Door: Sylvie Houbiers
Op 4,5 uurtjes vliegen wacht mijn avontuur waar ik al een paar maanden naar uitkijk: een hele week trailen op Lanzarote. Ik ben nog nooit op dit eiland geweest, maar aan de hand van foto’s en filmpjes, ben ik al bijna verkocht aan het mooie ruwe landschap. Ik heb nog nooit op dit soort terrein gelopen dus de uitdaging is stevig.
Geland! Ik ben over-enthousiast. Mark staat me namens MudSweatTrails op te wachten om me naar het hotel te brengen. Wat een super service! Het is prachtig weer en tijdens het ritje naar het hotel, mag ik al een beetje spieken naar het landschap om mij heen. Dus hier gaan wij een hele week doorheen lopen.. gaaf! Het eiland telt 150 vulkanen en wij mogen er hier een aantal van beklimmen deze week!
Het resort waar we deze week verblijven is ook een positieve verrassing, het ligt in het plaatsje Costa Tequise. Ik proef meteen de sportieve sfeer. Er lopen allemaal mensen in hun fietstenue en andere sportkleding. Het blijkt dan ook dat veel triatleten hierheen komen om te trainen vanwege de omstandigheden op het eiland die vergeleken kunnen worden met die op Hawaï (waar de meest prestigieuze Ironman wordt gehouden).
Ik ontmoet mijn roommate Greet waar ik het appartement mee deel. Gezellig! We gaan om 19.00 uur eten in het hotel. Het eten is er super. Ook hier weer merk je dat het hotel gericht is op sporters. Een uitgebreid buffet met gezonde gerechten kijkt ons lachend en smakelijk aan. Na de eerste avond hiervan geproefd te hebben, zullen we de meeste avonden dan ook in het hotel-restaurant onze inwendige mens verwennen. Na het eten staat onze eerste run op het programma. Een vlakke 10 km langs de kustlijn om elkaar een beetje te leren kennen. Ik ben best zenuwachtig want je weet nooit van te voren hoe sterk en snel een groep is. Maar die eerste avond gaat dat heel goed. Het is dan ook een vlakke run waar ik altijd wat minder moeite heb om het bij te houden dan met afstanden waar flinke hoogtemeters in zitten. Dat zal de rest van de week dan ook heel duidelijk worden.
EXPLORER TRAIL
Na een fijne lange nachtrust komen we de volgende ochtend om 7:30 uur bij elkaar in het restaurant om samen te ontbijten. Tijdens het ontbijt wordt het programma van de dag uitgelegd. Spannend! Vandaag staat een 21 km run op het programma. Inwendig krijg ik het al warm bij het horen van de 1000 hgm die gepaard gaan met deze run. Klimmen en dalen zijn niet mijn beste vrienden.. Iets met angst.. maar goed, eerst maar even afwachten want ik heb geen idee hoe en wat. En daarbij ben ik hier niet om het gemakkelijk te krijgen. Ik ben hier om te trainen voor de Marathon des Sables. Ik ben dus hier om te leren en om kilometers te maken in een gebied dat grotendeels overeenkomt met het terrein van de Sahara, want die bestaat niet alleen uit zand.
Het is een prachtige route die we lopen. En we mogen niet 1 maar 3 vulkaantoppen beklimmen. Ik beklim ze allemaal en dalen hoort daar dan ook bij. Ik heb het zwaar en deze run is dan ook de grondlegging van wat me de rest van de week staat te wachten. Het wordt dus geen gemakkelijke week. Oh ja, dat was ook niet de bedoeling.
Maar ik vind het prachtig, ik vind het gaaf! Zoiets heb ik nog nooit gedaan! Wauw, dit is wel andere koek dan de heuvels in Zuid-Limburg, die bijna vlak lijken ten opzichte van deze bulten!
HARBOUR TRAIL
Dinsdag breekt aan en vandaag staat ook zo’n 20 km op het programma met nóg meer hoogtemeters dan gisteren. We rijden naar Playa Quemada van waar onze tocht zal beginnen vandaag. Ook deze is weer van het kaliber flink klimmen. Bij de eerste klim sta ik me zelfs bedenkelijk af te vragen: ‘hoe dan?’ Maar als ik begin nadat ik Mark heb gevraagd om voor mij te lopen zodat ik kan spieken waar ik mijn voeten moet zetten, blijkt het toch te gaan. Langzaam en gestaag kruip ik omhoog.
