Selecteer een pagina

Aan de finish staat een geëmotioneerde Gideon. Ik kan me niet zo snel een houding geven en omhels hem. Dit zit diep. Een paar handjes vol mooie finishes in de UTMB, Tor des Geants en een groot aantal andere wedstrijden, een 2de stek in de PTL van 2016 samen met Thomas, een groot aantal alpine ultra tochtjes, met en zonder mij, een gebroken rug, meer dan een jaar zonder racerij, zijn moeilijke start in de PTL van dit jaar… Er gaat veel door me heen daar op de Place de l’eglise in Chamonix: Voor me staat een beest dat diep kan gaan, maar bovenal een mens met emoties.

Het is een mooi gezelschap Nederlanders daar aan de finish van de PTL 2019. Thomas en Roman hebben zich met een mooie tijd van 103 uur redelijk staande weten te houden tussen een paar sterke teams uit Engeland (Jasmin Paris!), België (De elitetroepen van de Coureurs Celestes), Zwitserland (de broers Gabioud) en Frankrijk (de broers Trivel). Van Roman vraagt de goede observator zich wel eens af of hij niet liever aan het strand was blijven liggen, maar hij klaart de klus maar wel mooi even. Wat Thomas betreft is het duidelijk dat hij 103 uur in zijn element moet zijn geweest. Hij straalt!
Gideon loopt samen met Neequay, met zijn 37 jaar een jonkie in het gezelschap PTL-ers van de Lage Landen. Ik heb hem afgelopen zomer in Griekenland leren kennen als een zeer positief ingesteld persoon. Een prettig mens. Sterk als een beer, gedreven maar erg ontspannen. Er moeten zich mooie dingen hebben afgespeeld tussen die twee tussen Chamonix en Chamonix.

Aan de finish denk ik even terug aan de afdaling van de Dent de Morcles, een labyrinth langs listige afgronden, onverantwoord qua veiligheid, al dragen we verplicht een helm. Ik loop een paar keer mis met Jonathan in het onoverzichtelijke terrein. De gps lijn springt alle kanten op, omdat we in de buik van de berg geen goed signaal ontvangen. Als ik in een steil stuk waar ik niet hoor te lopen een steen lostrap en een lawinetje veroorzaak, hoor ik de rotsblokken honderden meters onder me te pletter slaan. Angstaanjagend! Ik kies eieren voor mijn geld en krabbel terug naar boven.

Steeds meer vraag ik mij af of het verstandig het is om teams na vier nachten lopen door dit soort uitdagende stukken berg te sturen. Aan de andere kant is het een grote opluchting dat een organisatie zich eens niet vooral met verstandige zaken bezighoudt, maar gewoon een stoer parcours uitzet. De PTL is redelijk uniek in zijn soort. Een race voor teams van twee of drie lopers, die de gehele wedstrijd bij elkaar dienen te blijven, over 300 kilometer en iets van 25.000 hoogtemeters. Anders dan bij races over vergelijkbare afstanden in de regio (Swiss Peaks, Tor des Geants) is het terrein over grote stukken redelijk alpien (klauterpartijen) en is de verzorging spartaans. Deelnemers navigeren op gps en kaart.

Aan het einde van de wedstrijd drinken we een biertje met de organisatoren. Een van hen vraagt me wat ik ervan vond dit jaar… Ik weet waar hij op doelt. Een finisherspercentage van meer dan 65% (2019) is niet des PTL’s. Ik geef hem gelijk. Het is misschien beter om in de eerste 100 km een paar stukken alpien terrein te vouwen, die zo moeilijk zijn dat alleen de meest stabiele 50% van de deelnemers overblijft. In de laatste 60% van de race zal dan nog eens bijna de helft van het peloton uitvallen. Een finisherspercentage van 25-30% hoort wel de grondgedachte van de PTL. Het podium waarop alle PTL finishers zich tijdens de PTL ceremonie na afloop verenigen, was dit jaar te klein om iedereen een plekje te geven. En een nog groter podium is geen gezicht…

Mijn belangrijkste motivatie om een vijfde PTL (na met Renske & Ernst Jan, Robin en twee keer Jonathan) te starten was om opnieuw het samenwerken in een team met Jonathan te ervaren. Na twee keer als ‘Tais toi et rame’ een mooie race te hebben gelopen, werd ook een derde PTL met Jonathan onder de vlag ‘Split Brain’ een zeer bijzondere ervaring. Inmiddels kenden we alle trucjes en valkuilen wel. Zelfs zonder er met mijn hoofd de volle 119 uur bij te zijn liep ons uurwerk gesmeerd. Tot de laatste nachtelijke uren misschien, waarin ik zo’n slaapaanval kreeg dat mijn zelfcontrole deels wegviel. Het zette Jonathan op scherp en hij gidste mij als een ware professional naar de eindstreep. Teamwork done!

Splash this around