Weekendje dubbel: Jutberg Trail en Trail La Magnetoise

En zo toog ik met de trein naar Dieren voor de Jutberg Trail. Een kleine, gezellige trail  op misschien wel de mooiste plek van Nederland: de rand van Nationaal Park Veluwezoom, georganiseerd door AV Gelre. Al tijdens de wandel vanaf het station stuit ik op eenzame manspersonen die zich snel richting het clubhuis bewegen. Ik hoef enkel te volgen. Aldaar word ik meteen enthousiast ontvangen door een brigade-in-gele-jasjes-getooide vrijwilligers. Ze hebben er zin en ik ook, want het is fantastisch weer.
Tot mijn spijt weinig bekenden alhier, terwijl de wedstrijd toch echt om de hoek is. In het start vak stuit ik op trainingsmaat Ron Slangen. Hij heeft vorig jaar een meerdaagse trail gelopen in IJsland en is nu trailbevangen. In eigen woorden heeft hij recent weer eens op te weg gelopen en had daar ‘gruwelijke spierpijn van’.

Ik vertrek rustig voor mijn 30.5 kilometer en ben Ron meteen kwijt. Hij gaat voor de 21 kilometer en weet op een verdienstelijke 15e positie te finishen. Het is werkelijk perfect trailweer. Lekker fris, windstil, doodstil, enkel het getjilp van de vele vogels die de natuurbeleving verhevigen. Na een ontspannen 10 kilometer kom ik aan op de drinkpost samen met een in rood-getooid-loper. Hij vertrekt snel, maar functioneert de 10 kilometer daarna als een lap op een stier. Ik ga als een dolle en vreet de ene na de andere loper op. We lopen een stukje op met de kortere afstanden en ook die lopers vlieg ik voorbij. Enerverend. Fijn om te kunnen blijven duwen en bij elke bocht aan te zetten. Ondanks weinig krachttraining kan ik ook bergop pushen.

De laatste 10 kilometer doe ik wat rustiger aangezien ik morgen weer fris aan de start wil staan. Op ongeveer 3 kilometer voor de finish een diepe plas waar we doorheen moeten en uitgerekend daar staat Jan Struyken om foto’s te maken. ‘Laat maar eens wat zien!’, brult hij. Ik buig diep door de knieën en boots een vliegtuig na, waarna ik bijna op mijn bek de modder in ga, stoer, lachen, corrigeren en met opgeheven hoofd door. Blijkbaar is de foto mislukt want ik vind hem nergens terug.
Ontspannen door naar de finish samen met een jonge kerel die voor het eerst een 30 kilometer loopt. Ik trek hem er een beetje doorheen en als ik wat rustiger aan doe, rent hij nog van me weg ook. Als ik de baan weer opkom, staat daar Niels Groenendijk van de Hardloopwinkel die ik nog ken van jaren terug toen ik in Leiden woonde. Hij is hier een weekend met een aantal lopers van de Noordwijkse Strandlopers. Die hebben geen mazzel met het weer, die hebben ultramazzel.

Net na de finish een tros cheerleaders om het feest met een high five af te maken. Om mijn benen te sparen, lift ik terug naar het station. De eerste auto neemt me mee. De beste man moet de andere kant uit, maar zet me even af op het station. ‘Hoi, ik ben Jan!’, zegt hij. ‘Ja, ik ook’. Jan bulder van het lachen en rijdt via de linkerbaan pardoes de stationsstraat op. ‘Ik ben een dertienjarige in het lichaam van een 65-jarige’, grijnst hij. ‘Twee keer Jan en twee keer een rebel’, piep ik als een boer met kiespijn en dichtgeknepen billen.