Op momenten moet ik me zelf met handen en voeten naar boven werken. Doen de anderen dat ook zo? Ik stop en staar omhoog. Ja, staar want wat zijn die mensen allemaal snel! Hoe doen ze dat? Maar ook zij hebben in ieder geval handen en voeten gebruikt. Eenmaal boven staat me weer een fantastisch schilderachtig uitzicht te wachten. Was ik maar sneller, dan kon ik hier langer van genieten. Maar het was de klim meer dan waard. En de groep is zo aardig en respectvol voor elkaar. Niemand die moeilijk doet om te wachten op elkaar. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Onderweg naar onze volgende klim, komen we botten tegen waarvan we niet zeker weten welk dier zijn leven daar heeft gelaten. We besluiten om hem aan te kleden en van hem een runner te maken die er iets minder goed vanaf gekomen is tijdens zijn tocht naar boven. Het ziet er komisch uit en we maken grapjes over hoe afgetraind hij eruit ziet.
Na terugkomst ga ik naar het strand waar ik mij trakteer op een heerlijke smoothie die ik echt verdiend heb, vind ik.
NORTH TRAIL
Woensdag is voor mij de zwaarste dag! Mijn benen willen niet terwijl het bij de andere lijkt of ze een heel nieuw stel benen onder zich hebben. Maar uiteraard gaan we volle goede moed door! Want ik wil niks missen! Met drieën nemen we de verkorte route waardoor ik de vulkaan krater die ik zo graag had willen zien, helaas mis. Maar ik ben zo blij dat ik niet alleen ben en met zijn 3-en lopen we eveneens een mooie route naar boven waar we op de rest wachten.
Op een bepaald moment spitst de groep zich en wij gaan vanaf daar naar Mirador del Rio waar we genieten van een mooi uitzicht en ik het gevoel heb dat ik toch nog een beetje kan lopen want de klim naar boven (al dan wel over een asfaltweg, dus niet moeilijk) kom ik goed omhoog.
LA GERIA
Donderdag is aangebroken en dat is de dag waar ik ook wel naar uit gekeken heb. We gaan namelijk naar de wijnvelden. Ik had deze thuis al opgezocht en het zag er fantastisch uit op de foto’s. Via een prachtige route en een fikse beklimming zien we vanaf de top de wijnvelden al liggen. In werkelijkheid blijkt het nog mooier te zijn! Het lijken kunstwerken tegen de bergwanden. Ronde uitgegraven kuilen waar de wijnstokken in geplant worden. Van ver zie je ze al liggen. Het is met zoveel precisie gedaan door de wijnboeren! Een prachtig stukje handwerk! De druiven zijn inmiddels al geplukt dus je ziet geen groen aan de stokken maar het blijft een magisch gezicht. Ik word er gelukkig van!
Bijna de hele groep gaat ‘s avonds nog mee met de nighttrail. Greet, Fransiska en ik hebben besloten de wandeling te doen dus we gaan wel mee. De wandeling is een andere route. Het is pikkedonker en we lopen een pas op omhoog. Na ongeveer 3 km gelopen te hebben, stoppen we en nemen we een moment rust om van de waanzinnige mooie sterrenlucht te genieten! Wat is dit mooi! Zoveel sterren, het is pure magie! We wandelen kletsend terug naar beneden en wachten daar in een typisch Spaanse kroegje, waar de barman ons liever ziet gaan dan komen, op de rest. Ik heb genoten en het was erg gezellig met de twee meiden tijdens de wandeling. De anderen hebben een super gave beklimming en daling gedaan, hoor ik van de uitgelaten enthousiaste lopers. En wat ik op de filmpjes zie hebben ze zich goed kunnen laten gaan op de paadjes in het donker.
RUSTDAG
Vrijdag is rustdag. Het is wederom een mooie, zonnige en warme dag. Voor een aantal mensen van onze groep betekent rustdag gewoon een tochtje van dik 20 km lopen. Ongelofelijk hoe sterk sommigen zijn! Respect! Voor mij is het dé perfecte dag om te gaan oefenen met mijn rugzak die ik tijdens de MDS mee neem. Het is de eerste keer dat ik hem tijdens het lopen ga meenemen en het blijkt al een hele onderneming om het ding om te krijgen. Hoeveel touwtjes en sluitingen kan een rugzak hebben. Met hulp van Greet lukt het om uiteindelijk te kunnen vertrekken. Ik heb er van alles in gestopt wat ik kon vinden om hem op een gewicht van ca. 5 kg te krijgen. Van boeken tot kleding, van flessen gevuld met water tot een pak muesli van bijna een kilo etc. Als me iets zou gebeuren onderweg en ze zouden me vinden zouden ze zich, terecht, afvragen wat ik van plan was. Het was echt een onsamenhangende inhoud.
Ik loop zo’n 8 km met mijn nieuwe buddy. Het gaat eigenlijk goed tot mijn verbazing. Oké, ik heb wel de hoogtemeters gemeden, maar de kop is er vanaf.
