Door: Jeroen Schröer
Op het vliegveld van Marrakech heten Gideon en regelneef Mohammed onze groep welkom. We droppen onze tassen in het hotel en duiken al snel de medina van Marrakech in voor een food tour. We maken al snel kennis met de Marrokaanse cultuur en tradities. We eten we harira, msemen en tanjina (gestoofd vlees) bij het beroemde restaurant Chez Lamine waar ook diverse top koks zich hebben laten inspireren. Na de culinaire rondleiding lopen we richting het Jemaa el-Fnaa plein waar we ons mengen in de grote mensenmassa die daar op de been is.
Zondagochtend verlaten we het chaotische Marakech via een lange rechte weg richting het Atlasgebergte. Onderweg stapt onze Marokkaanse gids Radouane in en is de groep compleet. We passeren het dorpje Moulay Brahim en stoppen langs de kant van de weg. Voor ons een kale vlakte met stenen en even vraag ik mij af waarom we hier stoppen. Al snel wordt duidelijk dat deze troosteloze vlakte het beginpunt is van onze zesdaagse route. We zijn hier tenslotte gekomen om te trailrunnen. We vullen onze trailvesten met water en snacks en gooien er meteen een lekker tempo in. Al snel worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over een groene vallei. Daarachter het decor van verschillende 4000 meter hoge toppen van het Atlasgebergte. We dalen af naar Asni en rennen over groene vlaktes waar kuddes schapen grazen. Op het heetste moment van de dag heeft de zon hier vrij spel en is het al flink zweten. We passeren een oude zoutmijn en krijgen een demonstratie van de zoutwinning die hier in het verleden niet onverdienstelijk was. Met de hand wordt het zoute water uit de mijn naar ondiepe bassins geleid, waar het onder invloed van zon en wind verdampt. Het achterblijvende zout kan vervolgens worden geoogst en verkocht. In Ouirgane verblijven we in een prachtige ecolodge en eten we dadels en noten in de tuin.
De volgende ochtend laten de groene oase van Ouirgane achter ons. Tussen jeneverbessen en lavendel rennen we over de geitenpaadjes omhoog. Na een paar kilometer dalen we langs een stijl pad af naar een rivierbedding, die we verder stroomopwaarts zullen volgen. Links en rechts zien we groepjes eenvoudige uit leem gebouwde woningen. In het stroomgebied van de rivier ontmoeten wij de lokale bewoners die hier gewassen verbouwen en groepjes geiten en schapen laten grazen. De temperatuur loopt lekker op en dan is het in en rond het water prima vertoeven. Wanneer we uit de rivierbedding omhooglopen staat Mohammed al met zijn witte Mercedes bus op ons te wachten met een heerlijke lunch. ’s-Middags klimmen we naar de 2.480 meter hoge Tizi Mzik waar vanuit een hutje heerlijke verse sinaasappelsap wordt verkocht. Onze bestemming van deze dag en een groot deel van de route van morgen zijn hier al goed zichtbaar. Na een flinke afdaling arriveren we in Imlil, het centrum van de bergsport in het Atlasgebergte en woonplaats van Radouane en Mohammed. In deze omgeving is de impact van de aardbeving nog goed zichtbaar. Het grote aantal ingestorte en onbewoonbare huizen zijn de stille getuigen van de ramp die in 2023 plaatsvond. In het kleine centrum strijken we neer op een terras en onder het genot van munt thee kijken we naar afgeladen busjes, volgepakte ezels, mannen gekleed in djellaba’s en het Marokkaanse leven dat zich grotendeels op straat afspeelt. ’s-Avonds worden we uitgenodigd bij familie van Radouane, leren we meer over de Berbercultuur en laten we ons de couscous goed smaken.
De derde dag lopen we langs een irrigatiekanalen dat ons naar Cascades de Imlil voert. De kleine waterval is niet alleen een trekpleister voor toeristen maar ook de lokale bevolking zoekt hier verkoeling en vertier. Daarna maat het frisse groen al snel plaats voor een steenlandschap dat zomaar uit een willekeurige Star Wars film zou kunnen komen. We steken een bergrug over en vervolgen onze route langs aangeplante dennenbomen naar Tizi n’ Tamatert op 2280 meter hoogte. Waar normaal het uitzicht de tocht waard moet zijn is het nu koud en mistig. Weggedoken achter een paar muurtjes nuttigen we onze lunch. Een prachtige snelle downhill zorgt ervoor dat we al snel weer zijn opgewarmd voor de laatste lange klim die ons naar Tacheddirt voert. Het dorpje ligt ingeklemd tussen een aantal hoge bergen aan het einde van een vallei en telt zo’n 300 inwoners. Het avondeten komt uiteraard in een tajine op tafel. De tajine is een aardenwerken stoofpot uit de Berberse keuken. In Marokko wordt de tajine vooral gebruikt voor stoofpotten van vlees en groenten samen met diverse specerijen en aardappelen en zal ook de komende dagen op het menu staan.
