Een laatste korte duurloop van 25k op de Sallandtrail voordat ik afreis naar Parijs voor de Ecotrail van 80k. Ik reis met vrouwlief en loopmaatjes Mark van ‘t Hof, Edward Nagel en Ria Heijnen. Om half acht vertrekken we richting Nijverdal. Ik spring bij Edward in de auto. Hij heeft een thermoskan koffie aan boord, aldus zijn eerdere mail. Dat blijkt niet het geval, maar zijn aanwezigheid en de muziek maken het ruimschoots goed. Zijn zoon zit in de muziek en de hele rit draaien we afwisselend Portishead en Footstomper. Dat laatste is – in het kader van trailrunnen – een zeer toepasselijk nummer van zijn zoon, met dito beats. Ik kijk uit naar zijn single ‘move like an arrow’, want dat kan alleen maar bevorderend werken op mijn loopprestaties.
Alles geven; snot voor de ogen
Ik ben in een niet al te beste mood en de hele week visualiseer ik al dat ik me het snot voor de ogen ga lopen. Even het hoofd leeg rennen. Ik ben voor het eerst in jaren weer een beetje echt in vorm aan het komen en wil wel (weer) eens voorin eindigen. Loopmaat Mark en ik zijn zeer aan elkaar gewaagd en dat maakt het lopen van deze trailrun des te leuker. Vorige week zat hij op een 30k Road-to-Rotterdam-training nog voor me, vandaag wil ik hem op vijf minuten lopen. Niet zozeer dat ik van hem moet winnen, maar het getuigd van mijn intenties: ik wil vandaag alles geven. Ik ga footstompen op de heuvelrug.
Een bakkie koffie
Edward troont me naar binnen. Hij kent iedereen, het parcours en de buurt. Hij heeft hier jaren gewoond. Het heeft voordelen, want het levert me direct een kop koffie op. Naar later blijkt van de bekende Marian Freriks, eigenaresse van De Wilgenwaerd, een prachtige locatie om een trainingsweekend te boeken. In de rij voor het startnummer, kom ik langs een bord waar je commentaren mag achterlaten voor de organisatie. Ik neem de stift ter hand: ‘De koffie is nu al geweldig!!!’ Ik heb de lachers op mijn hand met deze eerste opmerking op het grote witte vel.
Startperikelen
Ik positioneer me voorin het startvak. Een verkenningsrondje leerde me dat er direct na de start een smalle klim volgt. Beter voorin zitten en geen terrein verliezen. Na het aftellen van organisator Bertus mogen we los. Er volgt een lang, glad graspad. Het is positiespel en ik versnel om met de eersten de klim in te gaan. Meteen vol in het rood, om daarna een stukje herstel te pakken. Mark zie ik niet meer. Shit, die gaat 25k op me jagen. Als we boven zijn, volgt een pad met heel veel spekgladde boomwortels. Oppassen geblazen. Nu geen brokken, één week voor Parijs. Er loopt één eikel tussen die constant van lijn wisselt. Hij loopt iedereen voor de voeten, mij zelfs meermaals. Een tussenversnelling. Lozen die kerel.
Buitenspelen voor gevorderden
Het terrein bestaat voor 75% uit single tracks. Een echte trail dus. We meanderen in lussen over de heuvelrug en als snel heb je echt geen idee meer waar je bent. Eigenlijk is het smalle zandpaden wat de klok slaat, met veel plassen. In het begin zijn er lopers die de plassen nog trachten te ontwijken, totdat ze ontdekken dat het zinloos is en ze er wat relaxter mee omgaan. Dit is trailrunnen, buitenspelen voor gevorderden. Dit is footstompen!
