Selecteer een pagina

In trailminnend Nederland gebeurt nogal het een en ander. En gelukkig maar! Mooie trails schieten als paddenstoelen uit de grond. Zo ook de Lochemtrail die op 15 september zijn debuut had.
Meteen hoor ik de kritische, natuurminnende lezer denken: ‘Weer een trail, de commercie slaat toe, de natuur gaat eraan!’ Daar kan ik zo uit eerste hand enkele dingen over opmerken.

1. In de eerste plaats is er controle van buitenaf. Mooie trails gaan vaak door natuurgebieden die deels voor publiek gesloten zijn. Wil je daar als organisatie met je trail doorheen, dan is overleg met organisaties als Staatsbosbeheer, het Gelders Landschap of Natuurmonumenten geboden. Dat betekent dat je aan voorwaarden moet voldoen, lees: afval ruimen, oog voor het groen en niet onbelangrijk: je moet betalen. Een bedrag ter ondersteuning van het onderhoud van de paden. Voor de goede orde: dat laatste daar zijn natuurminnende organisaties verre van rouwig om.
Kortom: er wordt toezicht gehouden en er worden fondsen ingezameld om de paden te onderhouden.

2. Daarnaast komt er vanuit trailminnend Nederland zelf het initiatief om de boel schoon te houden. Trailrunners dragen veelal heupgordels en rugzakken waarin gelzakjes en ander afval verdwijnen. Organisaties als die van de Ecotrails delen daarnaast afvalbuidels (gaas-zakjes) uit, die je met klittenband aan je gordel kunt bevestigen. Mijn persoonlijke ervaring: trailrunners houden de trail schoon (daar sta ik voor 100% achter). Dit in tegenstelling tot wegwedstrijden waar iedereen te pas en te onpas dingen laat vallen in de veronderstelling dat de bezemwagen een en ander wel zal ruimen.
Persoonlijk zou ik een boeteregeling niet eens erg vinden, al is dat in trailland dus gelukkig niet aan de orde.
De Lochemtrail dus. Als kind ken ik het prachtige achterland van Zutphen goed vanwege een opa en oma die aldaar de hond uitlieten. Een prachtig bosgebied doorspekt met landerijen, kastelen en pittoreske dorpjes in de driehoek Zutphen – Lochem – Ruurlo. De trail doorsnijdt dit gebied en bestaat uit aan elkaar geknoopte paden over de gebieden van verschillende landeigenaren. Een continue afwisseling van single/ double trails, gras/ zand, bosgebied/ maisvelden en heide/ asfalt. Slechts een miniem deel bestaat uit asfalt (5%), maar zoals collega-trailster Stella Petric terecht opmerkt in haar verslag: ‘…dat is in het grotere geheel totaal niet storend…’.

Het ophalen van de startnummers gebeurt bij camping Reusterman, Van daaruit is het 200 meter lopen en een grotere weg oversteken, waarna je bij de start bent. Vlak voor de weg een verkeersbord met ‘max 30 km’ erop waar loopmaat Mark en ik ons laten fotograferen met Stella die net haar TDS achter de rug heeft. Haar vriendin merkt lachend op: ‘Je bent nu een collectors item!’ In 28 uur volbracht ze haar 119k.
De start is op de Lochemse Berg. Dit is geen Limburgse Pietersberg, maar toch zorgt hij met name de eerste acht kilometers voor de hoogtemeters (in totaal 275). Het trailgehalte is wat mij betreft goed af te meten aan de hoeveelheid zwieptakken die me om de oren slaan. Sommige delen worden gewoon weinig belopen en zijn al zeker niet gekapt-voor-de-trail.

Met 122 trailers banen we ons een weg over de Lochemse Berg. Na ongeveer acht kilometer wordt het parcours vlakker als je de weg bent overgestoken naar het Lochemse Graafschap. Stukken recht bospad worden afgewisseld met kringelende single-tracks waardoor je eigenlijk grotendeels niet weet waar je echt bent. Wat mij betreft hét kenmerk van een goede trail.
Mijn laatste trail was de Veluwezoomtrail (53k) op 23 juni en ik heb dan ook onder andere door een blessure wat trainingsachterstand. Desondanks is het parcours goed te doen. Nadat je bekomen bent van de Lochemse Berg, kom je al snel in cadans en is het meters maken. Ik nestel me achter de eerste dame van dat moment. Ze gaat voortvarend tekeer, maar na 21 kilometer loopt ze snoeihard tegen een kerel met een hamer aan. Daar waar ze eerst vol gas gaf en mij soms deed wanhopen, gaat ze nu op de rem om na 21k over te gaan op wandelstyle. Voorheen liep ze slechts eenmaal een halve marathon en dat is precies waar het licht uitgaat. Edoch een en ander belooft wat voor de toekomst en bij deze dank ik haar nogmaals dat ik ruim 15k in haar kielzog, gezellig mag meerennen. Bij mij gaat het licht gelukkig niet uit. Althans, niet daar;-) Het gebeurt pas op 28k, waarna ik de nodige minuutjes verspeel.

In die laatste kilometers nemen de hoogteverschillen weer wat toe en dat nekt me. Een dame komt de deelnemers tegemoet gelopen langs het parcours en brult mij toe: ‘Nog maar een klein stukje!’ ‘Mooi!’, schreeuw ik. Waarna ze eraan toevoegt: ‘Nog ruim een kilometer!’ Ik vloek binnensmonds; dat is in dit stadium zeker géén klein stukje. Zoals loopmaat Mark later terecht opmerkt: ‘Jan hier worden mannen gemaakt en gebroken. Je mag zelf uitmaken tot welke categorie je behoort!’ Gelukkig gaat die laatste kilometer naar beneden en ik finish met een pirouette, waarna ik achterwaarts over de meet kom. Je krijgt het publiek waar je recht op hebt; ik ontvang hartelijk applaus.
31k – 48e plaats – 2.43.29

Details:
De fouragering is bescheiden, maar prima. Een post op 14 kilometer op het erf van een boerderij en op 24 kilometer nog een kampeertafel met water. Echte trailrunners zijn zelfvoorzienend en dat is ook uitstekend.
De markering is uitstekend. Oranje pijlen markeren de afslagen, tevoren en na afloop bevestigd door oranje linten.
Het meest technische deel van het parcours betreft een steile afdaling op een motorcrossparcours. Nadat je onder een hek bent doorgedoken, daal je daarna steil naar beneden met de leuning aan de hand. Daarnaast wordt het parcours gekenmerkt door voortdurend stukken single trail met scherpe bochtjes en laaghangende takken.
Conclusie
Prachtige, afwisselende trail. Uitstekend gemarkeerd, met – trailrunning-eigen – Spartaanse fouragering. Heel veel positieve geluiden van de deelnemers van deze eerste editie, zie tevens het gastenboek van www.lochemtrail.nl.
Organisatie, bedankt!

Splash this around