Door: Cindy Coolen
Vol in mijn voorbereiding voor de Legends Trail kwam dan toch het nieuws dat deze niet doorgaat…. Misschien was het wel tegen beter weten in, maar dan heb je toch iets om voor te trainen en naar toe te leven. Ik persoonlijk heb dat wel nodig: een echt doel en geen virtuele uitdaging. Ondanks dat ik daar ook wel plezier aan kan beleven maar dat is toch anders. Dus: dikke streep door de Legends en opzoek naar iets anders want stilzitten is niet mijn sterkste kant.
Alle opties in het buitenland zijn uitgesloten dus dan maar in ons mooie landje zoeken. Het concept “Duinhopper” van Maarten en Marek was al eens de revue gepasseerd. Wikken en wegen:
- 220km is al ‘een dingetje’ maar wel een mooie uitdaging voor mezelf;
- Alleen twee nachten door de Duinen struinen. Hmm, nee dat is geen echte optie;
- Verzorging onderweg. Wie is er zo gek ?
Toch blijft het maar door mijn hoofd spoken. Dus toch maar voorzichtig contact gezocht met de heren en eens kijken wat de opties zijn. Al snel werd het duidelijk dat ik niet de enige was die plannen aan het smeden was. Dus links en rechts eens geïnformeerd en al redelijk snel ontstond er een groepje met gelijk gestemden die deze uitdaging ook wel zagen zitten (Rene Schoen en Theo Lamers). Ondanks dat ik deze heren niet echt heel goed ken en het feit dat ze normaal gezien een niveautje sneller lopen maakt het wel een extra uitdaging.
Al met al, check in the box voor punt 1 en 2, nu de verzorging nog. Ook deze laatste horde is redelijk snel genomen, mijn man wilde deze taak op zich nemen. Dus alle lichten staan op groen… of toch niet? Er komt mogelijk een avondklok en de onzekerheid neemt toe. Vanaf wanneer, vanaf hoe laat en lukt het dan nog wel ? Met de bekendmaking dat de avondklok op zaterdagavond om 21:00 uur ingaat lijkt het dan alsnog mogelijk. Daarmee hebben we wel maar 45 uur de tijd ipv de 48 uur tijdslimiet maar dat mag de pret niet drukken!
Donderdag ochtend nog even snel een Covid snel test doen, uitslag negatief… Yes!
Eindelijk
Donderdag komen we als lopers samen en om middernacht staan we met zijn drieën klaar bij de start in Hoek van Holland. Nog even snel een foto en dan richting Den Helder, of om het wat realistischer te houden: etappe 1 naar Scheveningen. We starten in de regen maar we zijn vol goede moed en energie dus dat maakt ons niet echt uit. Helaas maken we bij de eerste 3 km al een navigatiefout zodat we enkeldiep door het water banjeren. Lekker begin zullen we maar zeggen.
Toch gaan de eerste 30km vlot voorbij en het houd op met regenen, toch wel fijn. We naderen Scheveningen en dat is midden in de nacht een apart gezicht. Muisstil is het in de Westduinen en af en toe worden we verrast door de natuur. Een prachtige vos die net voor ons oversteekt doet mij beseffen dat we toch niet echt alleen zijn.
Na een korte stop bij de auto, net voor de haven van Scheveningen, gaan we verder naar het noorden. We lopen het gebied Meijendel in met trappetjes en heuvelachtige duinen…schijnt erg mooi te zijn maar in het donker is er niets van te zien. Dat maakt ook dat de toch al gladde trapjes een extra uitdaging vormen in de nacht. En voor ik het weet maak ik een flinke schuiver: scherp blijven dus! Als de zon weer opkomt lopen we via de Berkheide Katwijk binnen. 54km op de horloge en alles gaat nog volgens plan.
Zoals afgesproken staat in Katwijk de volgende post. Theo weet wat stoeltjes te regelen bij een lokaal koffietentje. We nemen hier even de tijd om te ontbijten en de rugzakken weer te vullen voor de volgende etappe. Als de dame van het koffietentje arriveert moeten de geleende stoeltjes weer snel terug achter het gebouw. Het is immers verboden om een “terras” te hebben tijdens de Covid periode, even niet bij stilgestaan.
In het licht van de opkomende zon lopen we verder richting Noordwijk aan Zee. De opkomende zon geeft je toch weer wat extra energie maar we laten ons niet verlijden om te versnellen want we moeten natuurlijk nog best wel een stukje. Kort na Noordwijk aan Zee staat onze volgend post. Even snel ons ding doen en weer verder alles gaat nog super en geen reden om lang stil te staan.
