Door: Eline van den Berg
Op de bank, met een grote glimlach en een tikkeltje ongeloof. Heb ik dit echt gedaan?
Het klonk zo mooi.. in twee dagen slingerend in een diagonaal de Veluwe over. Door geurende bossen, langs kronkelende beekjes, dwalen over de eindeloze hei, uitwaaien over zandverstuivingen, adembenemend slingeren door de Posbank.. een ode aan ons mooie landschap. Een eigen stukje natuur waar plek is voor prachtig leven en geen ruimte voor de ratrace. De Veluwe Wintertrekking. Helemaal iets voor mij! Maar ik durfde niet..
In twee dagen 105 kilometer. Die trailtocht was niet bedacht met mij in het achterhoofd. Die was vast bedoeld voor die toffe, bedreven, sterke, ervaren trailrunners. Zij die ik ergens in het voorjaar ontmoette en in codetaal heb horen spreken.. de PTL, UTMB-punten, D+, graatjes, VP’s. Die taal klonk net zo overtuigend als ze ik plotseling dwars door de rivier zag oversteken. Met Buff op. Die op mijn eerste trailrunweekend trouwens op de verplichte paklijst stond. Een Buff?! En mijn favoriete Nike-bandje met dun siliconen randje die mijn piekhaar prima bij elkaar houdt dan? Een groentje was ik dus zeker, maar wel met een grote liefde voor het groen. En dat hadden we gemeen. En bleken die codetaal-sprekende mensen met Buffs op ook nog fantastisch lieve, enthousiaste, hartverwarmende mensen te zijn 🙂
De VWT (ik leer!).. het lonkende avontuur, het gaat niet uit mijn hoofd. Ik zie mezelf er al mindful – of eigenlijk mindless – rond hobbelen. Over krakende sneeuw, in de felle zon, wolkjes blazend. Als een vrolijk dartelend hertje door mijn bijna-achtertuin. (Het realistische scenario dat ik ook met m’n ziel onder de armen zal lopen vergeet ik maar al te graag). Maar wie denk ik dan te zijn.. met slechts een marathon op mijn naam, een klein beetje code-kennis en een bergtrail van 35km.. Niet zo verstandig. Weinig trailbagage en een dosis recent blessureleed. Ik hoor thuis op de Veluwe, maar nu op de VWT?
Ik ben er klaar mee. Ik wil het ZO graag. Ik wil voelen wat ik kan, misschien ook wel wat ik niet kan, ervaren waar mijn grenzen liggen, ontdekken wat het met me doet. Ik wil het proberen. Op de mooiste plek dichtbij. Ik wil gaan. Ik geef mezelf geen seconde meer dit te overdenken. Ik schrijf me in. Ik bedenk me hoe het inschrijfformulier oppopt in een mailbox en gelezen wordt door een van die toffe, sterke, doorgewinterde trailers en besluit… om daar ook maar niet verder over na te denken 😉 Als mijn naam dan ook nog prijkt op de doorgestuurde deelnemerslijst kan alle schroom overboord. Ja, ik doe mee. Nee, ik weet niet waar ik aan begin.
Het is 12 uur voor de start. Ik weet nog steeds niet waar ik aan begin, maar ik heb er ontzettend veel zin in! Ik omarm mijn eigenwijsheid en voel me super gedreven: dit is wat ik wil, ik ga ervoor. De koeienbel klinkt op mijn favoriete moment van de dag, de zon komt op en we gaan van start. Ik heb niet echt een strategie. Geen idee wat voor tempo bij zo’n ondenkbaar grote afstand hoort. Gewoon lopen. Genieten. Doorzetten wanneer dat nodig is. Net zo lang tot ik weer lachend uit dat donkere hol kom en kan genieten. Er is maar één harde afspraak die ik met mezelf maak, de moed hebben uit te stappen als dat het grootste respect aan mezelf betekent.
Het is ongelofelijk, maar ik ben bijna moeiteloos stralend onderweg. In gezelschap in een groepje, even alleen, in stilte samen. Ja, natuurlijk is het soms loodzwaar, maar het lukt en dat geeft zoveel energie! Ik heb nog nooit zo ver gelopen! Als Annelie zegt “iedere stap is nu een pr”, is die glimlach niet meer uit te wissen, ik voel me onoverwinnelijk. Het kan al niet meer misgaan. Al stort ik nu ter aarde, ik heb mezelf al zoveel cadeau gedaan. Ik geniet van de smalle paadjes, de kleffe modder, bomen in gekke vormen, een doorkijkje naar Radio Kootwijk, het zonnetje dat zich heel heel even laat zien. Een gevecht blijft uit.. we zien de finishboog, de rood-blauwe jasjes van die fantastische vrijwilligers die ons bij het kampvuur opwachten. Lachend over de finish na 57 kilometer, wat een ontlading!
