Trailmenu: Ohm (racereport)

Toegegeven, de Ohmtrail was één van de eerste echt zware trails van België. In Aywaille wisten ze al jaren geleden hoe een echte trail eruit moest zien: Veel hoogtemeters in moeilijk terrein en een goede sfeer. Een bij de race inbegrepen bord eten na afloop is belangrijker dan de afstand: een dagje door de modder baggeren, en daarna gezamenlijk een hapje eten.

In de open tent bij de finish is het dan ook een melange van modderige schepsels, net gedouchte winnaars, biertjes op tafel en plastic bordjes met resten mayonaise en afgekloven kippenbotten… Dit zijn de momenten die zo’n dag uniek maken, weinig Fransen en Ollanders weten er zo’n ranzige kermis van te maken als de Belgen. Tot aan je nek in de bagger. Ook na de finish.

Ja, dit is een indrukwekkende hoeveelheid goodies die je zonder probleem mee kunt zeulen

Bij de Ohmtrail hoort traditiegetrouw gerommel met beloofde afstanden en bevoorradingsposten. Het is altijd net iets langer of korter dan waar je rekening mee houdt en niet alle beloofde ravito’s zijn er ook daadwerkelijk. En als je dan zo’n verzorgingspost bereikt, is het goed mogelijk dat water, drank en voeding al is verzwolgen door een horde lopers die als een zwerm sprinkhanen over het land is getrokken. ‘Moet je maar wat sneller lopen’. Natuurlijk ja.

Afgelopen zondag was het weer Ohm dag. Het weer was benauwd, veel paden waren veranderd in bergbeekjes en exotische glijpartijen door extreme regenval de dagen ervoor. En er was modder, heel veel modder. Aan de start een grote schare Nederlanders. Ik merk dat ik als langloper een asociaal varken ben geworden, daarom liep ik de wedstrijd samen met Robin, het was vooral een test hoe we het er samen vanaf brengen. Het lukte ons om 7:30 uur samen te zijn, van begin tot eind.

Bij de finish liep Stella Petric rond, die tot haar verbazing eerste vrouw op de 50 kilometer werd. Ze was ook al de snelste vrouw bij de 100 km van Trail des Lacs et Chateaux, afgelopen weekend. Aan de finish stond Roman Packbier op zijn broer Harald te wachten.

• De rugzak wordt geleverd met een 2L waterzak die in een separaat vak zit opgeborgen. De waterzak kun je dus vullen zonder de hele rugzak overhoop te hoeven halen. De drinkslang is voorzien van een magneetje dat vernuftig aan je borstband klikt. Werkt gewoon goed. Drinkslang eventueel op lengte aanpassen en verder niks meer aan doen.
• Er wordt een regenhoes bijgeleverd, de rugzak zal dus wel niet waterdicht zijn. Maakt ook niet uit, spullen die droog moeten blijven stop ik toch in waterdichte stuf/compressiezakken.
• Op de achterzijde zit een zogenaamde daisychain. Deze gebruik je om de afsluitende bovenflap in te haken en verder kun je hier naar believen nog vanalles aan bevestigen. Van koffiemok tot lievelingsknuffel kun je hier lekker laten bungelen.
• De rugzijde is voorzien van een grotendeels geperforeerde, verwijderbare padding. Deze padding is makkelijk te verwijderen via het vak van de waterzak en kan onderweg ook gebruikt worden om op te zitten.

Plus:

• De rugzak heeft een goede pasvorm en is middels de borst- en zijbandjes goed op het lichaam vast te zetten. Zo is er ook met volle bepakking prima mee te rennen, zonder dat de rugzak gaat schudden en slingeren.
• De rugzak is voorzien van voldoende (afsluitbare) zakken om je spullen die je tijdens het lopen nodig denkt te hebben binnen handbereik te hebben.
• De inhoud is voldoende groot om alle benodigde spullen in mee te nemen om een paar dagen op pad te kunnen gaan.

Minder:

• Achterop de rugzak had ik liever 1 grote (mesh)zak gezien in plaats van de twee langwerpige zakken.
• Ik heb de Nathan Journey gebruikt op meerdere dagtochten en tijdens een driedaagse tocht en kan niet anders zeggen dat ik hem met veel plezier heb gedragen. Geen schuurplekken en geen vervelende drukpunten. Als hij eenmaal omhangt dan heb je er bijna geen omkijken meer naar. Alleen af en toe het borstbandje even bijstellen.