Manaslu Trail Race 2017 – deel 1

Etappe 1
Ik verlaat Soti Khola met krachtige benen en een groot enthousiasme. De race begint op een hoogte van 596 meter in de vallei van de Budi Gandaki-rivier. Spoedig volgen we een steil pad omhoog op tot 1823m. We passeren enkele kleine dorpjes en dalen weer af naar de rivier die we vervolgens volgen tot het dorpje Tato Pani. Tato Pani betekent heet water en de naam liegt niet: Er is een natuurlijke bron waar heerlijk warm water uitkomt. Het blijkt de enige etappe te zijn waarna we de luxe zullen hebben om onszelf te wassen met warm water!

Ik loop de etappe op een vlot, maar beheerst tempo. Tijdens de prachtige klim door bos praat ik met Majell, een hardloper, reiziger en avonturier met Australische en Nederlandse nationaliteit. In ongeveer 5 km klimmen we 1200m en boven hebben we een prachtig uitzicht! De volgende 6km zijn vrij vlak en lopen we door verschillende kleine dorpjes waar de mensen ons hartelijk met een “Namaste” begroeten. De afdaling is “alegre” en nu hebben we nog ongeveer 6 km langs de rivier tegen de stroomrichting in en met kleine ups en downs. Als eerste dame en 3e in het algemene klassement kom ik over de finish.

Etappe 2
De nacht is redelijk goed verlopen. Het is op deze hoogte niet koud en je hebt niet veel kleding nodig. Het is wennen aan de tijdschema’s, het eten, de wc’s en de eenvoud van de kamers waarin we slapen: 4 wanden met twee of drie bedden met een dun matras en in het algemeen geen elektriciteit. Hygiëne is hier erg belangrijk om gezond te blijven. Ieder van ons heeft een eigen rol wc-papier en we dragen altijd een klein flesje met desinfectiemiddel voor onze handen bij ons.

De etappe start om 7 uur en om zes uur zitten we aan het ontbijt. We lopen vandaag ongeveer 30km met 1580m+ en 770m-, een snelle etappe hoewel het lastig is om een ​​vast loopritme aan te houden door de constante kleine ups en downs! We volgen de rivier, die we af en toe overgaan over erg typerende hangbruggen. De route is eenvoudig maar erg mooi!! Er zijn geen lange afdalingen en dat maakt hem ook zwaar! Het is een handelsroute en we komen onderweg voortdurend groepen muilezels tegen. Ik leid het eerste gedeelte van de wedstrijd en het tweede gedeelte loop ik alleen. Weer kom ik als eerste dame en 3e deelnemer over de finish. Als het al donker is komen de muilezels aan met onze bagage. We slapen op 1754m.

Etappe 3
Vandaag lopen we rond de 23 km en 2060 m+. Het wordt weer een etappe waarin we vooral klimmen en niet zo veel dalen. De finish is op een hoogte van 3068m. Het effect van de hoogte wordt steeds meer merkbaar en het ritme wordt langzamer. Ik vraag niet te veel van mezelf en pas me aan aan de condities. Tijdens de etappe denk ik veel aan Pere en Onna. Al een paar dagen kan ik niet met hun communiceren en ik mis ze. Ik word de hele etappe op de hiel gevolgd door Sunmaya (Nepal), de tweede dame.

Het landschap is indrukwekkend!! Het einde van de etappe is bij een klooster, een erg bijzondere en magische plek in de bergen. Na de inspanning van de ochtend lijkt het een grote beloning om deze prachtige plek te bereiken!! Het is een zonnige dag en we hebben ruim de tijd om van de zon te genieten voordat deze ondergaat en de temperatuur drastisch daalt. Na een lekker soepje om te herstellen en wat eten maak ik een wandelingetje en bezoek het oude klooster. Omdat het in deze tijd van het jaar al koud is, zijn de monniken elders vertokken en mogen wij hun slaapvertrekken gebruiken.

