Manaslu Trail Race – deel 2

Vandaag lopen we twee races in één: een verticale kilometer van ongeveer 1.200m positieve hoogtemeters tot een hoogte van 4700m en een afdaling terug naar het startpunt. Op het hoogste punt stopt de tijd en kun je stoppen om het landschap in je op te nemen of verder naar het base camp te klimmen. Het is een prachtige dag en we hebben een prachtig uitzicht op de Manaslu!! De pijn in mijn maag is nog steeds hetzelfde, maar ik vind een draagbaar ritme en kan zo lekker van het landschap genieten. Ik blijf een tijdje boven, het is heerlijk in de zon! Daarna begin ik toch maar gauw aan de afdaling, want ik kan niets eten of drinken vanwege m’n maag en ik wil niet meer uitgedroogd raken dan nodig is. De laatste km in de afdaling vergezelt Manish me, een Nepaleense jongen met veel hardlooptalent. Vorig jaar eindigde hij tweede bij de Manaslu Trail. De drie meiden uit Nepal laten zien dat ze goed op hoogte kunnen rennen en maken het de heren niet makkelijk om van ze te winnen. Ik zelf heb bijna een uur verloren in de etappe van gisteren en die van vandaag. Mijn voordeel is helemaal weg en ik sta op het punt de leiding te verliezen…

Ook de koks en de gehele crew van de expeditie mogen niet ongenoemd blijven! Vanaf de eerste dag reizen ze met ons mee en bereiden ze onze maaltijden voor. ‘s Ochtends zijn ze elke dag al vroeg in de weer om eerst ons lunchpakket te maken en daarna het ontbijt dat al vaak om 6 uur op tafel moet staan. Vóór de start beginnen ze al met het bepakken van de muilezels en vanaf de middag zijn ze gedeeltelijk al weer op de nieuwe bestemming waar ze voor ons klaarstaan. Om vijf uur is het thee tijd en daarna komt nog het avondeten. Vaak lopen ze evenveel km als de deelnemers, ander vervoer dan te voet is niet mogelijk.

Het is een hele opgave en het is fascinerend om te zien hoe goed ze in een team samenwerken!!

De etappe van vandaag is kort. Het zijn slechts 8 km over heuvelachtig terrein. Mijn tempo ligt weer niet erg hoog en ik verlies nog ongeveer 10min. De leiding heb ik inmiddels verloren en nu leidt Sunmaya. Jammer, maar ik heb er zelf voor gekozen om het rustig aan te doen, niet het uiterste van mezelf te vragen en ten volle van de expeditie te genieten. Toch knaagt het natuurlijk en het is niet onmogelijk om nog te winnen want er is nog één etappe over en die is pas over 2 dagen…

De zon gaat al gauw weg en het wordt heel koud met die ijzige wind!! In de eetkamer hebben we twee houtkachels waar we een groot deel van de dag doorbrengen met onze dikke winterjassen aan en sommige mensen met een deken of slaapzak over hun benen.

Zen!

De volgende dag is niet competitief en optioneel. Een aantal mensen houden rust, een aantal mensen gaan zelf een wandeling doen en de meeste mensen doen de gesuggereerde wandeling: Een klim van ongeveer 1300 meter tot aan de grens met Tibet op een hoogte van 5007m!! De dag belooft en we gaan vroeg, maar zonder haast met camera’s, mobiele telefoons en gopro’s op weg. In totaal zijn het 21 km, een dag met veel gezelschap en een heleboel plezier! 

Tegen het einde van de middag als iedereen weer terug is doen we een wandelingetje door het dorpje. Het is een Tibetaanse nederzetting. Van een van de families krijgen we warme aardappeltjes aangeboden die overheerlijk smaken en daarna de gastvrije uitnodiging om hun woning te bezoeken. Het is een kleine ruimte waarin gekookt, gegeten, geslapen en geleefd wordt. Het is vol, maar alles is perfect georganiseerd en er heerst orde en rust. lk kan niet om de gedachte heen: Waarom hebben wij westerlingen de neiging om zo veel te bezitten en op te slaan dat we zelf niet eens weten wat we hebben?

Voordat we het startpunt van de laatste etappe bereiken, moeten we de Larkya-pas (5200m) passeren. Een hike van 23 km met 1600 positieve en negatieve hoogtemeters.

Om iedereen op tijd over de pas te krijgen moeten we al om 4 uur ‘s ochtends vertrekken. Het is ijskoud en nog stikke donker en het kost me wat moeite om uit m’n slaapzak te komen, maar we hebben een lange dag voor de boeg en ook de muilezels, dragers en de rest van de bemanning moeten op tijd aankomen.