Ik ben verrast hoe mijn lichaam zich na een nacht aanpast. Of zijn het slechts mijn gedachten? De vijf doorgeprikte blaren lijk ik te kunnen vergeten. Net als de brandplekken van m’n sportbeha en het (brute) heuvelwerk dat me te wachten staat. Gister ging het goed, dus waarom zou ik het vandaag niet kunnen? Een jasje minder, de belofte van een zonnetje. De eerste 15/20 km zijn geen probleem. Dan slaat het ineens toe. Een navigatiefoutje. Terug dwars door een hobbelig ‘mijnenveld’ waarin mijn voeten in alle standen worden gedwongen. Een blaar gevuld met vocht voel ik meebewegen en ik zit met knarsende tanden te wachten tot ie knapt.. Ik loop vrij plotseling alleen. De wind krijgt vat op me en de single track is er een voor ballerina’s. Niet meer dan een voet breed. Het wordt er niet veel beter op als het pad begint te spiegelen en ik mijn net opengeknapte blaar al voel waden in vies water.. Waarom ben ik hier ook alweer aan begonnen? Een busje in de verte, rood-blauwe verschijningen en enthousiast gejuich… Ze doen alle ellende weer even vergeten. Het beste medicijn!
Maar ik ben er nog lang niet.. en die gedachte gaat even niet uit mijn hoofd. Hoe mooi de Posbank ook aan me verschijnt. De glooiende heuvels, het zand, de hei.. Het kost me moeite om niet in mijn eigen afzien te verzuipen. De vermoeidheid laat me verdwalen, ik snap de kaart en route niet meer: moet ik hier over het water of niet? Het tempo raakt eruit, andere lopers gaan me voorbij.. maar ik ben niet van plan op te geven. Iedere stap is er een dichter bij de finish. Zolang ik die stap nog zet gaat het goed en kan ik door. Ik zie weer mooie landschappen, ik denk weer mooie gedachten, ik voel lange grassprieten langs mijn handen strijken.. en ik realiseer me dat er nu niks mooiers is dan dit. Hoe prachtig is het om iets te doen wat je niet voor mogelijk had gehouden. Hoe mooi is het om hier te zijn en dit mee te maken tegen alle verwachtingen in. Hoe mooi is het om je niet te altijd maar te laten leiden door wat verstandig is, wat anderen zouden doen of juist niet zouden doen. Hoe mooi is het om je eigen pad te volgen, naar je hart te luisteren en gewoon op ontdekking te gaan. De laatste 10 kilometer zijn nog nooit zo traag aan me voorbij gegaan. Er komt geen einde aan. Ik ben intens vermoeid, maar mijn lichaam draagt me gelukkig prima. Links, rechts, links rechts.. ik kom er wel. Ik durf het nog niet helemaal te geloven, maar het staat er echt: nog 500 meter tot de finish. Een lach van oor tot oor… Ruim 105 kilometer. Dit zit in me!
Al kan ik maar één mens inspireren, dan was dit het verhaal wereldkundig maken waard. Ik hoop dat niemand zich laat tegenhouden door zelfbedachte grenzen in het hoofd… ga op pad, wees bereid op je bek te gaan en sta versteld van wat je kunt! Het is zoveel meer dan je denkt.
Heel veel dank aan iedereen die iets heeft betekent in deze mooie ‘trailreis’. Bedankt MST voor de zorgeloze organisatie en dan kans om hier nogal onervaren aan mee te doen. Dankjewel lieve trailrunners voor jullie gezelligheid, support, inspiratie en hartverwarmende openheid. Dankjewel aan iedereen die een stukje met me heeft meegerend of meegefietst. Dat was meer dan eens precies op het juiste moment! Dankjewel aan iedereen die er mooie plaatjes van heeft vastgelegd. En dankjewel TOP-vrijwilligers, jullie enthousiasme en het ontzorgen zijn onbetaalbaar! Ik heb jullie volhardend zien staan in de kou, van de eerste tot laatste loper. Jullie zijn fantastisch!
Door naar de informatie over de Natuurmonumenten Veluwe Wintertrekking, inclusief de resultaten
Door naar de foto’s van de Natuurmonumenten Veluwe Wintertrekking