Selecteer een pagina

Een vleug Barkley in Parijs

door | dec 8, 2016 | Nieuws

Een berichtje van Fabien eind november doet mijn hart sneller kloppen. ‘Laz is begin december in Parijs. Kom je langs?’ Het is op dat moment flink stressen met werk en andere projecten, op alle fronten is er even sprake van een soort tijdsinfarct. Maar het magische woord ‘Laz’ breekt alle tijdswetten.

In het weekend vlak voor sinterklaas ben ik daarom een etmaal in Parijs. Thuis bij Fabien, documentairemaker bij Canal+ en zijn vrouw en hun drie kinderen zitten we aan de grote keukentafel met Gary Cantrell – in de trail en ultrawereld beter bekend als Lazarus Lake – en zijn vrouw Sandra.

Op tafel liggen pepernoten en chocoladeletters, die ik als cadeautje heb meegenomen uit Nederland. Een soort alternatieve surprise avond, met de Barkley als hoofdthema. Laz en zijn vrouw zijn twee weken in Frankrijk, op uitnodiging van drie Franse Barkley deelnemers. Twee van hen hebben beide hun eigen minidocumentaire gemaakt: Benoit in de Barkley en Remy in de Barkley. Benoit en Remy zijn nooit ver gekomen in deze race, maar de twee films trekken volle zalen tijdens de vier voorstellingsdagen begin december in verschillende zalen in Parijs, in de alpen en nabij Toulouse. Bij al die voorstellingen geeft Laz acte de présence.

De Barkley is wereldwijd een hype. Zelfs op nu.nl liep ik tegen de trailer aan van een Barkley documentaire die op Netflix te zien was. Ook het MST weekend in Spa liet de docu zien. Het geeft me een dubbel gevoel. De media aandacht voor de race is goed, het helpt het bijzondere evenement overleven. Laz heeft grote problemen met de officials van het park in Tennessee, waar de race zich afspeelt. De internationale media aandacht zorgt ervoor dat de officials de race niet aanpakken, de Barkley zet het park en de regio immers wereldwijd op de kaart. Aan de andere kant dreigt het afbreuk te doen aan de race. Tijdens de wedstrijd van dit jaar waren er meer camerateams en journalisten dan lopers met hun crews. Een Australische loopster met in haar kielzog een uitgebreid team van cameramensen, een regisseur en wat ondersteunend personeel spande de kroon. Ze kwamen de eerste vrouwelijke finish in de Barkley vastleggen. Where dreams go to die.

In de Barkley gaan de dingen meestal anders dan gepland. Toen de loopster de eerste loop niet wist te uit te lopen wierp de filmcrew zich op al het andere dat zich bewoog, overal op de campsite draaiden camera’s en werden microfoons op lopers gericht. Jared Cambell onderging een media kruisverhoor aan de yellow gate direct na zijn finish. In voorgaande jaren was dit ritueel altijd een gezellig onderonsje tussen de finisher en wat lopers die waren blijven hangen op de campsite. De mediadruk bracht het Barkley gevoel een beetje in de knel, de sfeer was anders dan in voorgaande jaren.

Voor Laz is het balanceren tussen media, druk van een toenemend aantal geïnteresseerden, de maximale aantallen mensen die het park, de campsite en de race aankunnen, de geborgenheid van dit Underground evenement voor freaks en de negatieve houding van de Park officials. Het is een soort circus act. ‘Barkley Marathons, the race that eats his young’. En de race die zichzelf dreigt op te eten…

De Barkley kan geen commerciële race worden. Dat is verboden in het park en zou de officials een goede reden geven om een einde te maken aan de Barkley. Dat laatste blijft continu een reële dreiging. Uit de gesprekken die we in Parijs voeren aan de keukentafel en tijdens een bezoek aan de beroemde begraafplaats Père Lachaise de ochtend erna blijkt de spagaat van Laz. De man met zijn typische Tennessee accent is wars van commercie, maar vindt alle aandacht natuurlijk erg interessant. Wie zou zich er niet vereerd door voelen? Het is een vorm van erkenning voor de stem die Laz al jarenlang in de ultrawereld heeft laten klinken.

