Selecteer een pagina

MudSweatTrails Materiaalmateriaal

Pre race – Zugspitze Super trail XL – Post race

door | jun 29, 2016 | Home, Kalendernieuws, Nieuws

Dit jaar heb ik gekozen voor een alternatieve trainingsroute richting deze stevige trail rond het Zugspitze massief, de Zugspitze SUPERTRAIL XL. Deze trail zou het toetje worden van mijn voorjaars seizoen.

Pre race

De voorbereidingsperiode bestond vooral uit het trainen van volume en tempo. Crossen, de marathon van Rotterdam en twee 6 uurs wedstrijden waren stevige tussen doelen. Het hoofddoel was om bij de zes uur van Steenbergen het NL’s record te lopen, helaas is dit nét niet gelukt: met 86.6km in 6uur bleef ik 600m onder dit record.

Met deze basis zou ik de laatste weken voor de Zugspitze het volume laten zakken en specifiek gaan trainen op klimmen en dalen. Na een paar dagen stevig op heuvels intervallen en als een achterlijke trappen op neer gaan vond de “tractus iliotibialis” in mijn rechter poot het  weken  wel genoeg.  F#CK, daar gaat mijn slagroom toef op voorjaars seizoen! Op het vlakke lopen ging, met pijn aan zijkant knie, downhill was niet te doen. Rekken, strekken, masseren, fysio bezoek en meer rust dan me eigenlijk lief is was het plan om toch te kunnen starten. Voor de Zugspitze de peesplaat ingepakt met “kinesiologie tape” en hopen dat de tractus zich hiermee koest zou houden. Plan: Dan maar op volume en mentale kracht die 4200 HM’s overwinnen. Eigenlijk best een leuk experiment sprak ik mezelf moed in.

Besloten om de trein naar Garmisch Partenkircken te pakken. Onthaasten en de benen laten ontspannen, tijdens de heen reis ter inspiratie het boek “Zwart/Wit “ van een van mijn ultra voorbeeld Marc Papanikitas nog eens gelezen. Na aankomst in het SportHostel ging ik me zorgen maken hoe ik  het logistiek deel zou gaan oplossen om in Grainau zou komen zaterdagochtend <6u. Plan werd: 30min wandelen naar station, 30min met taxi naar Grainau, met bus organisatie naar start in Ehrwald.

Bij ophalen startnummer kwamen Kim, Peter, Carlo, Kees en Wim met het voorstel om bij hun in het appartement  te trekken in Grainau. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, DEAL. Thanks, dat gaf een stuk rust en more fun dan anoniem op een slaapzaal in het hostel!

Ja, dit is een indrukwekkende hoeveelheid goodies die je zonder probleem mee kunt zeulen

De race

Na dagen van regen was het zaterdagochtend droog. De ondergrond had ik al bekeken i.v.m. schoen keuze. Wet, wet, wet dus op de S-Lab Speed! Een redelijk rustige start vanaf het dorpsplein richting de eerste stevige beklimming. Kalm blijven, links en rechts kijken wie er mee liepen en niet gek gaan doen door al de vrij gekomen adrenaline na het startschot. Strategie: Vooral slim lopen in de zware stukken. Sparen voor het relatief vlakke middenstuk en na 55km proberen het gaspedaal in te trappen.

De eerste klim van dik 1000hm werd ingezet na 2km, Peter (van der Zon) liep op kop en stampte makkelijk omhoog. Naast ons liepen een Tsjech en een Duitser mee. Leuke kopgroep,  zou mooi zijn als we in deze formatie konden blijven en samen goed samen werkte. Parcours was onwijs mooi en uitzichten wisselde zich snel af. Skipistes omhoog, een alpen weide met milka koeien, sneeuwvelden af glijden, berg kammetjes over, zigzag paden door bossen, kiezelvelden enz. En dat alles met snel veranderende weersomstandigheden, zon / sneeuw / hagel / regen/ mist.

In de eerste serieuze downhill, +/-15km punt, op een makkelijk kiezelpad ga ik mijn energie voorraad herschikken, gelletjes naar voren in de grijpvoorraad ipv achter de ritsjes van mijn Slab ADV skin5. Met zijn 4-en lopen we naar beneden. Ik struikel en val hard op knie en elleboog, rol door en sta gelijk weer op om door te gaan. MAN wat doe je nu, mijn andere knie dan de tractus ik kapot. De elleboog ligt ook flink open. Damn volgens mij ben ik over een kiezel van 1cm3, til je poten toch eens op gozer, ik ben boos … vooral op mezelf. De downhill is een dikke 500HM dus ik heb even om na te denken en mijn plannen te evalueren. Ik loop voorzichter nu en weet nog niet zeker of het een schaafwond of winkelhaak is in de knie & elleboog. Het ziet er heftig uit maar dat zegt niets. Bij het eerste serieuze beekje stop ik om de bonken bloed, modder en kiezels af te spoelen en eens te checken wat de schade is aan de carrosserie. Okay, opluchting gelukkig alleen schaafwonden zie geen bot en pezen in de wond en de ergste vuil/steentjes zijn eruit gespoeld. “Okay en nu weer lopen kreng”  pijn krijg je toch wel dan maar gelijk in het begin. Probeer mezelf tot kalmte te dwingen merk dat ik wil versnellen om de pijn wat weg te drukken. Samen met de Tsjech lopen we op een tweede/derde positie. Voor ons loopt een Duitser die erg sterk is in de steile stukken, zie zijn loopstokken krom trekken als hij er kracht mee zet. Peter loopt vlak achter ons en is verstandiger de downhill in gegaan. Vlak voor het midden stuk loop ik 3e met een aantal minuten achterstand op de nr 1 & 2.

