Vreemde tijden. Eén voor één verdwijnen de mogelijke terugvluchten vanuit Griekenland naar Nederland van de websites. Mijn gedraal heeft er inmiddels toe geleid dat ik de komende weken niet meer naar het noorden kan vliegen, volgens mij. Ik heb er vrede mee, ik zing het virusbeest uit in Griekenland, onder aan de voet van de Olympus. Dagelijks consumeer ik nieuws over naderend en gearriveerd onheil. Het vreet aan mijn gemoed.
Na een gesprek met mijn Engelse huisgenoot Owen besluiten we dat we er alles aan moeten doen om gezond te blijven, zowel lichamelijk als geestelijk. Een dagelijks ritme maakt daar onderdeel van uit. Eerst een paar uur werken, dan een uur of wat trainen, vooral veel lopen, daarna weer aan het werk.
De maatregelen die de Griekse overheid treft om het onheil te keren leveren ongriekse taferelen op. De paar mensen die ik tegenkomen op straat -veel zijn het er niet- dragen mondmaskers en rubberen handschoenen. Er heerst voelbare angst. Alle winkels zijn gesloten, het dorp ligt er onwerkelijk stil bij onder de strak blauwe lucht die het virus al dagen begeleidt.
Ik pak mijn rugzakje in en loop naar beneden naar de rivier. Vanaf de ijzeren hangbrug zie ik het heldere lichtblauwe water onder me tussen de grote witte boulders, er zwemmen vissen, zich niet bewust van wat er zich boven water allemaal afspeelt. Na de brug begint het steile pad naar Zilnia dat daarna doorloopt naar Chadolia. Langzaam komt de conditie weer terug, ik heb weer kracht en klimsnelheid, ik geef de eerste 400 hoogtemeters vol gas tot Zilnia en zet een snelle tijd neer. Dat moet ik bekopen in het tweede stuk van het pad naar boven, helemaal terug is de kracht toch ook nog niet. Na een klim van drie kwartier krampt mijn maag samen, ik moet zowat overgeven van de inspanning. Ik ben het virus even helemaal vergeten. Tijdens een korte stop geniet ik van de zon die langzaam wat sterker begint te worden, het einde van de winter dient zich aan. Mijn rondje voert me over een mooi pad de canyon in naar het oude klooster. Bij de rivier sla ik linksaf om even later het pad te nemen naar Golna. Dit pad is een bitch, de klim zuigt en trekt en puurt. Gelukkig is het maar een half uurtje van de rivier naar Golna. ‘Training’, denk ik, ‘dit is niet leuk, dit is trainen’. Mijn oude reflexen komen een beetje terug, ik herken het protest van mijn benen en mijn longen en hoofd. Ik wil niet maar het moet: doorstampen! Ik stop even op een open plek om het lichtspektakel te bewonderen van de ondergaande zon die zich verschuilt achter een paar wolken rondom Agios Antonios, Mytikas en Stefani, de hoge toppen van het massief. Ook de wolken en de bergtoppen hebben geen weet van de mensentoestanden die spelen.
Vanaf Golna, een topje boven het dorp zie ik de zee een kilometer of vijf van me vandaan. ‘Mooi’, mompel ik. Verderop naar het zuiden schittert de sneeuw op Ossa, een berg die iets heeft van een mini-Kilimanjaro, met een heel eigen karakter. Vanaf Golna daal ik in een half uur rustig af naar het dorp.
Onderweg naar beneden realiseer ik dat ik een paar uur in een wereld liep die losstaat van iedere crisis. Op Facebook zie ik de laatste dagen berichten van trailrunners en hikers die in de schoonheid van de natuur en de bergen de mentale kracht en positieve mindset vinden om werk, nieuws en gedoe aan te kunnen. ‘The worst has yet to come’ waarschijnlijk. Maar een frisse neus halen of een rondje door het bos lopen of een berg op rennen kan de zaken relativeren. Wedstrijden (zullen) worden afgelast, organisatoren zullen omvallen. Maar andere initiatieven zullen het daglicht zien. Ultradier Maarten Schön riep trailrunners nu alvast op om zich massaal in te schrijven voor de trails die worden georganiseerd na ‘het gedoe’. Lopers zullen het even zonder wedstrijden moeten doen maar het bos en het strand zijn vooralsnog plekken waar lopers zonder regels te overtreden kunnen trainen en hun hersenen luchten. Het virusbeest zal niet het einde betekenen van de trailbeweging, die de afgelopen tien jaar zo ontzettend is gegroeid. Sterker nog, de bos en bergloperij zal een van de betere medicijnen blijken tegen de dingen die op ons afkomen.
Trackbacks/Pingbacks