Wicklow Round attempt 2017

In augustus 2012 heb ik contact met Gareth. Hij reageert op mijn forumvragen over de route. De Wicklow Round binnen 24 uur lijkt me op dat moment een haalbare onderneming. 120 kilometer / 7.000 hoogtemeters / 26 toppen tot 1.000 meter hoogte. Cijfers die een indicatie geven, maar ook een aantal dimensies weglaten.

Sprekender is dat er in de geschiedenis van de ronde 12 succesvolle sub 24 pogingen zijn geregistreerd. Gareth werkt voor de Wicklow Mountains Mountain Rescue en weet de crux van ‘the Round’ te duiden.
In het gebied is het vaak mistig wat het zicht in het donker nihil maakt. In het gebied wordt, op de Wicklow Way na, niet veel gewandeld. Paden en bordjes zijn er niet / nauwelijks. Navigeren door het terrein is dus een van de uitdagingen.
Een andere factor is de ondergrond en vegetatie: de ondergrond varieert van veenachtig, boggy, terrein tot velden met varens van 1,5 meter hoog. Deze moeten worden doorkruist om naar de volgende top te komen. Alternatieve routes tussen de toppen bedenken, om dit terrein te vermijden, betekent meer kilometers maken en het asfalt betrekken. Dit is vanuit het karakter van the round geen optie. De rotspassages in de ronde zijn beperkt tot 1 sectie (afhankelijk van je parcours keuze).

Vanuit de afstemming met Gareth nemen we mee dat de grond in juni het minst zompig is. En de vegetatie nog op het niveau is dat je er doorheen kunt komen.
De wind en de regen hebben vrij spel, bomen zijn er alleen in de valleipassages. De term exposed zal deze trip een nieuwe inhoud voor me krijgen. Ook hoe de weersinvloeden het open landschap hebben gevormd. Menig maal laten we ons foppen door wat op afstand een strak groen tapijt lijkt. In de praktijk is dit vaak een mos / moeras combinatie.
Gareth benadrukt daarnaast het belang van een crew. Er zijn 8 doorkomsten voor support. Hij adviseert om bovenstaande redenen parcoursverkenningen te komen doen. Uiteindelijk kiezen we door beperking in tijd voor een on-sight benadering.

De timing van ons avontuur is dus essentieel. Bart en ik besluiten om half juni te gaan. Het dagvenster is maximaal (15 uur), de begroeiing en het weer is in deze periode het meest gunstig.
Maandag 13 juni: we vliegen op Dublin en een uur zuidwaarts rijden we de Wicklow Mountains binnen. In samenwerking met base camp coördinator Jan Lucas hebben we het kaartwerk thuis zorgvuldig gedaan. De onmogelijke namen van de toppen (Mullaghcleevaun..Camenabologue..Corrigasleggaun.. Knocknacloghoge..) duiden we onderling als ‘die hoogste top in de zuidelijke lus’ of die eerste klim na de post in Glendalough. En er worden wat eenvoudigere nicknames bedacht.
Dinsdagochtend: ik haal broodjes in het dorp. Op de hoek van de buurtwinkel staat de Gardai (politie) de centrale weg door de Wicklow Mountains te blokkeren. Er schijnt een ongeluk met een motor te zijn geweest vertel ik aan het ontbijt. Na het ontbijt is het tijd om passages van het parcours te verkennen. We hebben vanuit het kaartwerk een aantal vragen openstaan. Rivier oversteken en plekken die zijn aangeduid als mash of gewoon op de kaart te weinig indicatie geven over wat voor een terrein we kunnen verwachten en hoe we daar kunnen navigeren.

De weg door de Wicklow Mountains is nog steeds afgesloten. Via Twitter kijk ik wat voor een motorongeluk dat geweest moet zijn. Er blijkt iets anders te hebben afgespeeld in dit onherbergzaam stuk natuur. Toeristen hebben een dag daarvoor stukken van een lijk gevonden bij de watervallen van Glenmacnass. Tweehonderd man leger en politie is op zoek naar de overige lichaamsdelen. De dader heeft vanaf Dublin tot aan onze verblijfplaats (30km) de delen uit de auto gegooid. Het hoofd en de handen ontbreken nog. Ierland wordt in de greep gehouden van deze brute moordzaak. Onze plannen staan hierdoor op losse schroeven doordat onze route over de crime scene loopt. Elk uur checken we het nieuws om te horen of ook het hoofd en handen zijn gevonden. Meer details worden langzaamaan bekend en we zijn als soort detectives betrokken bij deze case.

Onze poging stellen we in ieder geval een dag uit. Met hulp van de Gardai en locals vinden uiteindelijk een alternatief om de 26 toppen te kunnen ronden. De route wordt wat langer en lastiger. Bart is off-focus door het continu bedenken van alternatieve scenario’s. Onze voorbereidingen hebben er duidelijk anders uitgezien dan vooraf gepland. We laden ons op voor een poging op woensdagnacht.

Met de beheerders van de route stemmen we een alternatieve startplaats af. Randje Dublin, half 3 in de nacht. Bart en ik dragen zo veel mogelijk donkere kleuren. We lopen vlak langs / binnen het terrein van de crime scene en nemen het zekere voor het onzekere. Het is beter niet gezien te worden.

Na een kilometer lopen staan we in het moeras. De zwarte veengrond lijkt in de mist op afgrond. De mist verhuld de top met de zendmast bij Kippure. Achter ons zien we wel de lichten van Dublin. Onze aanlooproute van top 1 naar top 2 is verdekt, eventuele lastige vragen vanuit de lijkenzoekende politie voorkomen we daarmee. De hoofdlamp kan om 04.00 uur al uit. M’n schoen zuigt vast in het terrein en blijft achter. Met moeite graaf ik m weer uit de modder. Ik had verwacht in het begin meer snelheid te kunnen maken. De zon komt achter ons door de mist op en een serie van toppen ligt in een lijn op ons te wachten. We genieten van het ultieme gevoel van vrijheid en weten weer waarom we dit doen!

