Een van de vragen die een journalist me de afgelopen week stelde was of het goed was om met een schema van internet te trainen voor je eerste marathon. En of er goede schema’s te vinden waren op internet. Hoewel ik denk dat die er vast wel zijn, er staat immers tussen alle bagger ook we eens iets goeds op dat enorme www, stak ik ontzettend van wal over de voordelen van een trainer van vlees en bloed. Ik ben niet dol op vlees en ook niet op bloed, maar ik waardeer een trainer die je aan kunt kijken, misschien zelfs een hand kunt geven en die af en toe in je oor brult omdat je EVEN POTVERDORIE JE KLEP MOET HOUDEN EN DOORLOPEN! Zo iemand, dus.
Doorgewinterd
Toen ik begon met hardlopen trof ik een heel vrolijke, enthousiaste trainer –laat ik hem Piet noemen, want zo heet hij tenslotte. Die man had er altijd zin in. Ik niet. Ik begon net en was nog niet zo’n doorgewinterd tiepje. Ik wilde graag de tien kilometer binnen de 45 minuten lopen. Daarvoor kreeg ik een schema met daarop bijvoorbeeld, oh horror, 3 x 2000 meter op de baan. In een veel te hoog tempo.
Om een lang verhaal kort te maken: die tien kilometer ging never nooit onder de 45 minuten en ik was gefrustreerd, teleurgesteld en keilangzaam (dat is inderdaad Brabants, dat mag, want ik woonde destijds in het zuiden). Na een verhuizing liep ik wanneer ik zin had en vroeg ik wat tips aan mijn lief, die vreselijk hard kon lopen. Voor ik het wist liep ik de 10 kilometer onder de 41 minuten.
Loopmaatjes
Wat ik maar wil zeggen: een trainer is leuk! Maar het moet een beetje klikken. Net als met loopmaatjes. Dankzij social media kun je tegenwoordig overal hardloopvriendjes en –vriendinnetjes vandaan toveren en hoef je nooit meer alleen te lopen. Ware het niet dat juist alleen lopen vaak zo mooi kan zijn. Lekker blijven doen dus. Ik ben lid van een loopgroep en heb in die hoedanigheid ook een trainer, die ik voor het gemak even Willem noem. Hij is grappig, altijd vrolijk en die keren dat ik er op donderdagavond bij ben, doe ik alles wat hij zegt. Maar het is niet de persoon die ik vraag om een schema voor de Eiger.
Schema
Ik heb geen schema voor de Eiger. En ik wil ook geen schema voor de Eiger. Veel meer heb ik aan andere lopers die me inspireren. Liefst wel lopers die weten waar ze het over hebben, die kunnen onderbouwen waarom ze vinden dat ik iets zou moeten doen of laten. Ik heb geen trainer voor de Eiger. Misschien wil ik ook geen trainer voor de Eiger. Maar wil ik gewoon af en toe sparren met iemand die me inspireert, iemand die snapt hoe mijn leven in elkaar zit, iemand die weet dat ruimte maken voor een training soms al een workout op zichzelf is. Iemand die niets eist, iemand die verhalen vertelt, iemand die me laat lachen. Want zo iemand drijft me tot aan mijn grenzen en er ver voorbij –en dat is wat ik nodig heb op weg naar de Eiger.
Wordt vervolgd.
Of niet.
Trackbacks/Pingbacks