Terwijl we dwars door het Hollands Duingebied lopen besef ik me dat het een zware tocht gaat worden. Struinen door de duinen, weinig paden en gewoon het lijntje volgen is het beste. De mannen hebben af en toe wat meningsverschillen over welke kant we op moeten. Ik neem wat afstand en kijk wie er goed loopt… scheelt me wat extra meters. Ik merk dat ik het reguleren van mijn temperatuur moeilijk vind. Jasje aan, jasje uit het blijft een gepuzzel om lekker te lopen. Misschien zit het ook wel tussen m’n oren.
Gelukkig naderen we met daglicht de waterleidingduinen. Dit stuk is niet erg fijn om in het donker te lopen. En eerlijk gezegd keek ik ook erg uit naar dit gebied want in dit natuurgebied zien we waarschijnlijk herten en reeën, iets waar ik gek op ben. Onze weg loopt dwars door het prachtige duingebied en overal waar ik kijk zie ik reeën en herten. Zoveel dat het zelfs na enige tijd niet meer opvalt.
Navigeren zonder paden blijft lastig dus dit kost best veel extra tijd. Uit het niets zijn daar ineens Adriaan en Bart ze lopen gezellig een stuk mee. Deze gezelligheid geeft ook weer een lekkere boost. Als we, na ruim 3 uur, bij Zandvoort uit de duinen komen staat Kirsten ons op te wachten met thee en bouillon, echt super lief.
Nu we met de gastlopers en Kirsten bij de auto staan is het al snel heel gezellig. Door deze gezelligheid en omdat ik met iedereen wil kletsen, vergeet ik eigenlijk om goed voor mezelf te zorgen. Niet heel slim en dat merk ik tijdens de volgende etappe richting Bloemendaal. Voor het eerst krijg ik het wat zwaar en besef dat we nog niet eens op de helft zijn. Ok….focussen en mentaal voorbereiden op de koude nacht die gaat komen. Tja het mentale aspect is zeker niet te onderschatten tijdens een Ultra.
In Bloemendaal maken we ons klaar voor de nacht, voorraad aanvullen, hoofdlampje weer mee en zorgen voor de juiste kleding. Het weer ziet er niet al te best uit ik begin weer te twijfelen. Uiteindelijk besluit ik om maar direct mijn regenbroek en jas aan te doen en hoop hiermee de nacht goed door te komen. Nog even discussiëren we samen of we nog op schema liggen. Zonder dat we echt tot een conclusie komen gaan we weer van start.
We lopen de Kennemerduinen in op weg naar het pontje in IJmuiden. Theo maakt zich onderweg toch druk over de tijd ik probeer mee te tellen en zeg dat het wel goed komt. Dit ook om te voorkomen dat we in een neerwaartse spiraal terecht komen. Met de vermoeidheid en een lange nacht in het vooruitzicht wel erg belangrijk.
We wandelen wat vaker, ook niet gek als je bijna 24 uur non-stop onderweg bent. Maar hey, we zijn inmiddels wel over de helft!We komen aan bij het pontje in IJmuiden, hier nemen we de tijd voor een pauze. Ik merk dat het opstarten uit een warme auto steeds lastiger wordt.
We vertrekken met het pontje richting IJmuiden. Wat een contrast met de rest van het parcours, continue het geluid en stank van de hoogovens. Helaas zit er niets anders op dan het lijntje te volgen richting Wijk aan Zee. Ik merk dat ik meer en meer behoefte krijg aan een kort slaapje en stel dit voor aan de mannen. Maar helaas, er is geen tijd om even kort te slapen. De druk van het op tijd halen van de finish begint een dingetje te worden.
Ik weet uit ervaring dat 20 minuten slapen wonderen kan doen, althans voor mij. Met een paar opbeurende berichtjes van Ramon is er toch weer genoeg kracht om te blijven gaan. Aangekomen bij de post in Wijk aan Zee nemen we kort de tijd om even te pauzeren. Ik merk dat de anderen ook wat meer moeite krijgen met wakker blijven. Ik doe toch even mijn ogen dicht even heerlijk in mijn eigen wereldje wegzakken. Ramon maakt ondertussen mijn spullen in orde. We doezelen allemaal heel even weg, net genoeg om opnieuw weer verder te gaan. Het is ook niet makkelijk om uit een heerlijk warme auto op te staan en weer de koude nacht in te gaan.
Wanneer we verder de nacht in lopen besef ik mij dat dit de langste en zwaarste uren worden.. Mijn lies begint wat tegen te sputteren en voel me niet heel sterk ..liefst loop ik dan even alleen en probeer ik door te zetten. Plots zien we twee lichtpuntjes in de verte, dat zijn Richard en Suzan die een stukje met ons meelopen richting Egmond aan Zee. Helaas loop ik zo in mezelf gekeerd en heb niet heel veel van hun meegekregen.. even alleen dealen met alle ongemakken. Maar toch superlief dat ze dit willen doen.
