Selecteer een pagina

De oude dame mankt: Olne Spa Olne (RR)

door | nov 27, 2017 | Nieuws, Trailen in het nieuws

Is Olne Spa Olne al een oude dame? Ik weet het eigenlijk niet zo zeker. Maar feit is dat OSO een geschiedenis heeft die in ieder geval tot vóór 2010 teruggaat. In dat jaar stond ik aan de start van deze ongeveer 70 km lange wedstrijd, het zou mijn eerste ‘ultra’ worden. Gideon kwam er voor over uit Frankrijk, de oude rot zou aan mijn zijde lopen, dan zou het zeker goed komen.

De dame ontving ons -er zullen 50-100 starters zijn geweest- in de vroege bevroren ochtend in de oude roemruchte gammele sportkantine van hout, de voorloper van het huidige sporthalletje. Mijn auto parkeerde ik ongeveer in het startvak. In de dampende sportkeet scoorden we een half uur voor de start een koffie en haalden we met Waalse Ultrafondus (Ufo) lopers herinneringen op aan de zomer daarvoor: verhalen van de UTMB, de Tor… Ik genoot van die sfeer. Dit waren de grote jongens.

Geroosterd everzwijn gezocht

Na de start werd de dame destijds heel wat minder aangenaam. Mijn knie haperde al na 20 km, en halverwege in Spa zou ik mijn eerste DNF vieren. Ik baalde ervan dat Gideon de wedstrijd eigenlijk maar niets vond: teveel karresporen, teveel asfalt, teveel rechtdoor, te weinig single tracks. En ondanks de goede sfeer had Gideon van de Belgen toch wel een geroosterd everzwijn verwacht aan de finish. Hoewel je dat voor de inschrijfkosten van 5 euro eigenlijk ook niet kon afdwingen. Ik voelde me er redelijk slecht onder.

In de jaren die volgden liep ik twee keer OSO uit. Dit jaar besloot ik een week voor de start om me in te schrijven. Het kwam zo uit, en ik had de behoefte om wat goed volk tegen te komen. Voor de start was heel wat drukker was dan in eerdere edities. Er stonden inmiddels meer dan 800 man ingeschreven. De race is in enkele jaren zo’n beetje vertienvoudigd qua omvang. Maar de parkeer en ontvangstfaciliteiten zijn niet mee ontwikkeld. Een heuse parkeerfile en veel gedrang in het sporthalletje bij de start waren het gevolg. Dat leidde hier en daar tot gemopper. Is de dame niet uit zijn krachten gegroeid? Is zij wellicht terminaal ziek? ‘De oude dame mankt’, bedacht ik mij, terwijl ik de pre-start taferelen gadesloeg.

De wedstrijd was zoals verwacht. Snel. We liepen gemiddeld 8 km per uur. En dat kan alleen maar als ik meer hardloop dan mij lief is. Verder geen opwindend parcours. OSO staat dan ook niet bekend om zijn opwindende single tracks. Wel een bijzonder sfeertje. Dat zit in het OSO-DNA, de organisatie en vrijwilligers weten in de troosteloze modderpartijen altijd wel een mooi sfeertje neer te zetten met pannen soep op vuurtjes midden in het bos, ravito’s in garages. En een pint op de laatste bevoorrading, op 7 km voor de finish. Wat je er ook van vindt, deze wedstrijd heeft een ziel.

Verder sloot de race dit jaar aan bij mijn nieuwe kijk op lopen. Alleen lopen is een eenzame bedoening, ook al klamp je hier en daar eens aan bij een oude bekende. Maar zondag startte en finishte ik met Maarten Schön, die me regelmatig als een trouwe hond stond op te wachten. Kwispelstaartend, als hij een staart had gehad. Maarten finishte hier enkele jaren in de top tien en kan veel sneller, maar besloot dat ‘wel lachen zo samen’ hem meer oplevert dan ‘ik heb lekker snel gelopen vandaag’. Na een uurtje lopen haakte Peter Swager bij ons aan, om tot de finish bij ons te blijven. Het blijft een plezier om te zien hoe krampachtig andere lopers reageren op het moment dat hij een Zware Van Nelle opsteekt bij een colaatje op een ravito. Peter, die we eigenlijk altijd ‘De Kachel’ noemen, heeft tegenwoordig een Brussels maatje, die ook regelmatig extreem loopt, en gezellig meepaft. Ik denk dat de oude dame dit wel weet te waarderen… Samen lopen schept een band. Ellenlange discussies over mental warfare en de zin of onzin daarvan. Waarom een tweede keer een lange extreme wedstrijd als de Legends Trail lopen? We hebben toch laten zien dat we dat kunnen? Wat levert een tweede keer op? Wat kost het ons? Aan deze gesprekken en een pint na afloop had ik meer behoefte dan aan racen. Niet dat ik sneller had kunnen lopen, overigens.

Dan nog even over het uit zijn krachten groeien van ooit eens kleinschalige kneuterige wedstrijdjes. Mankt de oude dame? Het hoort er een beetje bij denk ik. Onze sport wordt steeds massaler. Zeventig kilometer is geen lange afstand meer voor veel lopers. Ultra is hip. Het aanbod aan langere wedstrijden in de Benelux is gegroeid, maar er is nog ruimte voor meer. De ontwikkelingen gaan snel. Dat kleine wedstrijdje van een paar euro, met een warme prak achteraf, staat een beetje onder druk. Misschien bezwijken kleine onprofessionele sportclubs die wedstrijdjes organiseren als OSO onder die druk. Het zij zo. Uiteindelijk valt het wel weer mee. Dat parkeren en die mensenmassa’s maken OSO iets anders, minder geborgen. Maar hoe je dat beoordeelt heeft grotendeels te maken met de bril die je opzet. Als die grote startgetallen je niet bevallen kun je ook meedoen aan steeds meer nieuwe initiatieven, waarbij je in een mini ‘wedstrijd’ met tien man aan de start staat.

 Dus…

De oude dame mankt, maar ze komt er waarschijnlijk wel weer boven op. En anders sterft ze. Dat is de natuur.

Splash this around