materiaal
Legends Trail: Race Report
Tegen je beperkingen aanlopen is leerzaam. Het zet alles weer even op zijn plek.
In de auto bij loopmaat Robin terug naar huis bespreken we wat er allemaal misging met onze Legends Trail. Omdat we elkaar vrij snel na de start op vrijdagavond al kwijt raken, gaat het plan om samen ’iets langs’ te doen in het begin van de race al de mist in. Plannen B en C hebben wat tijd en energie nodig om vorm te krijgen, maar pakken uiteindelijk bevredigend uit.
Ik sluit me in de loop van de race aan bij verschillende gelegenheidscoalities. Allemaal goede lopers met redelijk wat ervaring en grote ambities. Uiteindelijk halen zowel Robin als ik los van elkaar de finish binnen de tijdslimiet van 62,5 uur.
Van de 47 starters zullen er uiteindelijk slechts 15 over de eindstreep komen. De oorzaak van deze lage finisher rate: eindeloze zware modderkilometers (tot soms kniediep), winters weer met veel regen en sneeuw in het laatste etmaal en als toetje een dik pak verse poedersneeuw over 15 kilometer, waarin het sporen een ‘hell of a job’ is. Of toch misschien die erg lange afstand van 250 kilometer. Wie zal het zeggen?
Ja, dit is een indrukwekkende hoeveelheid goodies die je zonder probleem mee kunt zeulen
Wat deze race relatief moeilijk maakt zijn de autonomie en de strakke tijdslimieten. Meer dan 60 uur voor 250 km klinkt ruim, maar het is moeilijk om in het zware terrein een gemiddelde van 4 kilometer per uur te halen, zeker als je onderweg slechts basale verzorging krijgt, bij één van de vier Checkpoints (CP). Omdat je erg lang loopt met natte voeten, is de kans groot dat je trench feet oploopt: de huid van de voetzolen is zeer pijnlijk en begint langzaam los te laten. Dit is voor meer dan een handvol lopers reden om voortijdig de race te verlaten. Door op iedere CP mijn voeten droog te föhnen met de haarföhn van Maarten Schön, blijven mijn voeten grote ellende bespaard.
Het eten op deze CP’s is perfect: een warme tweegangenmaaltijd die met smaak en liefde is bereid. Maar daar houdt de luxe dan ook op. Een slaapplek moet je zelf regelen. Buiten in de sneeuw, welteverstaan. Een beslissing van de racedirectie, waarschijnlijk ingegeven door Poolse en Engelse wedstrijdheroiek, beide organisatoren zouden graag ooit hun slag willen slaan in de Spine Race. Ik zie zelf het gedoe met bivakzakken buiten bij nachtvorst niet zo zitten en daarom slaap ik nauwelijks, gedurende de drie nachten, met stevige hallucinaties tot gevolg. Naast gebruikelijke beren en ramskoppen verschijnen er tussen de bomen midden in het bos hele nieuwbouwwijken, inclusief mensen die hun auto aan het wassen zijn en kinderen die met een bal spelen.
Robin vertelt me over de loper op de laatste CP op 200 km onderkoeld arriveert en gelijk een infuus in zijn arm krijgt van een arts. Bij Robin wordt een lichaamstemperatuur van 35 graden gemeten. Hij is blij dat hij ondanks de wat lage temperatuur door mag lopen, de andere loper moet de handdoek in de ring gooien. Een ervaren medisch team staat de lopers bij en dat is geen luxe.
“Ik heb de Nathan Journey gebruikt op meerdere dagtochten en tijdens een driedaagse tocht en kan niet anders zeggen dat ik hem met veel plezier heb gedragen.”
Zo’n uitputtingsslag doet wat met je. In dit terrein is 60 km al een freaky stuk lopen, zeker ‘s nachts. In de Legends Trail ben je dan pas op CP1. Na een etmaal lopen staat iedereen in een overlevingsmodus. Je loopt slechts hard waar dat kan, je eet tegen je wil in ieder uur een reepje of iets anders, adrenaline in je lijf houdt je wakker. Dan treedt langzaam maar zeker een algehele staat van verrotting in. Alles doet pijn, het is koud en je bent zo gruwelijk moe. Toch sta ik versteld hoe veel verder verrot je nog kunt gaan als je na twee nachten lopen al uit elkaar valt van ellende. Paracetamol maakt de ergste pijn dragelijker. Maar de kou verlaat mijn lichaam niet meer nadat nacht twee is ingezet. Het uitlopen van een race als deze is een kwestie van heel hard willen. En het indelen van je wedstrijd. Aan het einde van de race maak ik dankbaar gebruik van het steady dieseltempo van de (enige) vrouwelijke finisher Paula IJzerman en de heldere navigatie van Peter Swager. De Legends trail verschijnt tijdens de race al uitgebreid in de Belgische media. Een nationale tv zender doet verslag van de race. Met de Legends trail hebben organisatoren Tim de Vriendt en Stef Schuermans een landmark opgericht.
De LT is een statement, een mooi evenement dat van 70 vrijwilligers en 50 lopers bijeenbrengt in een bar spektakel. Rauw en puur.
Trackbacks/Pingbacks