanden is het een specialisme voor de klimgeiten, de Vertical K races. Over een korte afstand zo snel mogelijk minimaal 1.000 meter stijgen. Vorig jaar volgde ik met bewondering de prestaties van de deelnemers van het WK Vertical K in Limone, Italië. Daar liep de winnaar de wedstrijd over 3.700 m met 1.080 D+ in 36 minuten en 24 seconden. Bij het zien van die beelden dacht ik, dat wil ik ook wel eens een keer. Ik ben geen snelle loper, maar vind het stijgen en klimmen eigenlijk altijd wel leuk. Vorige zomer op vakantie in Oostenrijk keek ik eens naar de kabelbaan die de berg op ging en dacht: Daar moet toch ook een pad omhoog lopen? En zie daar, gewapend met wat proviand en trailstokken trok ik erop uit en was m’n eerste VK daar. Over een afstand van een kleine 10 km tikte ik de 1.033 D+ aan en ik genoot van de inspanning, de vergezichten in de bergen en van de voldoening na deze uitdaging. Terug in Nederland moest ik het weer doen met een rondje N70 bij Berg en Dal of op de Lochemseberg. Mooie gebieden om te trailen, alleen blijven de verticale meters dan steken bij zo’n 500. 

In november las ik een stukje van de trail-fanaten van MudSweatTrails die wat bedacht hadden: Een Nederlandse Vertical K Serie! Voor een groep van 25 liefhebbers werd de inschrijving open gezet voor 3 VK’s, met als bonus een vierde in de sneeuwhal van SnowPlanet. Ik schreef me direct in en was één van de 25 gelukkigen die mee kon doen.
In maart ging de serie van start. Wat moet ik me voorstellen bij 1.000 hoogtemeters in Nederland? Simpel… Zoek een heuvel met een steile opgang, ga deze op, en weer af, ga deze op, en weer af… enfin, dit totdat je er tureluurs van wordt en de 1.000 D+ op je hoogtemeter ziet verschijnen. Ik heb de behoefte om dit eens te oefenen voordat de serie van start gaat. De week voor de eerste VK van de serie, parkeer ik m’n auto bij Hotel Bon Aparte in Lochem, loop naar de voet van de Lochemseberg en start daar bij het witte hek van het Geldersch Landschap met de korte beklimming naar de Belvedère. Best een steil ding, de helling van die kant, en meer richting de toren wordt ‘ie wat vlakker. Na de eerste keer boven te zijn gekomen, zie ik 28 hoogtemeters in het scherm van m’n Garmin Fenix 3 verschijnen. Al hijgend en grof rekenend bedenk ik dat ik dan meer dan 30 keer naar boven mag… Enfin, na 35 keer de Belvedère van dichtbij te hebben gezien, zie ik uiteindelijk 1.008 D+ op m’n horloge verschijnen. Dus zo ziet een VK eruit in ‘the Dutch mountains’

Daar staat ‘ie, op een vlakte in het heuvelachtige terrein richting Utrecht, de Pyramide van Austerlitz. Een monument uit de tijd van Napoleon, normaal na het betalen van entree te bekijken en nu het decor van de eerste VK uit de serie van MST. Het groepje van zo’n 30 deelnemers heeft zicht verzameld aan het begin van de trapopgang van de Pyramide en daar krijgen we een korte briefing. 23 stijgende meters op de trappen omhoog betekent dat we 44 keer de Pyramide op mogen. De organiserende mensen tellen voor iedere deelnemer hoe vaak die langskomt, zodat je zelf gerust de tel kwijt mag raken bij het aantal bestijgingen die je maakt. Na het luiden van de alpen koebel, maken we eerst een startronde om de piramide heen en beginnen we met het bestijgen van de trap. Velen zetten er meteen een voor mij moordend tempo in en ik probeer vooral mijn hartslag in toom te houden en pas m’n tempo daarop aan. De trap gaan we rechts op, lopen bovenop rechtsom een rondje om de obelisk en gaan langs de opgaande rij weer de trap af. De trap is zo smal dat passeren nèt gaat als je je allebei smal maakt. Na een aantal afdalingen beginnen de traptreden voor m’n ogen te duizelen. Om mijn coördinatie te behouden ga ik geconcentreerd stappend in een laag tempo naar beneden. Ik ben dolgelukkig als ‘mijn teller’ op een gegeven moment roept “nog maar 8 keer naar boven Ricardo!”. Hijgend en met mijn benen mijn lichaam omhoog duwend de trappen op, tel ik af, totdat ik na 44 piramide-bestijgingen en -afdalingen beneden finish. Na 4 km en iets meer dan 1.000 hoogtemeters ben ik moe en voldaan. Wat was dit gaaf en gek zeg! En gezellig met een leuke groep Nederlandse klimgeiten en enthousiaste mensen van de organisatie! De dag erna krijg ik een spierpijn die na drie dagen op z’n hoogtepunt is. Kuiten zo hard als beton, quadriceps die voelen als uitgehard cement… De Nederlandse VK laat haar sporen na.