We vertrekken in groepjes die op natuurlijke wijze gevormd worden en gedurende de eerste uren vormen we een lange staart van lichtjes door de donkere nacht. Het is prachtig om te zien hoe beetje bij beetje de silhouetten van de bergen zichtbaar worden en het langzaam aan dag wordt!

Het landschap is onbeschrijfelijk mooi! We hebben 360 graden droomuitzichten!!

Een van de stafleden is iets eerder dan wij vertrokken en heeft in een kleine berghut warme, zoete thee gezet! Misschien wel het lekkerste kopje thee dat ik ooit gedronken heb…

Na dit heerlijke moment gaan we door richting de Larkya-pas. Deze is bekleed met Tibetaanse vlaggen. Ik eet m’n gekookte eitje en wat stukken kaas en vervolg mijn pad. De afdaling is leuk, maar lopend lijkt hij behoorlijk lang en ik kijk er naar uit om aan te komen. Halverwege de afdaling woont een vrouw in een soort hut die soep en mogelijk wat andere dingen aanbied aan voorbijkomende hikers. In een mum van tijd tovert ze een terrasje te voorschijn: enkele dunne matrassen en een kleine, lage tafel in het midden. Al liggend en genietend van het warme zonlicht slurpen we van onze soep. En wat een uitzicht! Dit is ongetwijfeld het meest idyllische terrasje waar ik ooit op heb gezeten! En dat op 4000m hoogte.

Net iets voor twaalf uur bereiken we de accommodatie met de eerste lopers. Het is een heel ander gebouw dan de gebouwen waar we tot nu toe zijn geweest. Het is van steen, warm en goed uitgerust van binnen en de slaapkamers zijn gescheiden van het hoofdgebouw. Het zijn kleine, schattige, individuele huisjes! Oh, en tegen een kleine prijs kun je internet gebruiken.

‘s Middags hebben een aantal van ons een fotoshoot met Anuj, de fotograaf. Voor het eerst sinds dagen voel ik me weer een beetje “atleet”.

Vandaag lopen we de laatste etappe van de Manaslu Trail Race. Het parcours heeft een aantal korte, steile klimmetjes, maar we dalen voornamelijk. We zijn nu ten noorden van de Manaslu en dit feit is duidelijk merkbaar. We hebben de koudste nacht de koudste nacht achter de rug en op het moment van vertrek is het min 20 graden!! brrrr…

Ik heb veel wakker gelegen deze nacht en één keer sta ik op om te plassen. De lucht is ​​ongelooflijk: het is een zwarte nacht met miljoenen perfect gedefinieerde sterren!! Ik zal het me altijd herinneren.

Vroeg in de ochtend word ik gewekt door de geluiden van de anderen, die bezig zijn om hun reistassen in te pakken. Ik sliep net lekker maar het is de hoogste tijd om op te staan! Ik voel me wrak en ik heb totaal geen zin om te rennen, maar 10min voor de start begin ik toch maar op te warmen om de kou uit mijn lichaam te krijgen.

Mijn maag laat me niet fijn hardlopen en ik heb maar één gedachte in mijn hoofd: Het doel bereiken!

Het landschap is heel anders dan in de afgelopen dagen. Er is geen sneeuw meer te zien en we lopen door een prachtig groen, dichtbegroeid bos, en de stenen en rotsen zijn vervangen door boomwortels.

In 23 km dalen we zo’n 2060m af (320m+). Onder normale omstandigheden zou ik dit geweldig hebben gevonden, maar ik moet genoegen nemen met wat mijn lichaam mij geeft. Ik doe iets heel ongebruikelijks voor mij: Ik volg een andere deelnemer op z’n hielen tot aan de finishlijn!

Voor ons lopen de drie Nepaleense meiden en nog 8 heren. De etappe wordt gewonnen door de Nepaleense Tenji en Sunmaya! Net als Bhim Gurung hebben zij een goede afdaaltechniek. Sunmaya wint uiteindelijk ook de Manaslu Trail race en ik word tweede. Bij de heren wint Majell Backhausen, die bij alle etappes vooraan heeft meegelopen.

De etappe is volbracht, maar de Manaslu Trail eindigt hier nog niet! Als iedereen is gefinished stappen we in jeeps om een afstand van ongeveer 46 km af te leggen naar Besisahar. Een ruige tocht over “bulldozer roads” met een verwachte rijtijd van 5 uur! Sterke buikspieren en twee krachtige handen worden vereist om je evenwicht te bewaren!! 

Een groot applaus voor de chauffeurs: Rijden is een hier een echte kunst!

Uiteindelijk komen we aan in Besisahar en kunnen we onze kamers in om heerlijk te douchen met warm water!

De volgende dag vertrekken met de bus terug naar Kathmandu. En hier, na een goed buffet, eindigt dit geweldige avontuur.