Deze nacht slapen we bijna allemaal samen in een grote zaal op smalle, dunne matrassen. Het is een wat onrustige, luidruchtige nacht. Ook is het erg koud. Het water bevriest in de kamer waar we slapen… Toch maar gelukkig dat we allemaal bij elkaar in een ruimte liggen en de temperatuur niet al te veel daalt!

Etappe 4
Het verblijf in het klooster is een magische en spirituele ervaring. Ik denk veel na over de mensen van wie ik hou en ik mis Pere en Onna. Het is nog steeds niet mogelijk om contact met de buitenwereld te maken en zowel fysiek als mentaal zit ik niet zo lekker in m’n vel. Mijn maag waarschuwt me dat ik voorzichtig moet zijn met wat ik eet.

De etappe die ons te wachten staat is de meest veeleisende van allemaal. We zijn nu echt in het hooggebergte en ik merk dat mijn lichaam zich niet goed kan aanpassen. Ik neem aan omdat ik me niet goed voel. In een gematigd ritme ga ik achter de dames en heren aan. Het is frisjes en mijn maag voelt niet goed. Ik hoop langzaam aan te herstellen en enkele posities te kunnen verbeteren, echter het tegenovergestelde gebeurt. Ik voel me steeds minder goed en de km gaan maar langzaam voorbij. Ongeveer 3 km van Samdo, onze volgende accommodatie, wijken we van de handelsroute af en klimmen we omhoog naar Pungyen Gompa (3986m), vanwaar normaal gesproken een spectaculair uitzicht op Manaslu te zien is. Meestal is het hier zonnig rond deze tijd van het jaar, maar vandaag is de lucht grijs en zijn er geen uitzichten. Terwijl ik langzaam het steile pad omhoog klim, begint het te sneeuwen en krijg ik het koud. Ik doe m’n windjack en handschoenen aan en als ik eindelijk bij het controlepunt ben ook nog m’n dikke jas.

Een uniek detail van deze race is dat er verschillende punten zijn waar de tijd stopt en je zolang je maar wilt kunt genieten van deze plek. Je checkt als het ware in en als je weer wilt vertrekken check je weer uit. Pungyen Gompa is een van deze punten. Ik kan me voorstellen dat dit plateau een prachtige plek is, en dat is het nu eigenlijk ook met al die sneeuw op de grond en in de lucht, maar het is ijzig en al snel vertrek ik om dezelfde weg weer terug te volgen naar het kruispunt. Eigenlijk is het een hele toffe afdaling, maar mijn maag doet pijn bij elke stap die ik zet (impact) en ik heb geen andere keuze dan langzaam af te dalen. Wel leuk om andere deelnemers te kunnen begroeten tijdens hun klim.

Wanneer ik aankom in Samdo ben ik fysiek en mentaal helemaal kapot. Ik ken deze maagpijn en ik weet dat het tijd kost om hiervan te genezen. En ik heb nog steeds geen nieuws van Pere. Ik voel me helemaal verloren en ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe. Waarom besloot ik om deze reis alleen te maken? Het gevoel maakt zich van mij meester en ik barst in tranen uit. Claudia, een Italiaans meisje, troost me. Ze brengt me naar een kamer en vertrekt om even later terug te komen met een warme deken. We praten over onze kinderen. Ook zij mist haar 7-jarige zoon en we begrijpen elkaar helemaal. Later word ik door Santos, de expeditie arts, bezocht en daarna ook door Richard. We bespreken m’n maagklachten en ik biecht ook op hoezeer ik m’n familie mis. Daar, ter plekke, realiseer ik me meer dan ooit hoe veel Pere en Onna voor mij betekenen. Eigenlijk zijn zij mijn KRACHT, mijn energie, mijn alles.

Richard regelt een internetverbinding voor me en eindelijk kan ik met Pere en Onna spreken. Hij vertelt me ​​dat alles goed is daar en dat ik maar lekker moet genieten van de ervaring.