In de middag gaan we met zijn allen naar het lokale visrestaurant. Hier heb ik ontzettend naar uitgekeken! We besluiten heerlijk ernaar toe te wandelen, een mooie wandeling langs de Boulevard van zo’n 5 km. Daar aangekomen krijgen we een gezellige tafel. Het uitzicht is geweldig! Alsof je óp zee zit! De sfeer is er typisch Spaans. Veel lawaai van temperamentvolle Spaanse, lokale mensen en toeristen, veel licht, typische Spaanse aankleding, gezelligheid en de heerlijke geur van eten! De gerechten zijn om te smullen. De bediening is fenomenaal en heeft zelfs glinsteringen in de ogen, je ziet dat ze hun werk heel graag doen! En we genieten dan ook met zijn allen met volle teugen! Stiekem beginnen we onze wandeling terug naar het hotel met lichte tegenzin. We zijn allemaal zo voldaan van het lekkere eten dat we 5 km toch net iets te lang vinden. Maar uiteindelijk is het een heerlijke wandeling!
DE KONINGSETAPPE
Zaterdag.. ook naar deze dag heb ik de hele week uitgekeken. Maar eerder met een beetje angstzweet in mijn handen. Het is namelijk de zwaarste etappe van de week met ook de meeste hoogtemeters, ook wel de Koningsetappe genoemd. Voor de mensen die niet de hele willen lopen, is er de mogelijkheid om er een 22 km toch van te maken. De lange route blijkt 30 km te zijn. Stiekem hoop ik dat die laatste lus niet al te zwaar is zodat ik de lange mee kan lopen. Maar ik besluit ook voor mezelf dat als er nog flink wat hoogtemeters in de laatste kilometers zitten, dat ik afhaak naar de korte. Ik wil niet dat laatste stuk ook nog eens iedereen ophouden. Ik hoop dat ik onderweg de kans krijg om daar achter te komen en dan weet ik ook of ik het überhaupt aan kan. Ik weet niet wat mijn benen vandaag met mij van plan zijn.
We starten vanuit surfersdorp Famara een stukje over het strand waar de surfers zich al klaarmaken voor de hoge golfen. Na een warming up van Charissa vertrekken we dribbelend naar de voet van de berg voor ons. De beklimming is een lange… een hele lange… ik heb het zwaar maar het is weer zo gaaf! Ik zou zo graag beter willen zijn in wat ik nu aan het doen ben! Want het is zo machtig mooi om je op deze manier door de natuur voort te bewegen.
Een uur en 652 hoogtemeters later, staan we boven niet wetend wat me nog te wachten staat . Wat een beklimming!We gaan verder richting Haria waar ons heerlijke koffie staat te wachten. Alleen moeten we daar nog een paar hoogtemetertjes voor over hebben. Wat volgt zijn nog 3 bulten en bij de laatste denk ik heel eerlijk: Oh my God, niet nog één. Ik wil koffie! Maar je moet er wat voor over hebben. Maar aan alles komt een einde, dus ook aan die laatste beklimming, zeg ik oppeppend tegen mezelf. En dan komen we eindelijk aan in Haria. Wat is het er gezellig. Er is een lokaal marktje en de Spaanse sfeer springt er weer uit! De koffie ik heerlijk en al was ie niet lekker, dan nóg had ik hem heerlijk gevonden na al die beklimmingen, rotsen, lavazand en afdalingen. We hadden hem verdiend.
We hebben 15 km en 1.000d+ in de benen zitten als we verder gaan met onze koningsetappe. Dat betekent dat we de meeste hoogtemeters gehad hebben, en dat stemt mij stiekem blij. Na een lange klim naar boven (het zou de laatste zijn), komen we op het punt dat we de groep kunnen splitsen. De groep die minder kilometers wilt lopen, wacht een steile, technische afdaling. De andere groep maakt een lus van zo’n 8 km wat meer glooiend naar beneden. Wat een verrassing als iedereen kiest om samen de laatste 8 kilometers te lopen… we maken het samen gewoon af! Het is een mooie, lange afdaling en het gaat zelfs een stuk beter dan de vorige dagen. Nog steeds langzaam maar toch al merendeels dribbelend kom ik aan het eindpunt van onze allerlaatste run in Lanzarote.
Wat een week, wat een mooie Trails, wat een gave speeltuin, wat een leuke groep, wat een goede organisatie, wat een grensverleggende uitdagingen! Ik heb veel geleerd en enorm genoten! Het eiland ademt sport uit, in het hotel waan je je in de wereld van de topsport. Ik zou eraan kunnen wennen!
Trackbacks/Pingbacks