Ontspannen het beloopbare middenstuk ingaan is het aangepaste plan, eerste plan was om hier gas te gaan geven maar dat lukt niet. Met in het achterhoofd vanaf 65km tot 77km nog dik 1000hm maken op een lastige klim kies ik voor de “survival modus” in plaats van de “beast modus”. Maar wat gebeurt er nu, ik haal de Tjsech al vrij snel in en daarna komt de Duitser in het vizier die voor mijn gevoel al een dikke 15min voorsprong zou moeten hebben. Hahaha, daar gaan we weer;  plannen aanpassen. Plan plus komt uit de kast, we gaan er voor! Met nog 15km redelijk beloopbaar terrein ga ik op kop lopen. Mijn Duitse vriend blijft plakken en loopt te hijgen, briesen en maakt me daar toch een herrie bij het landen/afwikkelen van zijn voeten. Duidelijk een harde werker en goede berggeit. Van 4:30m/km versnel ik zachtjes door naar 4:20, het wordt hem te veel en hij haakt af. Dan komen de kriebels, ik loop op kop, “what the f#ck” dat zat niet in mijn plan!

Bij de volgende verzorgingspost kom ik Carlo (die liep de 60km) tegen, we schreeuwen wat naar elkaar, lachen hard en gaan er weer vandoor. Alle volgende posten wordt ik door de EHBO uit de lopers geplukt, naar de dokter gebracht die vervolgens mijn knie schoonmaakt,  inspecteert en mij aankijkt of ik nog fris uit mijn ogen kijk. Maak steeds grapjes en geef heel duidelijk aan dat ik op kop loop van de 81km en wil knokken voor mijn positie. Met een klap op mijn kont van de knappe Duitse verpleegsters kan ik steeds weer vertrekken.
Okay, de laatste klim start en gelijk wordt ik bijgehaald door een Duitser die steady door gaat. Ik blijf kalm en weet dat ik nog dik 1000hm moet gaan overwinnen. Niet mijn sterkste punt, plan is om stevig door te duwen zonder mezelf over het randje te duwen en power over te houden voor de laatste lange afdaling vanaf 77km.  Na dik een uur klimmen komt Peter langs zij, prachtig wat heeft hij zijn race goed ingedeeld! Op een stuk met uitzicht had ik de koploper gezien binnen gezichtsveld, ik schatte op een paar minuten voor ons. Zelf zat ik dik in de “survival modus” en kon ik geen stap harder. “Ga ervoor gozer, blijf kalm en niet te gek doen dan pak je hem” gaf ik Peter mee. Nadat hij langszij kwam zakte ik in een zwart/donker gat ook wel de “pain cave” genoemd totdat de laatste top werd bereikt. In de lange afdaling die volgde probeerde ik weer terug te komen in “beast modus” om de schade te beperken en mijn 3e plaats te consolideren. De bovenbenen ontplofte van het fullspeed downhillen en remmen over de zigzag modder paden.

“Ik heb de Nathan Journey gebruikt op meerdere dagtochten en tijdens een driedaagse tocht en kan niet anders zeggen dat ik hem met veel plezier heb gedragen.”

Post race

Het duurde een paar seconden om te beseffen dat de 3e plaats een feit was. Peter kwam gelijk na mijn finish op me af en vertelde dat hij als 1e was gefinished. Wauw, een vreugde dans gemaakt!
Daar hebben we een paar grote Duitse bierpullen op gedronken en braatwurst naar binnen geschoven.

Wat een zwaar parcours was dit, een slagveld naar bleek later, velen hebben de race moeten verlaten door valpartijen op het gladde modderige parcours.
De terugreis was bijzonder ik heb er een soulmate bij!

Verbeterpunten genoeg in deze race zeker de trainingsarbeid in de voorbereiding kan / moet specifieker. Pluspunt uit deze race; mentale spel goed kunnen spelen met mezelf, meermalen van tactiek veranderd in de race, het hebben van een plan / plan plus en escalatie model bleek erg nuttig. Nu een week later (vier dagen achteruit de trap af, post ultrarace dip overleefd, de grote teennagels zwart geworden en de schaafwonden zijn bijna geheeld) kan er gelukkig weer getraind worden.

Er speelt zich nu bij mij  interne strijd plaats /  een luxe dilemma waarin ik nog geen knoop heb doorgehakt. Voor het tweede deel van  2016 zijn er twee mogelijkheden voor mij erg kort op elkaar 29 oktober WK trail Portugal vs 27 november WK 100km Spanje. Dus als je me ziet zitten of waarschijnlijker rond ziet lopen met een grote denk plooi op mijn voorhoofd…weet je wat er met me aan de hand is!

Splash this around