Het vinden van de absolute top, nodig voor het voltooien van de hele ronde, is niet altijd eenvoudig. Meestal zijn ze gemarkeerd door een stapel stenen. Na een uur of 5 is onze eerste supportmoment in zicht. Bart zijn gebroken stok wisselen we in voor het setje dat Jan Lucas gelukkig heeft meegenomen. De pannenkoeken schuiven we naar binnen. We stoppen niet te lang om de midges niet te veel bijtkans te geven. Het stuk richting Table Mountain is vechten voor elke meter. Bart wordt wat stiller en heeft moeite met zijn intake. Bij Lugnaquilla zien we voor het eerst ook wandelaars. De top van de ronde (931m hoog) geeft een mooi uitzicht over het gebied.

Het meest zuidelijke puntje is gerond als we bij de verzorging in Drumgoff aankomen. Koffie! Spaghetti! Pannenkoeken! En zelfs sandwiches en een biertje die local Paul (finisher WR in 2010) komt brengen. Via de tracker volgen de Ieren onze verrichtingen en weten ze onze doorkomsttijden aardig in te schatten. Er zijn wat discussies over een geslaagde poging in 2016 waarbij een dame met pacers en navigators de ronde heeft gelopen. Het karakter van de ronde moet worden beschermd, vinden de Ieren. Ze houden hier dus wat meer toezicht op. Paul stelt wat vragen over ons kaartwerk. En geeft ons na contact met de Gardai een alternatieve route bij de oversteek van de Crime Scene. ‘Een dader heeft zich gemeld. Het hoofd en de handen zijn gevonden. De dader handelde uit zelfverdediging….’. Ierland kan weer slapen. Wij steken onze rugzak vol en trekken door richting Mullacor op 60 km punt. Het makkelijkere gedeelte van de route dient zich aan. Er zijn hier paden, wat het lopen en navigeren makkelijk maakt. Eline en Charissa (deze dagen op fietsvakantie in Ierland) lopen een stuk mee (no pacing / no navigation). Het weer is, op de beukende wind na, vriendelijk. Bij de volgende VP krijgt Bart zijn eten opnieuw niet lekker weg. De calorieën zijn er doorheen gevlogen, de aanvoer is te weinig om de vaart erin te houden. Na 76km en 16 uur lopen moet hij de handdoek werpen. Tevreden met waar hij is gekomen gezien de trainingsarbeid. En nog onder de indruk van de elementen waaraan hij deze dag is onderworpen.

Tonolagee lonkt. Ik heb nog zin om door te trekken. Voorlopig is het licht en een sub 24 uur is misschien nog haalbaar. Het 24 uur schema hebben we al even los moeten laten, maar misschien kan ik nog wat terugpakken. Die hoop vervliegt als ik de detour moet nemen om de crime scene heen. Weer probeer ik de negativiteit uit te schakelen. Water tanken doe ik bij de rivieroversteek. Zuiveringstablet erin en het bruine water laat zich schenken als een Spa blauw! De midges steken weer de kop op. Blijven bewegen! Op de top van Scarr neem ik tijd voor een pauze. En daal ik aan de verkeerde kant af. Het juiste pad zoeken kost me een kwartier en een hoop scheldwoorden. Er is een knik gekomen in m’n motivatie nu ik niet meer terugwin op het schema. Bij Sheepsbank tref ik de crew. Koffie! Spaghetti! Pannenkoeken! 21 uur onderweg en het donker dient zich weer aan. Een top of 5 nog te gaan. ‘De weg is weer vrij Marc, je kunt dus ook die makkelijkere laatste afdaling pakken!’ Jan Lucas geeft me de opties voor het laatste stuk. Ik blijf bij het oorspronkelijke plan: korter maar door lastig terrein. Ik denk dat ik alles al gezien heb qua terrein en dat er geen verrassingen meer kunnen komen. Na 23-24 uur lijkt het bij mij alleen meer op struikenduiken. Op een donker en mistig stuk van 10km val ik een keer of 20.
Voor het eerst in deze ronde kom ik in een rotspassage terecht. 3 meter hoge cliffs waar lastig traverseren is. De richting is een setje autolichten die in de verte al staat te wachten. Jan Lucas komt een stuk het veld in, Eline heeft me op dit stuk als achterwacht vergezeld. Het voelt veiliger dit terrein samen door te trekken. In het zicht van Jan Lucas duik ik ondersteboven de prikkels in. De dag voor de attempt hebben we nog lacherig gedaan over iemand die op dit punt de ronde was gestaakt…
De hoofdlamp mag weer uit. Dublin doemt weer op. De laatste twee beklimmingen zijn niet de moeilijkste. Ook niet de mooiste. Ik neem ze omdat ze er bij horen. Na bijna 27 uur is de het klaar, ben ik blij als ik de laatste zompige helling achter me kan laten, het laatste hekje van de dag over mag klimmen. Bij een niets zeggend hek is de ronde voltooid. 125 km en een kleine 8.000 hoogtemeters door dit terrein. De tracker hebben ze na 24 uur uitgezet. Het lijstje sub 24 WR finishers blijft daarmee overzichtelijk. We hebben onze grondige verkenning hiermee gedaan. Nu spullen pakken en rennen voor het vliegtuig! Van de ruimte in de planning is alles afgesnoept. Het biertje in Dublin moet nog een keer. Net als de sub24.