Die nacht heeft het in het dorp flink gehageld en als de wolken wegtrekken zien we dat de bergen om ons heen zijn bedekt met een laag verse sneeuw. Niet direct het beeld dat je verwacht bij een reis naar Marokko maar wel ontzettend gaaf. Tijdens de 7 kilometer lange en pittige klim naar Tizi n’likemt wordt de wereld om ons heen steeds witter, gaat het steeds harder waaien en daalt de temperatuur tot onder de nul graden. Tegen de tijd dat we op de 3555 meter hoge pas zijn lopen we warm ingepakt in een flink pak sneeuw. Aan de zuidkant ligt aanzienlijk minder sneeuw en al snel bereiken we een verlaten vallei waar we even kunnen uitrusten en opwarmen van de stevige klim eerder die ochtend.
Langs een kabbelend riviertje met groene oevers volgen we het pad richting Tizi n’Ououraine. Sinds het ontbijt waren we al even onderweg en iedereen begon wel honger te krijgen. Nou had Gideon die ochtend bij de briefing wel lachend gezegd dat ons een man met een ezel tegemoet zou komen met de lunch, maar iedereen dacht dat dit een grapje was. De verbazing was dan ook groot toen we eerst een ezel, toen een heerlijke lunch en uiteindelijk een man aantroffen die ons geduldig op deze plek stond op te wachten. Het Atlasgebergte kent vele gezichten en het landschap verandert continue. We naderen de Sahara en richting het zuiden ontstaat een duidelijke lijn van groene nederzettingen, afgewisseld door grillig landschap zonder enige vorm van begroeiing. In het westen steekt de top van de Toubkal af tegen de blauwe lucht. Na vier seizoenen in één dag eindigen deze lange etappe in Amsouzart. Kom maar op met die tajine!
We zijn nog niet zo lang onderweg als een enthousiaste man ons vriendelijk tegemoetkomt. Zo gebeurt het dat we na een paar kilometer op een terrasje onder de walnotenbomen belanden. Bij de thee wordt brood met heerlijke honing geserveerd, niet uit een potje maar zo uit de honingraat. We verlaten het groene dal en vervolgen onze weg naar Lac d’ifni, een blauw meertje op 2.500 m hoogte midden in het Atlasgebergte. We worden onder luid geblaat ontvangen door een grote kudde schapen en doen ons tegoed aan de koude blikjes cola die bij een hutje aan de oever verkocht worden. We lopen nog twee kilometer over de met stenen bezaaide bedding van het meer voordat we beginnen aan de 1.400 m lange klim naar de Tizi n’Ouanoums op 3688 meter hoogte. We zijn ongeveer een uurtje onderweg als blijkt iemand zijn telefoon bij het hutje aan het meer heeft laten liggen. De onvermoeibare Radouane twijfelt geen moment en werpt zich op als vrijwilliger voor de bonus kilometers. De rest van de groep klimt gestaag verder en nog voordat we boven op de pas zijn, heeft Radouane ons alweer in het vizier. Op de pas genieten we van het uitzicht voordat we het laatste stukje afdalen naar de Refuge du Toubkal. In de hut is het een gezellige lawaaiige chaos. Terloops krijgen we het nog aan de stok met een groepje Japanners, waarvan wij de hutsloffen in bruikleen hadden genomen. Uiteindelijk bleek toch dat zij de rechtmatige eigenaar van de mooie gele puntige pantoffels waren.
Na een slechte en korte nacht maken we ons klaar voor de klim naar de top van de 4.167 meter hoge Toubkal. Onder de sterrenhemel loopt een lang lint van mensen met hoofdlampjes naar boven. We genieten van het prachtige schouwspel van de opkomende zon en na een klim van bijna 2 uur kunnen we elkaar op de top van de hoogste berg van Noord-Afrika de welverdiende high five geven. Die avond eten we op een dakterras aan het Jemaa el-Fnaa plein in Marrakech. Wat een contrast met de dagen ervoor. We bedanken Gideon voor de geweldige begeleiding van onze groep en verassen hem met een paar prachtige gele puntige Marokkaanse pantoffels. Het was een geweldige groep en het enthousiasme van Gideon en Radouane werkt aanstekelijk en motiverend. Ik kijk terug op een reis die veel meer was dan trailrunnen in het prachtige Atlasgebergte. In mijn herinneringen blijven vooral de momenten waarop we van dichtbij kennis mochten maken met het Marokkaanse cultuur en gastvrijheid van de lokale bevolking.
- Ieder jaar gaat Mud Sweat Trails naar de Marokkaanse Atlas. In mei met een stevige trail trektocht. In oktober houden we een wat makkelijker trail-camp vanuit het plaatsje Imlil, vlakbij Marrakech. Maar, ook hier gaan we de 4167 m hoge Toubkal op !
- Je kan nog mee van 25 oktober tot 1 november. Meer info vind je hier. Ter inspiratie kon je bovenstaand uitgebreid verslag van onze trail trekking lezen die we ieder jaar in mei doen.