MIUT Marathon 2018 – Margaux Tjoeng

Ik ben terug op Madeira. Een eiland waar ik vijf jaar geleden een tijdje woonde en mezelf als jonge hond regelmatig uitliet over de onverharde paden. Even een rondje hardlopen, fietsen of zwemmen. Het werd routine op een plek waar het leven zich vooral buiten afspeelt. Het rennen over onverharde paden werd een ‘dingetje’. Het was grensverleggend onderzoek naar mijn eigen krachten en uithoudingsvermogen terwijl ik contact bleef houden met mezelf en de natuur. Magische machtig was het. Een beetje Harry Potter, maar dan de exotische variant.

Wat begon met halve marathons, groeide uit tot afstanden boven de dertig, maar de eerste marathon in mijn leven moest en zou die ene zijn op de grens van bergen en oceanen. Madeira Island Ultra Trail oftewel: MIUT. Sinds twee jaar stond hij op mijn wensenlijstje. Als doel, maar ook een soort van test. Nieuwsgierigheid drijft me om te weten welk deel ik fysiek aankan en hoeveel mentale bagage daar nog bij past.

In de winter van 2017 begon ik aan deze missie en dat was niet altijd gemakkelijk. Mijn nieuwe baan op Texel was nogal uitdagend. De lange donkere avonden waren soms eenzaam en de wind die aan alle kanten een weg naar binnen zocht, deed me verlangen naar de bruine kroegen van de stad. Soms wilde ik álles behalve kust & trails. ‘Fuck the trails!’ Toch pakte ik dan vaak mijn hoofdlamp uit de kast, trok een Buff over mijn kop en liet mijn kleine ‘potvis’ studio in het donker achter. De uitdaging zat hem erin het trainen leuk te maken en zo vond ik op weg naar MIUT nieuwe vrienden bij wie ik na mijn tochtjes mocht aanschuiven voor het eten. Collega’s werden vrienden en ik zag ‘sportvrienden’ ook eens in hun normale kleding.

Eindelijk sta ik dan aan de start van de MIUT Marathon. Ik ben vooral bezig mijn route te visualiseren en ook moet ik denken aan Daan en Sander die al uren op weg zijn naar de andere kant van het eiland. Ze rennen de 115km en 85km. Ik heb slechts 42,7 km met 1700 hoogtemeters te overbruggen. Die gedachte helpt me om mijn eigen missie in perspectief te zien, maar ik moet daarmee mijn eigen afstand ook niet bagataliseren. Het is en blijft iets bijzonders op het mooie eiland dat ik liefheb. Mijn spieren ontspannen, de blik in mijn ogen wordt zacht, maar blijft gefocust en zo worden we en masse weggeschoten.

Het eerste stuk gaat gelijk stijl omhoog. ‘This is how I like my tea’, denk ik. Het helpt mijn hart-long ritme op gang te brengen zodat ik gelijk een goede flow te pakken heb. Mijn zwemlongen vullen zich met de frisse lucht uit de bergen. Na Ribeiro Frio, het eerste checkpoint, is het een lange dribbel naar de volgende berg. Ik geniet van het afdalen dat goed lukt. Ik vertrouw 200 procent op mijn lijf dat me zorgeloos door de winter heeft geloodst. ‘Blijven drinken, blijven eten’, is mijn mantra. Tijdens trainingen drink en eet ik nauwelijks, maar ik heb me plechtig voorgenomen dit vandaag maar wel te doen. Bij de tweede beklimming zie ik nog eens waarom. Eén van de veelbelovende Spaanse dames staat aan de kant van de weg. Een jongen houdt haar hoofd vast, terwijl ze alles eruit gooit. Lichamen willen soms niet. Of wij willen te veel van ze.

Voor ik het weet ben ik inmiddels vele kilometers verder. Op mijn horloge kijk ik alleen af en toe hoe laat het is. Ik wil niet weten hoe ver het nog is. Ik heb genoeg aan de actuele tijd die aangeeft wanneer ik weer moet eten en drinken want mijn besef van tijd is totaal verdwenen. De afdaling naar Porto da Cruz is gruwelijk genieten. Het is een feest van herkenning. Een jaar geleden liep ik hier een trainingsrondje. Het is bizar om te merken hoe je hersenen routes en uitzichten registreren. Iedere sprong is een goed uitgedeelde tik en zo beland ik in het volgende sprookje. Poiso ligt er prachtig bij. Het eiland staat in bloei en de azuurblauwe kustlijnen lonken voor het nemen van een frisse duik, maar dan weet ik dat er iets gaat komen wat ik niet zo leuk vind. Modder!

De mega blubber wordt al ingeluid door grote waterplassen bij Portela. Jaiks! Ik wil positief blijven denken maar als ik voor de zoveelste keer bijna op mijn bek ga, ben ik er klaar mee. Ik neem gas terug, trek een Cliff bar gelletje uit mijn rugzak en begin te kauwen op iets dat smaakt naar chocoladepasta. Nutella! De bruine blubber in mijn mond houdt me bezig. Ik heb meerdere slokjes water nodig om het zaakje weg te spoelen. Intussen droogt de grond onder mijn voeten gelukkig op en kom ik aan bij verrassings checkpoint Larano.

Dit is precies hoe ‘coast trails’ omschreven worden in de boekjes. Smalle paadjes langs een stijle bergwand met aan de andere kant de afgrond en een blauwe klotsende oceaan onder je voeten. Episch! Het is nog een kleine 10km naar Machico. Dat moet te doen zijn, maar Machico is tricky. We komen bovenlangs binnen via de levada. Bocht na bocht blijf ik hopen op de laatste afdaling naar het dorp. Het zijn zware laatste kilometers, maar zodra mijn schoenen het asfalt raken, ruik ik de overwinning. Het publiek joelt. Dat kan niet voor mij zijn denk ik en nog geen seconde later word ik snoeihard ingehaald. Even voelt het alsof de gazelle aan de dood is ontsnapt en ik, de kreupele gnoe, opgegeten gaat worden. Ik zie nog net het blauwe blokje op haar startnummer voorbij flitsen. ‘It’s Katie Schide from the States! First lady of the Ultra 85km, give her a warm welcome.’ Hallo Katie, it is an honor to meet you Katie! Dank voor de lift naar de finish, Katie. Dit magische avontuur is ten einde. Killed it!

Als ik eenmaal zit, haal ik mijn telefoon van de flightmodus. Berichtjes stromen binnen. Vrienden die mijn avontuur hebben gevolgd, vragen hoe de race is gegaan en hoe ik het heb beleefd. Zo raapte is de afgelopen dagen alle puzzelstukjes bij elkaar en werd die onvergetelijke race die ik in hapbare brokjes had geknipt, weer één geheel. MIUT 2018, je was onvergetelijk!