Bij het binnenlopen van Zandvoort volgt opnieuw een verrassing. Daar zijn ineens, in het holst van de nacht, Margret en Addie met thee en het leuke nieuws dat Addie een stuk mee loopt. Hij loodst ons vakkundig door de duinen richting Bergen…Wat een lieverds. Zo blij met Addie! Wat een lastig stuk was dat, slootjes, water en oneindig veel zandduinen. Ook zit het weer niet echt mee… Het begint weer te regenen wat het allemaal nog wat zwaarder maakt.
Ik merk meer en meer dat het slaaptekort nu echt invloed op mij begint te krijgen. Ik zie weer van alles voorbijkomen, ik weet dat ik hier doorheen moet en dat het over is als het licht is. Ik zet mijn lampje uit en loop in het donker achter de rest aan. Dit helpt tegen de hallucinaties. Uiteindelijk word het altijd weer licht, een heerlijk moment. Aangekomen in Bergen staat de vrouw van Theo als extra ondersteuning voor ons klaar. We nemen afscheid van Addie en Margret.
Even pauze, snel ga ik in de auto zitten en doe mijn ogen even dicht. Ik heb geen zin meer in eten en drinken. Ik weet dat dit niet echt goed is maar op dat moment had ik alleen behoefte aan rust. We gaan weer verder op pad richting Schoorl naar de wel bekende “Schoorlse duinen”.
Tijdens de eerste kilometers in dit prachtige gebied slaat het noodlot toe. Theo heeft te veel last van z’n knie en moeten we helaas afscheid nemen van Theo. Gelukkig liep z’n dochter op dat moment met ons mee en die neemt de zorg op zich om Theo te begeleiden naar de auto. Deze komt wel even binnen… We zijn u nog maar met z’n tweeën. Maar met inmiddels 170 km op de teller is dat wat het is en opgeven is nog steeds niet aan de orde. Sterker nog, nu het weer licht is, begin ik er weer helemaal in te geloven dat we het gaan halen. In daglicht is alles toch weer fijner en geeft een positieve boost.
In Schoorl zien we Theo weer bij de post en die baalde nog altijd als een stekker. We starten weer en gaan opnieuw de Schoorlse duinen in. Wederom een prachtig stukje Nederland en ik kan zelfs weer genieten van het lopen en buiten zijn. Onderweg haakt Jeroen, een bekende van Rene aan en loopt een stuk met ons mee. We hebben inmiddels ook support van de vrouw van Theo (Karin). Ze is erg zorgzaam en navigeert ons feilloos richting Petten, zo fijn!
We gaan het strand op richting Petten en we proberen toch echt nog stukken te rennen. Bij km 190 nog een breekpuntje, de moeheid slaat toe en wil even helemaal niets…De tranen vloeien rijkelijk en negatieve gedachtes nemen even de overhand. Werkelijk alles doet pijn. Waarom? Je hoeft niets te bewijzen, stop ermee! Gelukkig geeft de rest mij een schop onder m’n kont en ga weer verder. Aangekomen in Petten worden we weer verzorgt. Ramon praat even stevig op mij in, hij ziet dat het niet heel goed gaat. Met duidelijke afspraken gaan we verder. Rene en ik hebben even de behoefte om samen te lopen. Gewoon even samen met onze “ellende”.
We laden ons op voor de laatste 20 km, Mathieu pikt ons op en loopt een stuk mee. Verderop staat Francois ons ook op te wachten en samen lopen ze een flink stuk mee. Dit geeft toch weer een geweldige boost, tja ondanks dat wij even samen wilde lopen. Door deze nieuwe boost en de wetenschap dat Den Helder nu toch echt dicht bij komt Dribbelen we lekker verder over het strand. Eigenlijk best bijzonder dat dat nog kan maar blijkbaar ruik ik de finish en we weten dat we het gaan halen en nog ruim binnen onze geschatte tijd ook.
We naderen Den Helder en zien de vuurtoren zwaaien…. een fantastisch gevoel, onbeschrijfelijk. De energie is voor even terug en we genieten van de laatste kilometers over de winderige gladde dijk. En eindelijk…… daar is de finish! Onvoorstelbaar blij en gelukkig als ik Ramon kan omhelzen.
Wat een avontuur was dit, ik zal dit nooit vergeten en zal deze herinnering mijn hele leven koesteren. Tot een nieuw avontuur!
Even een paar cijfers over mijn Duinhopper avontuur op een rijtje (met hulp van Garmin):
- Totale afstand: 225,1km
- Hoogtemeters: 2.836
- Aantal stappen gezet: 290.643
- Calorieën verbrand: 13.943
- Uren bewogen: 44
- Minuten geslapen: misschien 10