Na de ‘trappenloop’ in Austerlitz staat er nu een heel andere VK op het programma. Achter het scoutinggebouw van de Markesteen in Velp, staan we aan de voet van de Emma-piramide. Geen door mensenhanden gemaakte landmark, maar gewoon een uitloper op de Veluwezoom, dichtbij de Posbank. Als toetje hebben ze een uitkijktoren op het hoogste punt van de heuvel neergezet. En de helling van de piramide tezamen met de treden van de toren zorgen ervoor dat we met één opgang zo’n 57 hoogtemeters overbruggen. Dat betekent 18 keer omhoog en weer naar beneden vandaag, dat klinkt op de een of andere manier een stuk vriendelijker dan de 44 keer van de vorige VK. Het natuurlijke terrein met de zanderige ondergrond met boomwortels en een uitgesleten paadje zorgen ervoor dat het na een keer of 10 toch best zwaar begint te worden om weer boven te komen. De enthousiaste aanmoedigingen van de paar toeschouwers en de MST-crew zorgen ervoor dat ik telkens met nieuwe moraal de gang naar boven start. Beneden bij het keerpunt wordt er geteld hoe veel ronden we voltooid hebben. Als ik volgens mijn eigen telling 18 keer boeven ben geweest, hoor ik dat ze voor mij 17 keer geteld hebben en twijfel ik aan mijn eigen waarneming. Voor de zekerheid maak ik nog een extra ronde naar boven en achteraf gezien blijkt dat een 19e bonusronde te zijn geweest. Ik eindig die dag dus met een kleine 18 km en 1.069 D+. Mijn tijd wordt achteraf gecorrigeerd door de 19e ronde er weer van af te halen. 

508 treden telt dat ding. Als je vanaf beneden naar boven kijkt, zie je de top niet liggen. Vooraf hebben de organisatoren hun huiswerk weer gedaan en uitgerekend hoe vaak we de trap op de Wilhelminaberg omhoog mogen. Om de VK aan te tikken zullen we 13 keer de trap op gaan vandaag, 6.604 treden! De treden zijn gelukkig minder ondiep dan in Austerlitz dus m’n voeten kunnen er wat makkelijker op landen. En naar beneden gaat ook wat makkelijker, ook al door een aantal tussenliggende plateaus in de trap. Naast de trap ligt een uitgesleten paadje in het gras waarop je de afdeling ook kan doen. Na een poging van me om op het nog natte gras naar beneden te gaan, houd ik het na een glijpartij voor gezien en besluit gewoon de trap op en af te gaan. De eerste twee keer lukt het me om de gehele trap met twee treden ineens op te gaan, daarna niet meer en wissel ik af tussen één en twee treden tegelijk. De zon doet z’n werk goed en de dikke 20 graden maakt de inspanning vandaag extra zwaar. Bij de 13e keer bovenaan op de Wilhelminaberg zie ik dat m’n klokje 983 in plaats van 1.000 hoogtemeters aangeeft en besluit ik dat ik die 1.000 aan wil tikken ook. Nog even een stuk naar beneden en weer omhoog, en dan is de 3e VK een feit. Wat mij betreft was dit de zwaarste in de serie en voorlopig voor mij geen trappen meer. 

Hoe groot kan het contrast zijn tussen twee VK’s met één week ertussen? Van +20 graden op de 21  april naar -5 in de hal van SnowPlanet van vandaag. Ingepakt met muts, handschoenen en gevoerde Buff en met trail-stokken paraat, meld ik me bij de start van de laatste VK in de rij. Met zo’n honderd deelnemers is het een stuk drukker dan bij de vorige wedstrijdjes, maar er is genoeg ruimte op het parcours voor allemaal. De helft van de skihelling is vandaag voor de skiërs, de andere helft is gereserveerd voor 100 mafkezen die vandaag besloten hebben om 38 keer een besneeuwde helling in een skihal te gaan beklimmen. De helling kent een knik, waarbij het tweede deel omhoog wat steiler is dan het eerste deel. Het lukt me redelijk om met de stokken omhoog te powerhiken. Naar beneden gaat het lekker een beetje glijdend en landend in de redelijk losse sneeuw. In de tweede helft van de race glijden m’n voeten in de losse sneeuw regelmatig omlaag, terwijl mijn bedoeling echt is om naar boven te gaan. Langzaam maar gestaag werk ik de 38 beklimmingen van de skihelling af, koud heb ik het dan al lang niet meer. Aan het einde word ik – net alle andere deelnemers – weer enthousiast binnen gehaald door de organiserende crew en ben ik blij en voldaan dat de serie erop zit!

Deze VK serie was wat mij betreft een unieke serie races waarin de organisatie heeft laten zien dat het ook in Nederland mogelijk is om hoogtemeters te maken en daarmee te kunnen trainen voor een buitenlandse bergtrail. Ik vond het ook een uitdaging met een dikke knipoog, want hoe maf moet je zijn om 6.604 traptreden te bestijgen of 38 keer een overdekte sneeuwhelling op te gaan om aan je hoogtemeters te komen? Het waren toffe races, vier keer in een unieke omgeving. De deelnemers en organisatie maakten er vier keer een gezellig en sportief trail-feestje van.
Ik heb er mooi wat hoogtemeters mee gepakt onderweg in de aanloop naar mijn deelname aan de Eigertrail in juli. En er ook van geleerd dat je om hoogtemeters te maken in Nederland creatieve keuzes moet maken, dat traplopen voor mij even niet meer hoeft en dat hoogtemeters maken mij op de Eiger hopelijk beter gaat bevallen dan in de Nederlandse heuvels