Trailrunsfeer
Ik loop met wedstrijdmentaliteit vandaag. Het betekent de gedachten uitbannen, draven, bij elke bocht aanzetten en blijven gaan tot je over de meet bent. De eerste 5k gaan in 24 minuten rond. De 10k gaat in 49 minuten. Ik beland in een groepje van een man of zeven en de eerste 10k lopen we met elkaar op. Bij een rechtse bocht loopt één van ons rechtdoor. ‘Wel scherp blijven hè!’, brul ik. ‘Ben je al zo naar de kloten!’ Hilariteit alom. ‘Ik dacht even dat ik eerste lag!’, brult hij. Zo gaat dat bij trailrunnen. Een uiterst relaxte sfeer die je op de weg veel minder proeft. Voor me zie ik een dame in het ‘roze’ onderuit klappen. Ze wordt overeind geholpen en iedereen informeert of het wel gaat. Ook ik: ‘Ben je oké!? Ik zag ineens in een ooghoek een roze vlek onderuit vliegen!’ Ze lacht: ‘Ja, een roze vlek, dat ben ik!’ Een trailrun is een groep kameraden die samen het bos induikt, met op 13k één drinkpost. Hier staan atleten die net even iets meer meebrengen dan de gemiddelde wegatleet. Als je 25k loopt met één drinkpost, betekent dat dat je moet nadenken over voeding en vocht. Je moet verantwoordelijkheid nemen voor je welzijn. I love it!
Wedstrijdmentaliteit
Als ik aankom bij de post loop ik al 2k op met een kerel in een blauw shirt. We ‘jagen’ en eten de 50k lopers op, maar ook de 25k-lopers moeten eraan geloven. Ik wil hem dan ook niet laten gaan. Snel schrok ik een snoepje weg, een stukje banaan en ik sla een bekertje sportdrank achterover. Eigenlijk vind ik een post vervelend, want hij onderbreekt mijn loopritme. Het snel weer op pad zijn, vind ik eigenlijk wel prettig. Ik sla hem op zijn schouder: ‘Kom op jongen, gaan we weer, alleszhard!’ Hij is duidelijk een klimmer en bergop moet ik hem laten gaan. Op het vlakke ben ik de meerdere met mijn baansnelheid. Tussen de 15 en 17k voer ik een groepje aan, tegen de wind in op eigenlijk het enige stuk asfalt gedurende de wedstrijd. We halen hier veel lopers in en ik lijk te kunnen blijven gaan. Naarmate de wedstrijd vordert, lijk ik sterker te worden. Ik zie weinig bordjes, maar ik schat in ergens rond 12.20 uur te finishen, na 2 uur en 5 minuten.
Footstompend door ‘De Kuil’
Na het asfalt duiken we een uiterst donker bos in. Het parcours is hier fenomenaal. Het smalle pad kringelt door het woud met hellinkjes en s-bochten. Je kunt blijven gaan en raakt in flow. Hier volgt de steilste klim van de dag en ik moet even pas op de plaats maken. Gelukkig sluit ik snel weer bij mijn maten aan in de afdaling. In de laatste 5k haal ik Cris van Beem in van Trailrunning Nederland. Hij is goedgemutst als altijd. Als er een trail is, loopt hij hem. Die jongen moet het hart van een buffel hebben. Meteen na onze ontmoeting duiken we ‘de kuil’ in, een prachtige krater met mul zand. Ik hoor om me heen gesteun, maar ik kan een grijns niet onderdrukken. Vandaag gaat het voor de wind. Ik kijk alleen naar mijn voeten en voor ik het weet, ben ik aan de andere kant al weer boven. Als ik opkijk duwen twee fotografen hun camera’s in mijn snufferd. Snel een grijns tevoorschijn toveren.
Eindspurt
Als ik de kuil verlaat haalt een ‘kleine dame’ me in. Ze draagt een groen broekje met matching schoenen en loopt zeker 14 in et uur. Ik klamp aan. Het zal me niet gebeuren dat Mark vanuit het niets opduikt en me hier alsnog inhaalt. Samen gaan we volle bak door de laatste 3k’s. Ze vliegen voorbij en achter mijn kleine haas passeer ik grote kerels. Rechts onder me zie ik opeens de finish al liggen. Ik kijk op mijn klokje en tot mijn verbijstering constateer ik dat een tijd onder de twee uur haalbaar is. Ik geef nog even gas bij en neem de kop over. In de laatste kilometers heb ik maar liefst zes minuten van mijn verwachte eindtijd afgesnoept. Lekker om 25k lang de druk op het pedaal te kunnen blijven houden. Stiekem weet ik waar het door komt: het was de muziek in de auto vanochtend die me naast mijn niet al te vrolijke gemoed de beats gaf die ik nodig had.
Footstompen op de Sallandse heuvelrug: 41e pl, 25k, 1.59.10.
Bertus en vrijwilligers, bedankt voor een supergave trailrun!!!