Eind november besluiten we om een gepland gezamenlijk te lopen 100km rondje in de omgeving niet door te laten gaan. Een onwillige enkel, een vormcrisisje, en nog wat van die zaakjes. Precies op het moment dat ik in bloedvorm verkeer natuurlijk. Ik verzin een weekje voor de geplande loopdag/nacht, 10 december, een list. In een GR boekje dat al een klein jaar rondslingert in huis zoek ik uit waar we moeten starten als we een kilometer of vijftig ten zuiden van Yvoir, waar we resideren, een GR oppikken, die ons naar huis voert. Met wat gepriegel en gecijfer kom ik uit bij Houyet, ergens halverwege de Lesse. Mooi! Houyet-Yvoir via de GR 126! Halverwege het traject ligt de ‘Chamonix’, de klimkroeg bovenaan de Maasrotsen in Freyr. De Chamonix is jarenlang mijn tweede huiskamer in de weekeinden geweest, in de periode dat we nog fanatiek klommen. De Chamonix is een prima ravito, met drank en spijs.
Ik bel Han op met het ingenieuze idee (vind ik zelf). Of hij mee wil doen. Dat wil hij, maar hij maakt wat voorbehoudjes over het uitlopen van het traject. De rug is wat gammel en de heupen kraken de laatste tijd ook steeds vaker. Verder is het hoofd wat lam in verband met te lichte trainingsactiviteiten de laatste maanden. Toch stemt hij in.
Mee gaan ook buurman Philippe en wederhelft Nicole. Die willen ook wel eens een stevig stuk hardlopen, hoewel ik ze uitleg dat er niet al te hard gelopen dient te worden op dat soort afstanden.
Mumu brengt ons op zondag vroeg in de ochtend met de auto naar Houyet. ‘Toch best een end, met de auto al’, denk ik nog even. De loopomstandigheden zijn perfect. Rondom het vriespunt en droog.
We starten op de brug over de Lesse in Houyet. Han en Nicole liggen gelijk een straatlengte voor. M’n ‘we doen het lekker rustig aan idee’ ligt meteen aan duigen. Meteen voelt Philippe zich geroepen om vooraan te gaan draven. Mijn gemoed zinkt in de schoenen. ‘Dat wordt afzien straks’, gaat het door mijn hoofd…
De eerste 15 kilometer door het Lesse dal zijn waanzinnig mooi. Ruige natuur, veel omgevallen bomen en een smal paadje dat regelmatig onder een boom doorkruipt of over wat wegversperringen heen springt. We zijn met zijn vieren in het dal en komen pas na anderhalf uur iemand tegen. Regelmatig worden we over een ijzeren trapje een rotspartij over gevoerd. We zijn onder de indruk van de schoonheid van het parcours. Bij een eerste serieuze klim het dal uit bij Furfooz valt het tempo terug. Er wordt een stuk gewandeld. Niet dat het zo steil is, maar langzaam snappen de dravers dat we nog een heel stuk voor de boeg hebben.
Na Furfooz dalen we weer af, het Lesse dal in. Boven de Aiguilles de Chaleux, een in onbruik geraakt klimgebiedje, maken we een korte stop voor foto’s. Ik vertel dat ik een keer op het smalle, twintig meter hoge rotsnaaldje dat we onder ons zien, ben geklommen, en dat ik, eenmaal boven op de fallus van steen, samen met mijn klimmaat ervan overtuigd was dat er speling zat in het grote blok op het topje. Het wiebelde flink en dat was best eng. Twee jaar later werd het klimgebied verboden terrein, wegens instabiele rotspartijen….
We lopen door. Afdalen, Lesse over, Chateau de Walzin, een prachtig kasteel boven op een metershoog rotsmassief. Via Falmagnoul boven op het plateau voert de GR ons het Maasdal in. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Na de Colebivallei wijzen de GR pijlen ons naar boven via het Alegnepad, meer een halve klimwand dan een pad. We naderen de Chamonix, de klimkroeg boven aan de rotsen, onze ravito. Daar wacht Mumu op ons. Het valt mee, Mumu zit nog niet aan het bier. We eten een soepje en nemen een flinke pauze. De uitspanning is ons enige rustmoment, want het is te koud om lang op een van de bankjes die we onderweg tegenkomen uitgebreid de benen te strekken.
Dan dalen we weer af naar de Maas, dwars door het klimmassief van Freyr. Na een saai stuk langs de Maas klimmen we het dal weer uit bij Dinant via een steil zigzagpad dat ons boven de stad brengt. Inmiddels hebben we ruim dertig kilometer gelopen. Het tempo is er wat uit. ‘Zie je nou wel’, wil ik het drietal uitleggen. Maar de gezichten om mij heen staan een beetje op overleven en lijken geen zin te hebben in een snelcursusje langlopen. Voor Han wordt het steeds meer een kruistocht. Na het Leffe klooster en de gelijknamige steenmijn, begint ook Philippe in zijn voegen te kraken. Nicole geeft geen krimp. Als ik een paadje dat gestaag klimt, hardlopend attakeer plakt ze heldhaftig achter me aan …
Han besluit om een shortcut te maken, een wijs besluit. Uiteindelijk verklapt zijn GPS ding dat hij er een flinke marathon op heeft zitten. Het gaat Nicole dan duidelijk niet snel genoeg meer. Na een klim tot Awagne, weer boven op het plateau, worden we door de roodwitte markering weer helemaal naar de Maas gestuurd. In afstand niet ver, maar mijn knieën beginnen toch wat te protesteren. Dan een laatste klim van de Maas naar boven. Mijn voornemen om de laatste stevige helling hardlopend te slechten is toch geen best idee, ik ben inmiddels ook wel moe. Nicole heeft duidelijk nog wat energie en speert naar boven. Ons GR avontuur eindigt in Evrehailles. Van hieruit dalen we af naar Bauche, aan de Bocq, waar Philippe woont.
Resumerend: Een prima loopje. Mooi en ruig, met gematigd geklim (onder de 1000 hoogtemeters). We dopen het ‘une Petite Sortie Sauvage’. Een aanrader, buiten het zomerseizoen: In de zomer is de Lesse vergeven van kanovolk. De GR 126 staat prima aangegeven. Een gpx bestand dat we van internet plukten was eigenlijk niet precies genoeg om op te lopen, maar de roodwitte GR signalering voldeed prima. Er zijn weinig ravitailleringsmogelijkheden onderweg, de beste optie is de Chamonix (halverwege) en een Delhaize (supermarkt), vlakbij het Leffe klooster.
http://www.runmap.net/route/1355883
(We liepen de route in omgekeerde volgorde, en plakten er nog een stukje buiten de GR aan vast om thuis te komen. Verder heb ik het gevoel dat het totaal aantal kilometers wat hoger ligt.)