Trail I geslaagd!
21,1k, 15e pl, Ron Slangen, 1:49:07
30,5k, 46e pl, Jan Fokke Oosterhof, 2:55:35

Dit is een secreet dat puntjes oplevert voor de UTMB. En dat is niet voor niets. Uiteraard kan een wedstrijd als deze enkel uit de koker van atleet Edwin Castelein komen die daags tevoor appt: ‘19 feb. La Magnetoise. Inschrijfgeld 3 euro. Kijk, voor die 3 euro hoef je het in ieder geval niet te laten, daar kunnen Nederlandse events nog iets van leren. Ik ben dan ook verkocht en om half vijf in de ochtend pikt Edwin me op zodat we ruim voor de start van 8 uur paraat zullen staan in Magnée vlak onder Luik. Planning is om 7 uur bij de start te zijn. Het adres is een mysterie. De website zegt: DEPART: Magnée 4623, place de l’Eglise au Cercle Sainte-Apolline.
Place de l’Eglise bestaat helemaal niet. Het is wel naast een Eglise dus dat klopt. In Magnée moeten we niet zijn maar in Florèn. De toevoeging Cercle de Sainte-Appolline verwijst naar een pand met een heilige. Is het een bar? Of een gebedshuis? Maar goed dat Edwin dat gisteren goed heeft uitgezocht. Kost 10 minuten extra maar 7:10 zijn we dan toch op bestemming en de auto raken we ook redelijk goed kwijt.

Verslagje Edwin:

De start is ongeveer om 8 uur. Het inleidende praatje missen we en weg zijn we. In de gauwigheid zie ik een bord met aanwijzingen. Pijlen, lintjes en verf. Kan al meteen verklappen dat ik geen enkele keer verdwaald ben. Perfect aangegeven. Ik kon nergens een gps route vinden op internet dus het was ouderwets vertrouwen op de Belgen. Samen met Jan Fokke de eerste kilometers wegtikken. Lekker zonnetje erbij. Veel weidse uitzichten. Helaas een beetje heiig.

We komen in het donker aan maar al snel leren we dat Florèn op een heuvel ligt op 263m hoogte. De eerste kilometer gaat dan ook direct naar beneden. Conclusie is dat de laatste kilometer voor de finish dus klimmen is. Pfff. De eerste 15 kilometer gaat op en neer. Als dit de hele marathon doorgaat zijn we nog niet jarig. We halen een gemiddelde van ruim 7 per uur en concluderen dat we dus 6 uur nodig gaan hebben, ik houd rekening met 7 uur.
Na 15 km geeft Jan aan dat hij mij niet kan bijhouden en een ander tempo gaat lopen. Jan heeft gisteren de Jutbergtrail gelopen en deze er dus achteraan. Het is teveel van het goede en hij zal na 25km uitstappen. Als ik hem terugzie is het een zielig hoopje. Ook nog ziek geworden.
Inderdaad ga ik me tijdens de wedstrijd langzaam minder voelen. Een mistbank in mijn hoofd, koude rillingen, maar een koortsig aangezicht. De beslissing is makkelijk, na de drinkpost houd ik het op ongeveer 25k voor gezien. Op een kruising kom ik een kerel tegen van de organisatie met een gigantische terreinwagen. Hij neemt me zonder pardon mee, biedt me twee pain au chocolat aan en zet de kachel aangenaam hoog. Luxe transport.

Het omkleden buiten, enigszins uit de wind gehouden door de auto voelt daarna een stuk minder prettig. Ik voel me aardig verrot en duik diep in mijn dons jack. De griep van twee weken terug heeft mij toch weer in de greep. Ik neem plaats in het warme clubgebouw en heb moeite om wakker te blijven. Om me heen hoor ik geluiden over een beruchte Spanjaard die vandaag deelneemt op de 65k. Hij zou op zijn debuut op de UTMB meteen gewonnen hebben. De geruchten hier gaan dat hij vandaag daalt ‘comme une avion (vliegtuig)’ en dat sommigen wel geprobeerd hebben hem te volgen maar die pogingen direct hebben gestaakt.

Edwin komt na 6 uur en 23 minuten met een grote grijns binnen. Hij heeft ontspannen gelopen op deze zware trail. Op de terugreis zit ik koortsig knikkebollend in mijn dons jack naast Edwin. Hij kletst honderduit terwijl ik zo nu en dan wegval en hoop dat ik geen onzin uitkraam in zombiemodus. Het lijkt mee te vallen. Thuis duik ik meteen onder de wol. Twee trails in een weekend, dat kon dit lichaam nog net niet aan.