Verslag Trailcamp Lanzarote

En inderdaad: daar stonden Mark en Bart in het zonnetje in shorts en op slippers om ons voor de eerste, maar zeker niet de laatste keer, in de busjes te proppen en naar Sand’s Beach Resort te rijden. Na aankomst bleek al snel dat anderen iets beter voorbereid waren: links en rechts werden allerhande blessurepreventie, diverse soorten trailvoer (4,5 kilo…!) en de meest innovatieve gear uit koffers tevoorschijn getrokken. En tijdens het buffet die avond vlogen de meest wilde trail-verhalen over tafel.

Er werd meteen een rondje boulevard achteraan geknald om iedereen rustig te krijgen en waarbij al snel duidelijk werd dat we ons een beetje zouden moeten inhouden bij het buffet in de week die zou volgen. Dat kon nog wel eens lastig worden voor ons als eeuwig onverzadigde, grazende trailrunners.

Dit bleek de volgende ochtend aan het ontbijt buffet: iedereen oefende de kunst van het ‘balans vinden tussen voldoende energie binnenkrijgen en niet met een zware maag te eindigen’. Maar uiteindelijke leek het eerste van groter belang dan het tweede.

En toen begon het echte werk: Mark, Bart en Nicola namen ons mee op de eerste Trails!

Al snel werd duidelijk hoe anders de ondergrond aanvoelt in vergelijking met Nederland of de Belgische Ardennen, waar de meesten van ons onze trainingen afwerken. De singletracks waren bezaaid met losse stenen en de hoogteverschillen waren serious business. De zwakke Nederlandse enkeltjes en het coördinatie vermogen werden meteen flink op de proef gesteld. Gelukkig konden we af en toe onze blik lostrekken van het pad om te zien dat we langs een prachtige klif liepen waar de zee zo blauw was als een zee hoort te zijn. Ook de eerste hoogtemeters met bijbehorende afdalingen werden getemd. Uiteraard liet niemand iets merken, maar liepen we allemaal rond met dezelfde gedachte: ‘ik ga morgen uit bed rollen met giga spierpijn…’.. Maar het aankomen op de top na een heftige klim bleek absoluut de moeite waard.

En dus stonden we (bijna) allemaal op dinsdag om 9 uur weer klaar om op pad te gaan voor de volgende run.

We ontmoetten Nicola in het zuidelijke deel van het eiland en al snel werd het thema van die dag duidelijk: ‘Channel your inner goat’: we liepen voornamelijk op uitdagende single tracks waarbij we  al snel op een kudde geiten stuitten. De route leidde ons langs verschillende geitenboederijen en uiteindelijk naar een café waar we bij konden tanken. Na een steile afdaling kwamen we weer uit op het strand waar we de zee in konden springen. Uiteraard alleen als je stoer genoeg was om de kou te doorstaan… Goed voor het herstel! Jaja…

Maar eerlijk is eerlijk, het viel niet tegen met de spierpijn. Kom maar op met dag 4!

Geen geiten vandaag aan de noordzijde van het eiland: ‘today we channel our inner monkeys’. Dit startte op de apenrots waar we als opwarmertje op konden klauteren. Halverwege de route, die door een stuk meer groen gebied leidde als de afgelopen dagen, werd de groep opgesplitst. De ene helft ging op pad voor een route met een stuk scrambling met Nicola en Bart, de andere helft ging met Mark mee om de nodige hoogtemeters op twee benen af te leggen.

Er werden stukken afgelegd die ook in de Haria extreme zijn opgenomen en dit zorgde voor nog meer respect voor de deelnemers hieraan: het stuk scrambling wordt namelijk door de meesten in het donker afgelegd… na al zo’n 70 kilometer achter de rug te hebben… oeps! Voor ons was het al een speeltuin op zich om de klim in het daglicht af te leggen.  Erg gaaf om achterom naar beneden te kijken en te zien wat je net hebt gedaan! Tussen de klim en de vliegende afdaling aan het eind zat nog een prachtige singletrack over de klif langs de zee met een fantastisch uitzicht. De we-want-more-vibe was van iedereens gezicht te lezen en ook ik realiseerde me weer hoe blij ik hier van wordt!

De donderdagochtend begon met een vlotte 15 km waarbij Mark had besloten dat het tijd werd om het gas open te gooien. Even doorpompen. Dat was wel te voelen in de beentjes die al de nodige hoogtemeters hadden gemaakt. Heftig, maar wel mooi om te kunnen ervaren dat je alsof je een 800 meter sprinter bent een afdaling aan kunt gaan. Vandaag namelijk niet overwegend losse stenen of singel tracks, maar brede paden met zachte ondergrond (gedoopt tot de ‘Spaanse duinen’). Ook weer stukken route van de Haria Xtreme waren in de route opgenomen waarbij we tussen Lanzarote’s wijngaarden doorrenden.

’S Avonds mochten we nog een keer op pad voor de night trail; wat een bijzondere ervaring was dit! De duisternis was overal om je heen, maar in de verte waren de lichtje van Haria te zien. Alsof de wereld slaapt en de paden voor ons alleen waren…

De rustdag op vrijdag was welkom: de beentjes konden wel wat rust gebruiken. Deze dag werd door iedereen anders ingevuld, maar de meesten brachten een bezoekje aan de sportmasseur die het opviel dat we allemaal hetzelfde kenmerk vertoonden: knetterharde bovenbenen. Tsja, niet zo gek na de hoogtemeters van 4 dagen. En dus lagen we op de pijnbank terwijl de bovenbeentjes, niet geheel vrijwillig, los werden gemasseerd. De overige daginvulling bestond uit yoga, fietsen, een uitstapje naar verschillende delen van het eiland, souvernir shoppen en relaxen. En natuurlijk zitten er altijd de gekken tussen die denken: goh, laat ik voor de afwisseling een rondje gaan hardlopen.

Die avond gingen we met de meesten naar een pizzatent waarbij we de eigenaar de nodige stress bezorgden: dit was de grootste groep klanten die hij ooit had gehad en de keuken kon onze hongerige bestelling maar net aan. De zweetdruppels stonden de hele avond op zijn voorhoofd alsof hij net zelf duizend hoogtemeters had gemaakt.

De klapper op zaterdag bestond uit verschillende routes waarbij iedereen aan z’n trekken kwam door onderweg de keuze te maken om bepaalde lussen wel of niet mee te rennen. Voor mij pakte dit uit op ongeveer 25 km met bijna 2000 hoogtemeters, inclusief een stuk scrambling. Daar werd nog een schepje bovenop gedaan door de hard wind. Maar deze natuurkrachten schrokken ons niet meer af na de afgelopen week: wij waren echte bikkels geworden. Dat was te merken aan de manier waarop iedereen de route die dag liep. Niet alleen bewogen we ons makkelijker op de paadjes, maar er werden soms zelfs verstandige keuzes gemaakt. Luisteren naar je lichaam is ook een vaardigheid!

Gedurende de week is een hele gezellig groep ontstaan waarbij er veel respect was voor elkaar en iedereen zijn of haar eigen plezier werd gegund. Er werd tussendoor op iedereen gewacht en iedereen kwam aan z’n trekken. Zo konden we, ondanks een verschillende insteek, toch elke dag als groep op pad. Niemand voelde zich onder druk gezet door anderen, maar iedereen heeft wel het maximale in zichzelf naar boven gehaald. Bedankt MST voor de super organisatie van deze reis!

Het is de avond dat ik ben teruggekomen uit Lanzarote en ik betrap mezelf dat ik de MST kalender bestudeer om te zien welke volgende reis ik kan plannen …