Gary Cantrell is meer dan de Barkley. In zijn lijf klopt een puur ultrahart. Laz maakt daarbij geen verschil tussen asfalt en trail. ‘Frozen’ Ed Furtaw schreef ooit een boek over de Barkley (Tales from Out There). Het is een geschiedkundig werk dat alle afleveringen van de race tot een aantal jaar geleden beschrijft. Maar waarschijnlijk zou er over de andere races van de racedirecteur evengoed een boek kunnen worden geschreven. Zoals over de Last Annual Volstate, een race over 500 km asfalt wegen, dwars door Tennessee. Of de Back Yard Ultra, een wedstrijd over een kort parcours rondom Laz’ huis, dat je makkelijk binnen een uur kunt volbrengen. Tijdens de Back Yard Ultra is er ieder uur een start. Je mag alleen starten als je de vorige ronde binnen een uur hebt gelopen. Degene die als laatst overgeblevene aan de start van een ronde verschijnt heeft gewonnen. De race gaat dus net zolang door tot iedereen -op de winnaar na- is uitgestapt.

Finishen is lang niet altijd vanzelfsprekend in Laz’s races…. Laz is het genius achter een aantal wedstrijden waarbij een intense ultrabeleving belangrijker is dan snelle tijden of grote aantallen deelnemers. Daarbij verlaat hij ook het idee dat de afstand van de race voor iedereen gelijk moet zijn, of het idee dat de toegestane looptijd voor alle lopers gelijk is. In A Race For The Ages hangt de tijd die je mag lopen bijvoorbeeld af van je leeftijd. Het finishmoment is voor iedereen gelijk. Maar het startmoment wordt bepaald door je leeftijd. Voor ieder jaar dat je oud bent krijg je een loopuur. Een loper van 30 jaar start 30 uur voor de finish. Een loper van 65 start 65 uur voor de finish. Iedereen loopt minimaal 24 uur. Wie vóór de finishtijd de grootste afstand aflegt heeft gewonnen.
Gary Cantrell heeft een eigen kijk op wedstrijden. Enkele van zijn hersenkronkels voegen meerdere dimensies toe aan het rechtlijnige denken over ultra’s. Een wedstrijd kan gebaseerd zijn op andere uitgangspunten dan: Wie legt een gegeven afstand zo snel mogelijk af, startend op hetzelfde moment. Cantrell is niet de eerste die wedstrijden organiseert gebaseerd op ongebruikelijke uitgangspunten. Toch is zijn manier van denken over wedstrijden in combinatie met zijn persoonlijkheid bijzonder inspirerend.
Tijdens de uren die we samen doorbrachten in Parijs leerde ik – opnieuw – op een andere manier naar mezelf kijken, of naar de dingen die ik ‘normaal’ vind.

Zo waren Laz en Sandra buitengewoon onder de indruk van de manier waarop Fabien zijn auto in het Parijse verkeer over een ‘circle’ (rotonde) manoeuvreerde en hoe hij zijn auto op een (in hun ogen) microscopische parkeerplek wist te wurmen. Wij Europeanen kwamen niet meer bij van het lachen over hun verbazing over sommige Europese verkeersborden. Het driehoekige bord dat aangeeft dat je voorrang hebt op de naderende kruising zagen zij aan voor een raket lancerings platform. Bij het verkeersbord dat waarschuwt voor een hobbel in de weg hadden ze het idee dat het een verwijzing was naar een naaktstrand.

Laz als inspirator. Het is leerzaam om je af en toe te verbazen over jezelf en de dingen die altijd zo normaal leken. Bij een ontmoeting met Lazarus Lake gaat het altijd verder dan het lopen van een trail. Een vleug Barkley in Parijs is goed voor een hoop energie.

Splash this around